Μια τυχερή γενιά
Ο διπλανός μου στο μπαρ, μίλησε με την σιγουριά ενός χρόνιου χρήστη, ή καλύτερα παρατηρητή του ελληνικού ποδοσφαίρου.
«Α, αυτό είναι πιο στημένο και από αγώνα της Football League». Για την ακρίβεια είπε συγκεκριμένο και πολυσυζητημένο παιχνίδι από τον Νομό Βοιωτίας, αλλά ας μην μπλέξουμε με λεπτομέρειες. Δεν είχε έρθει ακόμα η αποβολή του Πέπε, δεν είχε φανεί εκείνο το (ψωρο)περήφανο χαμόγελο του Μουρίνιο, δεν είχε σκούξει για την διαιτησία ακόμα και ο Κριστιάνο Ρονάλντο. Ήταν τα πρώτα 15 λεπτά του αγώνα και επειδή δεν είχε γίνει ακόμα κάποια μεγάλη φάση, το συμπέρασμα του στημένου είχε βγει. Ας μην γκρινιάζουμε όμως μέρα που είναι, ακόμα και σε τέτοιο επίπεδο η συνομωσία πλανιόταν πάνω από το κακοκουρεμένο γρασίδι. Το είπε και ο Μουρίνιο.
Στο ημίχρονο, την ώρα του μικροτσαμπουκά, ένας άλλος στο μπαρ έλεγε «ε ρε κοίτα να δεις, Ελλάδα γίνανε. Ένας Μπέος λείπει να πετάει μπάλες στο γήπεδο». Μπάλες δεν έπεσαν, αλλά τσαμπουκάς εμφανίστηκε. Αυτό όμως δεν είναι κακό. Σε αντίθεση με κάποιους αλεξιπτωτιστές του ποδοσφαίρου που πριν από δυο χρόνια μιλούσαν με ηθική ιερέα της Μονής Βατοπαιδίου, λέγοντας πως «θέλω στο γήπεδο να μην βρίζει κανείς» και το μπινελίκι και το σπρώξιμο και κάνα δυο σάλια στο πρόσωπο του αντιπάλου, μέσα στο πρόγραμμα είναι. Αρκεί να υπάρχει και άλλο περιεχόμενο εκτός από την ρητορική της αλάνας. Και στο Μπερναμπέου υπήρξε και περιεχόμενο, ακόμα και αν δεν το είδε ο Μουρίνιο.
Λίγη ώρα μετά, στο νέο καφενείο του χωριού, το facebook και το twitter, η υπερβολή ήταν εκεί, όπως πάντα με κεφαλαία greeklish, στις περισσότερες περιπτώσεις και ανορθόγραφη. «Η παράγκα της UEFA» έγραφε ο ένας, «ο αλήτης ο Μουρίνιο» απαντούσε ο άλλος, «gamieste» απαντούσε ένας τρίτος και όπως όλες οι περιπτώσεις, κάτι μεγάλο μπήκε σε κουτάκια, συρρικνώθηκε και έγινε για τον καθέναν ο τρόπος για να την παλέψει στη ζωή. Για άλλον γκρίνια, για άλλον θαυμασμός. Για τον Μουρίνιο, δηλώσεις που μένουν περισσότερο και από ένας κουβάς ξεραμένη λάσπη.
Το Ρεάλ – Μπαρτσελόνα πλέον τελείωσε. Με αυτό το σπάσιμο της μέσης του Μέσι, το τελικό 0-2 και την εικόνα κάτι περίεργων Καταλανών που έβλεπαν το παιχνίδι από το 8ο διάζωμα του Μπερναμπέου και κάποιοι τραβούσαν τα μαλλιά τους από την ηδονή, τελείωσε. Για τον καθένα θα μείνει η γεύση που επιλέγει. Για κάποιους θαυμασμός, για κάποιος άλλους ηδονή, για ορισμένους μια οργή που ουσιαστικά ακυρώνει όλο το νόημα του ποδοσφαίρου σε τέτοιο επίπεδο. Αλλά είπαμε, ο καθένας με τα κουτάκια του και ο Μουρίνιο με τις δηλώσεις του.
Με λίγα λόγια, δεν έγινε και τίποτα σημαντικό. Απλά όταν κατακάτσει όλο αυτό και ο θαυμασμός και η δανεική καφρίλα των τύπων που επειδή δεν ασχολούνται με τον Μπέο, τον Κάκο, τον Παμπορίδη και κάποιον άλλον περίεργο σήμερα, αποφάσισαν να ρίξουν το δηλητήριο τους στο Ρεάλ – Μπαρτσελόνα, πρέπει να αναλογιστούμε αυτό που ζούμε. Να το χωρέσουμε στα δικά μας κουτάκια.
Και όπως οι μεγαλύτεροι μας μεγάλωσαν με δοξασίες και ύμνους για τον μεγάλο Άγιαξ του Κρόιφ, την Μίλαν των Ολλανδών, τον Μαραντόνα, τον Πελέ και τους υπόλοιπους μύθους, να συνειδητοποιήσουμε πως είμαστε μια τυχερή ποδοσφαιρικά γενιά. Ζούμε το μεγαλείο της Μπαρτσελόνα. Κάποιοι ξερνάνε, κάποιοι εκσπερματώνουν. Δεν έχει σημασία. Αυτοί που ξέρουν να απολαμβάνουν τη ζωή, απλά παρακολουθούν με ένα μειδίαμα, πιο καλοπροαίρετο από του Μουρίνιο και ξέρουν πως στο μέλλον θα γίνουν οι κουραστικοί γέροι που θα λένε στα παιδιά τους. «Α, δεν βγαίνουν πια ομάδες σαν και αυτή». Αξία ανεκτίμητη να γερνάς με τέτοιες βεβαιότητες.
