Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας «Special One»…
Ο Ζοσέ Μουρίνιο έχει πολλά νεύρα, διότι τρέχει να προλάβει το ποδόσφαιρο, που δείχνει να τον έχει ξεπεράσει.
Από τις μέρες εκείνες που ο Σερ Άλεξ άφησε το «Ολντ Τράφορντ» και την προπονητική, η αγαπημένη του Γιουνάιτεντ ψάχνει, ψάχνεται, ξοδεύει, επενδύει, ελπίζει, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Κι αν η επιλογή του Μόγιες ήταν μια «σατανικά προσεγμένη» κίνηση του Σερ Άλεξ («πάρτε τον, είναι φωτοτυπία μου, Σκωτσέζος, φιλόδοξος, με καλό δείγμα γραφής στην Έβερτον»), υποδεικνύοντας ουσιαστικά έναν «ανεπαρκή» προπονητή για να καταλάβουν όλοι πόσο μεγάλο κενό άφηνε, ο Φαν Χάαλ και ο Μουρίνιο που ακολούθησαν, δεν κατάφεραν να κάνουν παρά ελάχιστα απ’ αυτά που «υποσχέθηκαν» ή απ’ αυτά που περίμενε η διοίκηση και ο κόσμος της ομάδας – είμαι βέβαιος πως αν στηνόταν ένα γκάλοπ σήμερα στις τάξεις των οπαδών, το «Σερ Άλεξ ακόμα και μετά το εγκεφαλικό» θα ερχόταν πρώτο στις προτιμήσεις τους, με «ποσοστά Πινοσέτ».
Ο Ζοσέ Μουρίνιο, υπήρξε ένας σπουδαίος προπονητής. Με την Πόρτο μπήκε στο «κάδρο» κερδίζοντας το Tσάμπιονς Λιγκ, την Τσέλσι την έφερε στην κορυφή της Αγγλίας εκτινάσσοντας την χρηματιστηριακή της αξία, στην Ίντερ κατάφερε κάτι περίπου αδιανόητο, κατακτώντας το «τρεμπλ». Με αυτό το βιογραφικό πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης, εκεί όπου ουσιαστικά ξεκίνησε η αποδόμησή του, με ένα πρωτάθλημα σε τρία χρόνια, με τσακωμούς, «χαμένα αποδυτήρια», διαρροές, ατάκες από τους πάλιουρες Ράμος και Κασίγιας του τύπου «τι να μας πεις κι εσύ, σάμπως έχεις παίξει ποτέ μπάλα;». Η κατρακύλα συνεχίστηκε στο δεύτερο πέρασμά του από την Τσέλσι, εκεί όπου πήγε μετά Βαϊων και Κλάδων αλλά απολύθηκε νύχτα και η Γιουνάιτεντ έμοιαζε πριν μερικά χρόνια η πιο κατάλληλη επιλογή για να δώσει απαντήσεις, να σβήσει τις «μουτζούρες» που λέρωσαν το βιογραφικό του και να αποδείξει ότι παραμένει top-class προπονητής.
Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr