Τέσσερα χρόνια στη Ρεάλ Μαδρίτης

Η κ. Κουρέλλου, όπως όλες οι Eλληνίδες μάνες, είχε φυσικά διαφορετική γνώμη. Αποτέλεσμα το διαμέρισμα που θα εγκαταλείψω σε 20 μέρες να μοιάζει με την Ραμάλα. Στην διάθεσή μου βρίσκεται μόνο ένα τζιν,  τα παλιά μου all star και μια οδοντόβουρτσα.

Είχε φυσικά προηγηθεί αγχωτικό τριήμερο πακεταρίσματος σαν να είχα μόλις απελαθεί από την χώρα και σε 24 ώρες θα έπρεπε να βρίσκομαι εκτός συνόρων. Στο μεταξύ, είδα πόστερ να εξορίζονται στην ανακύκλωση («στην ηλικία σου είχα δύο παιδιά και εσύ έχεις καδράρει τον Batman;»), την τριλογία του Ice Age να κατάσχεται για να γίνει δώρο στον μικρό Στέλιο («της Ειρήνης καλέ, από απέναντι») και το τυχερό μου t-shirt να γίνεται ξεσκονόπανο («μα είχε τέσσερις τρύπες»).

Οι αφοπλιστικές εξηγήσεις που είχε για κάθε χιτλερική της απόφαση έκαναν τον διάλογο με τον Καντάφι παιχνίδι. Καθώς ανακάλυψα πως στο σπίτι υπήρχαν σε διάφορα σημεία καταμετρημένοι 23 αναπτήρες, ενώ κάθε πρωί άναβα τσιγάρο από την αντίσταση της φρυγανιέρας αφού δεν έβρισκα κανέναν, βρήκα καταφύγιο παρηγοριάς σε ένα ξεχασμένο στο ψυγείο (;)  50ευρο και σε ένα παλιό αγαπημένο βιβλίο.

Τίτλος του «El Macca, four years with Real Madrid». El Macca είναι το ισπανικό παρατσούκλι του Steve McManaman και το βιβλίο αφορά τα τέσσερα χρόνια του Βρετανού στην Ρεάλ Μαδρίτης.  Το υπογράφει ο ίδιος και η Sarah Edworthy, δημοσιογράφος της Daily Telegraph.

Θυμάμαι πως το είχα ανακαλύψει στο Amazon και όταν έφτασε το διάβασα σε μια σχεδόν νύχτα. Δεν έχει, φυσικά, λογοτεχνικές αρετές, αλλά αποκαλυπτικές ιστορίες που αφορούν τον τρόπο ζωής ενός ποδοσφαιριστή της Ρεάλ Μαδρίτης, το παρασκήνιο μεταγραφών όπως εκείνες του Ζιντάν και του Φίγκο, την φρενίτιδα για τον Μπέκαμ, την μετάβαση στην προεδρία του Florentino Perez, το ξεκίνημα της περιόδου των galacticos, ξεκαρδιστικά περιστατικά με πρωταγωνιστή τον Ρομπέρτο Κάρλος, τα χρυσά χρόνια τέλος πάντων της Ρεάλ Μαδρίτης από το 1999 έως το 2004.

Ξεφυλλίζοντάς το ξανά (στην ουσία διαβάζοντάς το ξανά) κρατώ και σας μεταφέρω μόνο το κεφάλαιο που αφορά την αναμέτρηση με την Μπαρτσελόνα στους ημιτελικούς του Champions League, το 2001-2002. Μεταξύ μας, δεν είναι το πιο συναρπαστικό, απείρως πιο ευχάριστα είναι εκείνα που αφορούν τον Ανελκά, τον Ρονάλντο, την αναμέτρηση με την United, τον τελικό του Παρισιού, λόγω της ημέρας όμως έχει το ενδιαφέρον του.

