Αξίζει το ρίσκο...

Έπειτα από μια ανάλυση που άγγιξε το μέγεθος της «Οδύσσειας» και με προβλέψεις λίγο πιο μαύρες από το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, κατέληξε μετά το έκτο γέμισμα του ποτηριού να κινδυνολογεί για το πόσο θα μικρύνει η ΑΕΚ, εάν δεν βρεθεί άμεσα ένας αξιόπιστος και κομματάκι χουβαρντάς χρηματοδότης.

Η αλήθεια είναι ότι αρκετοί ενστερνίζονται αυτή την άποψη. Δεν ανήκω σε αυτούς. Αντιθέτως, βλέπω με αισιόδοξο μάτι  την προσπάθεια με τους πιτσιρικάδες του Σαβέφσκι, ο οποίος όσο μπορώ να ξέρω έχει πάρει σβάρνα τη χώρα και αυτή τη στιγμή πρέπει να είναι ο πιο ενημερωμένος ποδοσφαιράνθρωπος, όσον αφορά την έννοια «ταλέντο» στο ταλαίπωρο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Στην τελική, δεν βλέπω το λόγο γιατί η τσακισμένη οικονομικά ΑΕΚ να μην επενδύσει στην ποδοσφαιρική προοπτική του άσημου Βασίλη Τριανταφυλλάκου της Αναγέννησης Σερρών ή τέλος πάντων του Μαυρουδή Μπουγαΐδη, του Δημήτρη Ανάκογλου και όσων μικρών άγνωστων «θησαυρών» ξέθαψε ο Σαβέφσκι και οι συνεργάτες του. Δεν μιλάω καν για τον Γιώργο Γεωργιάδη, καθότι ποδοσφαιριστής στα 24, έχει τόση σχέση με την κατηγορία «ταλέντο», όση και η πρέφα με το μπαλέτο.

Τι άλλες εναλλακτικές έχει η ΑΕΚ αυτή τη στιγμή; Να κάνει το σταυρό της μπας και της κάτσει κανένα φθηνό λαβράκι από το εξωτερικό; Αξίζει την κιτρινόμαυρη υπομονή ένα τέτοιο σενάριο; Σε καμία περίπτωση. Έτσι όπως έχει εξελιχθεί η κατάσταση αυτή τη εποχή, το πλάνο Νικολαΐδη του 2004 φαντάζει πιο επίκαιρο από ποτέ. Ένας μονόδρομος για την «Ένωση» που δεν μπορεί να αγοράσει ποδοσφαιριστές, οπότε θα πρέπει να τους δημιουργήσει η ίδια. Και χρειάζεται τον πυρήνα των οπαδών της για να δείξουν σε αυτά τα αμούστακα παιδιά τι πρεσβεύει η κιτρινόμαυρη φανέλα. Και ποιος ξέρει μπορεί κι αυτά με τη σειρά τους να αποδειχθούν περισσότερο φιλότιμα από το πλήθος των μισθοφόρων που παρέλασε από τους Θρακομακεδόνες τα τελευταία χρόνια με τα γνωστά αποτελέσματα. Αξίζει το ρίσκο...