Ζέρβα: «Με το χάλκινο άνοιξε η όρεξη»

Η ομοσπονδιακή τεχνικός μίλησε στην επίσημη ιστοσελίδα του Συνδέσμου Ελλήνων Προπονητών Καλαθοσφαίρισης για το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Τουρκίας και τους μελλοντικούς στόχους της ίδιας και των αθλητριών της. Αναλυτικά τα όσα είπε…

Για την πορεία της Εθνικής στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα της Τουρκίας: «Εκ του αποτελέσματος και από τη γενικότερη προσπάθεια είμαστε όλοι ευχαριστημένοι. Συνεχίσαμε από εκεί που σταματήσαμε το Σεπτέμβρη του 2011, στο Παλέρμο. Προσπαθήσαμε να ανέβουμε το σκαλοπάτι που ίσως τότε το αξίζαμε, αλλά δεν δείξαμε έτοιμοι στον ημιτελικό με την Ουκρανία. Αυτό το καταφέραμε τώρα. Στον όμιλο με Ουκρανία, Ρωσία, Τουρκία τερματίσαμε πρώτες, κάτι που μας έφερε αρχικά πάνω στην Ιταλία, όμως μετά μας έριξε πάλι πάνω στη Σουηδία στα προημιτελικά. Με τη Σουηδία στο πρώτο ημίχρονο προηγηθήκαμε μέχρι και με οκτώ πόντους, όμως οι Σουηδές είναι ομάδα δουλεμένη, αξιόμαχη, με βάθος στο ρόστερ, συνηθισμένη στα μετάλλια και τρία δικά μας λάθη μάς έφεραν ένα πόντο πίσω. Περίπου οκτώ λεπτά πριν τελειώσει το παιχνίδι ήμασταν οκτώ πόντους πίσω κι εκεί κάπως χάσαμε την ψυχραιμία μας. Αυτό που κρατάω είναι ότι μέσα σε λιγότερο από 18 ώρες που ήταν ο προημιτελικός καταφέραμε να διαχειριστούμε την ήττα ώστε να βρούμε τη συγκέντρωση και τη δύναμη για να διεκδικήσουμε την τρίτη θέση. Στο Παγκόσμιο του Παλέρμο δύο μετάλλια μάς έφυγαν μέσα από τα χέρια μας, όμως φέτος είχαμε την εμπειρία και αντιληφθήκαμε ότι έγινε κάτι λάθος πέρυσι, μαθαίνοντας από αυτό».

Για την τρίτη θέση και το χάλκινο μετάλλιο: «Αναμφίβολα είναι μεγάλη χαρά και δικαίωση. Αισθανθήκαμε υπερήφανοι που καταφέραμε να εκπροσωπήσουμε τη χώρα μας επάξια στα βάθη της Τουρκίας. Ήταν το νερό που δεν ήπιαμε στο Παλέρμο. Παράλληλα, ήταν και μια απόδειξη ότι προχωράμε μπασκετικά και ότι γινόμαστε συμπαγής ως ομάδα. Οι ρόλοι είναι πλέον σαφέστεροι και οι αυτοματισμοί έχουν βγει στο παρκέ. Είναι μεγάλη ικανοποίηση γιατί ανοίγει η όρεξη και μπορούμε να βλέπουμε το μέλλον αισιόδοξα».

Για το «κλειδί» της επιτυχίας: «Αυτή η επιτυχία είναι ομαδική, που ακουμπάει φυσικά στα κορίτσια, τα οποία βρίσκονται στο προσκήνιο, όμως αφορά κι όλους όσους δούλεψαν χωρίς να φαίνονται. Ο συνεργάτης μου Βαγγέλης Σιμσιρής, ο φυσιοθεραπευτής Κώστας Λώλης, ο αρχηγός της αποστολής Κώστας Σίμσης και οι συνοδοί αποστολής Αλεξάνδρα και Μαρία που είχαν το ρόλο του πασπαρτού έπαιξαν καταλυτικό ρόλο».

Για τους υπόλοιπους συντελεστές της επιτυχίας: «Πλέον, έχοντας καταφέρει να πάρουμε αυτό που θέλαμε θα επιθυμούσα να ευχαριστήσω το γήπεδο του Μετς, γιατί οι προϊστάμενοι και οι εργαζόμενοι στήριξαν την προσπάθεια που κάναμε στη σημαντικότατη περίοδο της προετοιμασίας. Επίσης, ευχαριστούμε τους προέδρους του Ατρομήτου και των Κυρίαρχων που μας παραχώρησαν ώρες στο κλειστό στα Καμίνια για να κάνουμε κάποιες απογευματινές προπονήσεις. Τέλος, ευχαριστώ ολόκληρη τη γυναικεία ομάδα του Ατρομήτου και την προπονήτρια κ. Γεωργίου που κάναμε προπόνηση μαζί και λύσαμε κάποια σημαντικά προβλήματα αριθμητικής φύσης».

Για τους νέους στόχους, που θέτει πλέον: «Από εδώ και στο εξής οι βασικοί μας στόχοι πρέπει να είναι τρεις. Πρώτα από όλα να διασφαλίσουμε ότι είμαστε η τρίτη ευρωπαϊκή δύναμη, κάτι που σημαίνει ότι έχουμε κάποιους μπροστά μας που τους κοιτάζουμε, όμως έχουμε και κάποιους από πίσω μας που πρέπει να συνεχίσουν να κοιτάνε την πλάτη μας. Πατώντας αυτό το σκαλοπάτι που το έχουμε χτίσει θα πρέπει να κοιτάμε το επόμενο σκαλοπάτι, που είναι πόσο πιο ψηλά μπορούμε να ανέβουμε στην Ολυμπιάδα, στο Παγκόσμιο και το Ευρωπαϊκό. Για την Ολυμπιάδα που θα γίνει το 2013 στη Σόφια θεωρώ ότι το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να μπούμε πάλι στην τετράδα και να παλέψουμε για το μετάλλιο. Το περιβάλλον θα είναι σίγουρα πιο δύσκολο, γιατί η διοργάνωση δεν αφορά μόνο στην Ευρώπη. Τρίτος στόχος είναι να μπορέσουμε να βρούμε τρόπους με τους οποίους θα μπορέσουμε να ενισχύσουμε αυτή την ομάδα σε έμψυχο υλικό. Πρέπει να προσελκύσουμε κι άλλα παιδιά σε οποιαδήποτε περιοχή της Ελλάδας για να έρθουν να ενταχθούν στο μπάσκετ κωφών και να βάλουμε τις βάσεις για το μέλλον».

Για τις παίκτριές της: «Οι στιγμές που ζω με αυτά τα παιδιά είναι τόσο μοναδικές, ξεχωριστές και συγκινητικές που δυσκολεύομαι να το περιγράψω με λόγια. Δεν περίμενα ότι πέρα από τη δουλειά και την προσπάθεια από τις δυσκολίες που έχει μία προπόνηση ή ένα παιχνίδι θα έπαιρνα πίσω τόσο δυνατά συναισθήματα. Είναι ιδιαίτερη και δυνατή ψυχολογικά η συνεργασία μου με τα κορίτσια. Δεν γνωρίζω νοηματική και δεν έχω καν μεταφραστή στον πάγκο. Όταν ήρθα στην ομάδα κάναμε μια συμφωνία, ότι εγώ δεν είμαι εκεί για να προπονώ κωφούς αλλά αθλήτριες. Συμφωνήσαμε ότι όλοι θα μιλάμε τη γλώσσα του μπάσκετ με ορολογίες και τα παιδιά έχουν στα χέρια τους γραπτά όλο το δικό μου λεξιλόγιο για να διαβάζουν τα χείλη μου. Το κομμάτι της κώφωσης έχουμε βρει τρόπο να το διαχειριζόμαστε ακόμα και μέσα στο παιχνίδι. Τα παιδιά έγιναν ευρηματικά μέσα από την επιθυμία τους να βελτιωθούν και να συνεργαστούν».