Είναι η χρονιά που ο Perez και πάλι τινάζει την Μπάνγκα στον αέρα με την μεταγραφή του Ζινεντίν Ζιντάν από την Γιουβέντους στην Μαδρίτη. Είχε προηγηθεί η βόμβα του Λουίς Φίγκο το 2000. Το φλερτ είχε ξεκινήσει το προηγούμενο καλοκαίρι όταν σε ένα gala στο Μόντε Κάρλο ο Perez είχε γράψει σε μια χαρτοπετσέτα το εξής:  «Θέλεις να παίξεις στην Ρεάλ Μαδρίτης;». Η χαρτοπετσέτα με την ερώτηση εκατομμυρίων έκανε τον γύρο της μισής αίθουσας πριν φτάσει στον Ζιζού. Εκείνος απάντησε καταφατικά και 11 μήνες μετά ο Perez με τον Luciano Moggi (σκάνδαλο calciopolis) έδιναν τα χέρια για την ακριβότερη μεταγραφή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Η έλευση του Ζιντάν άμεσα έθετε νέους στόχους για την ομάδα. Επιπλέον, στις 6 Μαρτίου του 2002 το club γιόρταζε τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του. «Το τρεμπλ ήταν αυτοσκοπός, οτιδήποτε λιγότερο θα ήταν αποτυχία», γράφει στα απομνημονεύματά του ο Steve McManaman.

Η διοίκηση ήθελε όλους τους τίτλους που υπήρχαν.  Η διοργανώτρια αρχή θέλησε να τους βοηθήσει ορίζοντας για πρώτη φορά στα χρονικά το τελικό του Copa del Rey μήνα Μάρτιο. Φυσικά στις 6 Μαρτίου, φυσικά στο Bernabeu.

Μισό εκατομμύριο μπλούζες του Ζιντάν είχαν πουληθεί στην Ευρώπη και στην αραβική αγορά, αλλά ο Del Bosque παρακαλούσε για έναν σέντερ μπακ. Ο Fernando Hierro, ο εμβληματικός αρχηγός, δεν θα μπορούσε να βγάλει όλα τα παιχνίδια της χρονιάς.  Κάθε φορά, όμως, που ο Del Bosque ζητούσε αμυντικό την επόμενη μέρα στις εφημερίδες διάβαζε επικρίσεις πως είχε αμυντικογενή προσανατολισμό ενάντια στο επιθετικό DNA της ομάδας. Στο μεταξύ είχε Gutti, Raul, Figo, Savio, McManaman, Munitis. Όλοι χαφ. Πού θα χωρούσε τον Ζιντάν; Οι εφημερίδες, όπως και οι παίκτες, αναρωτιόντουσαν: Eπρεπε ο Ζιντάν να προσαρμοστεί στην Ρεάλ ή η Ρεάλ στον Ζιντάν;

Στο πρώτο του παιχνίδι με την Βαλένθια ο Ζιζού έκανε επτά φάουλ, ενώ συνολικά στο πρώτο ημίχρονο σφυρίχτηκαν 58 και η ομάδα έχασε 1-0. Στο τέλος, ο Γάλλος ρωτούσε τους συμπαίκτες του «είναι πάντα έτσι;». Την ίδια στιγμή ο Φίγκο αντιμετώπιζε προβλήματα τραυματισμού, όμως ο Perez είχε την φιλοσοφία των παραγωγών Χόλιγουντ: «Tα εκατομμύρια να εμφανίζονται πάντα στην οθόνη».

Ο Φίγκο και ο Ζιντάν έπρεπε πάντα να παίζουν ακόμα κι όταν δεν απέδιδαν. Ο Del Bosque έβρισκε πως αυτό δεν ήταν δίκαιο, από την στιγμή μάλιστα που στον πάγκο είχε παίκτες που μπορούσαν να κάνουν την δουλειά που ήθελε, όμως οι κανόνες της αγοράς είναι ανώτερες από εκείνες του ποδοσφαίρου.

