Τζόρνταν: «Το μπάσκετ είναι… εθισμός»

«Μου αρέσει να φέρνω και πάλι στο μυαλό μου τις αναμνήσεις. Το κάνω τώρα, παρακολουθώντας μπάσκετ. Λέω, "μακάρι να έπαιζα τώρα". Θα παρατούσα τα πάντα τώρα, για να επιστρέψω και να παίξω μπάσκετ. Δεν μπορείς να το αντικαταστήσεις. Απλά μαθαίνεις να ζεις χωρίς αυτό. Είναι μία διαδικασία», είπε χαρακτηριστικά ο Τζόνταν.

Όσο για τους… φόβους του, όταν φοράει τα δαχτυλίδια του πρωταθλητή που έχει κατακτήσει, σχολιασε: «Πάντα φοβόμουν ότι αν φοράω το δαχτυλίδι, θα με ληστέψουν (σ.σ. ο Μάικλ έδινε πάντα αντίγραφα των δαχτυλιδιών του σε συγγενείς και στενούς φίλους). Μία μέρα με βλέπει ο πατέρας σου και με ρωτάει γιατί δεν φοράω το δαχτυλίδι. Μου είπε με αυστηρό τρόπο: "Δεν ξόδεψε τόσα λεφτά ο γιος μου για να κάθεται το δαχτυλίδι σου σε κάποιο συρτάρι. Κι αν στο κλέψουν, θα σου πάρουμε άλλο". Από τότε που πέθανε φοράω μόνο αυτό το δαχτυλίδι».

Τι του λείπε περισσότερο από την εποχή που έπαιζε όμως; «Με τρώει όλη αυτή η δίψα μου για ανταγωνισμό. Είμαι ο χειρότερος εχθρός μου. Εσπρωξα τόσο πολύ τον εαυτό μου, σε σημείο όπου μέχρι σήμερα ζω με αυτές τις προκλήσεις. Ζω με αυτά. Δεν ξέρω πως να τα ξεφορτωθώ. Δεν ξέρω αν μπορώ καν να 'μαι εδώ, ακόμα συνδεδεμένος με το μπάσκετ», είπε χαρακτηριστικά ο ιδιοκτήτης των Μπόμπκατς πλέον.

Δεν θα μπορούσε να μην ερωτηθεί και για το ποιοι παίκτες θα μπορούν να είναι στο ίδιο παρκέ μαζί του, στη δική του εποχή, απαντώντας χωρίς περιστροφές: «Ο ΛεΜπρον, o Κόμπι, o Τιμ Ντάνκαν. O Ντιρκ Νοβίτσκι»…