Πλατεία Ότο Ρεχάγκελ

Οι δρόμοι της Αθήνας τιμούν φιλέλληνες, ξένους πολιτικούς, στρατηγούς, ευεργέτες, καλλιτέχνες, κοσμικούς περαστικούς, περιηγητές.. Η απόδοση τιμής, χωρίς ΦΠΑ, είναι ανώτερο πράγμα, ωραίο και ευγενές. Ενισχύει την ιστορική μνήμη. Και τι είναι ένας δρόμος με όνομα; Απαραίτητος για τα ΕΛΤΑ, σημαντικός για τον ταξιτζή, ουσιαστικός στο Αθηνόραμα. Για τους υπόλοιπους παραμένει ένας δρόμος με όνομα.

Δρόμοι και πλατείες, για την Αθήνας θα σας πω, έχουν αλλάξει όνομα. Ο λόγος; Όχι πάντοτε σημαντικός. Ο Θοδωρής Ρουμπάνης στο Έθνος περί αυτού έχει γράψει το παρακάτω.
«Η πλατεία Βικτορίας είχε το όνομα του παλιού δημάρχου της Αθήνας Παναγή Κυριακού (1870-1878). Όμως αυτό ξεχάστηκε. Και έμεινε εκείνο που της δόθηκε από το Δημοτικό Συμβούλιο προς τιμήν της βασίλισσας Βικτορίας της Βρετανίας (1819-1901).

Η πλατεία Αγάμων, στην οδό Πατησίων, μετονομάστηκε σε Αμερικής το 1927 με την υπ’ αριθμό 905 απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Τιμήθηκε έτσι ο φιλελληνισμός που επέδειξε η πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη.

Η πλατεία Κολιάτσου παρ’ ολίγο να έχανε και αυτή το όνομά της. Το Δημοτικό Συμβούλιο την ήθελε πλατεία Αυστραλίας (κι εδώ λόγω φιλελληνισμού), αλλά δεν έπιασε. Είχε καθιερωθεί από τα μέσα του 19ου αιώνα το όνομα της οικογένειας Κολιάτσου, που έδρασε κατά την Επανάσταση του ‘21 και είχε εκεί τα κτήματά της.

Η οδός Σταδίου μετονομάστηκε σε οδό Τσόρτσιλ αμέσως μετά την απελευθέρωση, το 1945, με απόφαση του δημάρχου Αριστείδη Σκληρού. Πήρε μόνος του την απόφαση, αφού δεν υπήρχε ακόμα Δημοτικό Συμβούλιο. Στη μετεδεκεμβριανή Αθήνα, η τελετή μετονομασίας ήταν πανηγυρική με τη συμμετοχή της βρετανικής πρεσβείας και του στρατηγού Σκόμπι.

Λίγους μήνες αργότερα, για λόγους φιλελληνισμού επίσης, μετονομάστηκε η οδός Βουλής σε οδό Αργεντινής. Με επισημότητα έγινε και σ΄ αυτή την περίπτωση η τελετή της μετονομασίας, παρουσία μελών της κυβέρνησης και του πρεσβευτή της Αργεντινής. Κανείς δεν θυμάται πια την «οδό Τσόρτσιλ» και την «οδό Αργεντινής».

Τον ίδιο χρόνο η οδός Πανεπιστημίου πήρε το επίσημο όνομά της, οδός Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν έλειψαν οι διαμαρτυρίες. Το ζήτημα ανακίνησε με επιστολή της προς το Δημοτικό Συμβούλιο η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών, που και παλιότερα είχε αντιταχθεί, αλλά επέμεινε ο Δήμος.

Σε Ελβετίας και Σουηδίας μετονομάστηκαν οι οδοί Αλωπεκής και Σπευσίππου στο Κολωνάκι. Οι αθρόες μετονομασίες οδών και πλατιών της Αθήνας σταμάτησε στα τέλη του 1945».

Συμπληρώνω εγώ πως το τρεντ συνεχίστηκε με την πρώτη περίοδο εκλογής του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία και διαιωνίζεται μέχρι σήμερα, με την έφεση στο άθλημα σαφώς εξασθενημένη, μέχρι τον θάνατο τουλάχιστον της Μελίνας Μερκούρη... Τελευταία απασχόλησε η ράδιο αρβύλα είδηση πως ο Μπουτάρης θέλει να αλλάξει την ονομασία του δρόμου της Θεσσαλονίκης Αγ. Δημητρίου σε Κεμάλ Ατατούρκ. Τέλος άτυπα τα παιδιά των Εξαρχείων τον δρόμο της Μεσολογγίου τον έχουν ονομάσει Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Επειδή, έξι χρόνια μετά το έπος της Πορτογαλίας, διότι περί έπους επρόκειτο, δεν βρέθηκε ένας Χριστιανός ή μη Δήμαρχος να δώσει σε μια πλατεία, ένα δρόμο, ένα στενάκι ή ένα μπαζωμένο ρέμα που έγινε δρόμος το όνομα του Ότο Ρεχάγκελ. Του ανθρώπου (και της ομάδας του βεβαίως) που μας έβγαλαν για τελευταία φορά στους δρόμους όχι από αγανάκτηση αλλά από ειλικρινή, πηγαία, αυθόρμητη ευτυχία.

Ότι ακολουθείσαι ή ότι προηγήθηκε λίγη σημασία έχει κατά την γνώμη μου. Σημασία έχει πως το ζήσαμε, πως η ιστορία έγραψε Πρωταθλητές Ευρώπης.