Μέχρι τον Νοέμβριο ο Ζιζού είχε βρει τον παλιό, καλό εαυτό του. «Ξαφνικά χαλάρωσε», γράφει γι’ αυτόν ο McManaman, «όποτε έπαιζε και δεν ήταν καταπληκτικός έλεγαν για εκείνον «μα τι του συμβαίνει;».  Όταν κατάλαβε πως έτσι θα είναι πάντα έφυγε ένα μεγάλο βάρος από πάνω του.  Ήταν πάντα μοναχικός τύπος. Καθόταν στις πρώτες θέσεις του πούλμαν βλέποντας DVD ή ακούγοντας μουσική, έκανε παρέα μόνο με τον Makelele, ενώ για κάθε μπύρα που κατανάλωνε ο Roberto Carlos εκείνος έπινε δύο μπουκάλια εμφιαλωμένο νερό.

Δεν καθόταν σχεδόν ποτέ μαζί μας μετά την προπόνηση για φαγητό ή καφέ. Όσο απομονωμένος ήταν εκτός γηπέδου, τόσο ομαδικός ήταν εντός. Φώναζε, νευρίαζε, ήταν σκληρός και πολλές φορές έκανε επικίνδυνα φάουλ, παραμένοντας, όμως, elegant. Θυμάμαι έναν Γάλλο ροκ σταρ που είχε πει για εκείνον πως δεν ξέρει αν είναι άγγελος ή διάβολος, καθώς κάθε φορά που γελάει νομίζει πως μοιάζει με την Μητέρα Τερέζα αλλά κάθε φορά που διαμαρτύρεται θυμίζει serial killer. Συμφωνώ απόλυτα με αυτόν.

Όλοι περιμέναμε πώς θα τον αντιμετωπίσει στα αποδυτήρια ο Βασιλιάς Ραούλ. Όμως εκείνος ασχολήθηκε ελάχιστα μαζί του. Του έδωσε χώρο, αλλά μόνο όσο εκείνος ήθελε. Στο γήπεδο, όμως , ήταν σαν να είχαν πάει μαζί στρατό».

Το Copa del Rey εκείνη την χρονιά η Ρεάλ του έχασε από την Deportivo του Diego Tristan. Ο Χουάν Κάρλος αναγκάστηκε να κάνει την απονομή στο άδειο Bernabeu με τον κόσμο της Depor να τραγουδάει ειρωνικά το Happy Birthday. Και στο πρωτάθλημα, όμως, η Ρεάλ δεν τα πήγαινε καλά. Η Liga φαινόταν χαμένη υπόθεση, αφού είχε χάσει δύο παιχνίδια από την Οσασούνα και την Ρεάλ Σοσιεδάδ και στα ημιτελικά του Champions league αντιμετώπιζε την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου, μετά από 42 χρόνια.  Το βράδυ της αναμέτρησης δύο βόμβες της ΕΤΑ έσκασαν στο Paseo de la Castelliana, έξω από το γήπεδο και η αποστολή έφτασε συνοδεία ισχυρών αστυνομικών δυνάμεων.

Η Ρεάλ κέρδισε με 2-0 με τον Steve McManaman να σκοράρει εκπληκτικό γκολ. Ο Ρομπέρτο Κάρλος παρακαλούσε να τελειώσει ο αγώνας και να φύγουν ζωντανοί. Στα αποδυτήρια οι Ισπανοί πανηγύριζαν έξαλα. Ήταν η πρώτη νίκη της Ρεάλ στο Καμπ Νου μετά από είκοσι χρόνια. Ο McManaman γράφει:  «Σκεφτόμουν πως με αυτό το σκορ είμαστε σίγουρα στο τελικό. Τραγουδούσα και χαιρόμουν γι’ αυτό. Οι Ισπανοί όμως συμπαίκτες μου δεν έδιναν δεκάρα για τον τελικό του Champions League, απλά χαίρονταν που είχαν κερδίσει την Μπαρτσελόνα μέσα στο γήπεδό της. Πώς να το καταλάβει ένας «ξένος» αυτό;».

Ο επαναληπτικός στην Μαδρίτη έλαβε τέλος με το γκολ του Ραούλ στο δεύτερο ημίχρονο και οι δρόμοι άνοιξαν για την Γκλασκώβη.

Σήμερα, οκτώ χρόνια μετά τίποτα δεν είναι ίδιο με τότε. Εκτός από το «μίσος».