Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα #mexri_telous…

Το «φυσιολογικό» δεν είναι μια μεγάλη ομάδα να πηγαίνει «τρένο» όλη τη χρονιά, χωρίς να χάνει ποτέ και πουθενά. Το «φυσιολογικό» είναι να κερδίζει ο «μικρός» τον «μεγάλο», να κερδίζει το αουτσάιντερ το φαβορί, αν το αξίζει με την απόδοσή του στο παρκέ. Όπως συνέβη στους δυο αγώνες της Λάρισας με τον Παναθηναϊκό, όπως συνέβη στην κανονική περίοδο με τον Άρη, που κέρδισε τους «πράσινους» στη Θεσσαλονίκη. Όπως ΔΕΝ συνέβη στο Ηρακλής – Ολυμπιακός. Όλα τα άλλα, είναι παιχνίδια εντυπώσεων και δημιουργία κλίματος για τη συνέχεια.

Ο Παναθηναϊκός έκανε το καθήκον του και κέρδισε τη Λάρισα στο πέμπτο ματς με τρόπο εμφατικό. Πολλά «μπράβο» στη Λάρισα για την αγωνιστικότητά της σε ολόκληρη τη σειρά, όχι και τόσα «μπράβο» για τις συνθήκες του τέταρτου ματς, τα σβηστά air-condition, τις επικίνδυνες πινακίδες, τα προκλητικά σφυρίγματα, το μπουκάλι που πέταξε ο Μούντι στην κερκίδα, το «παιχνίδι της πρόκλησης» το οποίο έπαιξαν κάποιοι.

Παρόλα αυτά, η διαδρομή της Λάρισας φέτος ή του Λαυρίου πέρυσι ή του Προμηθέα παλιότερα, μόνο καλό κάνουν στο ελληνικό μπάσκετ, όπως καλό κάνουν στο μπάσκετ κάθε χώρας να υπάρχουν «εκπλήξεις», να υπάρχουν ομάδες που «μεγαλώνουν», που τα βάζουν «με τη θηρία» και αντί να κατασπαραχθούν» σαν Χριστιανοί στην αρένα, κοιτάνε το θηρίο στα μάτια, το πληγώνουν και το στριμώχνουν.

Στους τελικούς με τον Ολυμπιακό, που ξεκινούν τη μέρα που βολεύει τον Ολυμπιακό, υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί και ξεκάθαρο αουτσάιντερ: ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος όλη τη χρονιά, τερμάτισε δεύτερος στην κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας, πήγε φάιναλ – φορ, έχασε την πρόκριση στον τελικό για ένα σουτ, πήρε το κύπελλο Ελλάδας, έχασε μόλις μια φορά από τον Παναθηναϊκό φέτος και τον κέρδισε συνολικά τέσσερις. Έχει πιο γεμάτο ρόστερ, έχει δίψα και πείνα να πάρει το πρωτάθλημα, έχει τη διοίκηση της ΕΟΚ που στήριξε, έχει την ΚΕΔ της αρεσκείας του. Όλες οι συνθήκες και οι προϋποθέσεις, η αγωνιστική κατάσταση και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι μαζί του. Γιατί λοιπόν τέτοια πρεμούρα;

Πρεμούρα είναι να «απαιτείς» να ξεκινήσει η σειρά Σάββατο και όχι Κυριακή, παρά το γεγονός ότι ο αντίπαλός σου έπαιξε Τετάρτη βράδυ. Πρεμούρα είναι να βγαίνει το τελευταίο διάστημα ο προπονητής σου και να «θυμάται» όλες τις φορές που ακούστηκαν υβριστικά συνθήματα στο ΟΑΚΑ «ξεχνώντας» τα αντίστοιχα στο ΣΕΦ ή να «μετανιώνει» που δεν έφυγε ο Ολυμπιακός από το γήπεδο στο τάδε ή το δείνα παιχνίδι, «λησμονώντας» όχι μόνο τα παιχνίδια του ΣΕΦ που έπρεπε να διακοπούν οριστικά, αλλά και αυτά όπου ο Παναθηναϊκός γλίτωσε τον Ολυμπιακό από βαριά τιμωρία επιστρέφοντας στο παρκέ για να ολοκληρωθεί το ματς, ενώ θα είχε κάθε δικαίωμα να μην το κάνει.

Πρεμούρα είναι να βγαίνουν διάφοροι «επώνυμοι» και «ανώνυμοι» φίλοι της ομάδας στα social media, κάνοντας copy - paste το ίδιο κείμενο, που λέει πόσο σωστή ήταν εκείνη η απόφαση πριν μερικά χρόνια, να φύγει ο Ολυμπιακός από το γήπεδο και να πελαγοδρομεί στην από κάτω κατηγορία. Αλλά όσο και να προσπαθούν να ξεπλύνουν την επιλογή των ιδιοκτητών του Ολυμπιακού, θα παραμείνει για πάντα μια λιποταξία και μια παραδοχή αδυναμίας. Κι αν εκείνοι ξεχνάνε, όλη η υπόλοιπη Ελλάδα δεν ξεχνά ούτε το περίφημο ηχητικό, ούτε τις οφειλές σε παίκτες, ούτε τα ban, ούτε το ελλειμματικό ρόστερ του Ολυμπιακού τότε, λόγω έλλειψης χρημάτων και ενδο-οικογενειακών δικαστικών αντιπαραθέσεων.

Για κάποιους φίλους του Ολυμπιακού, για τους τίτλους του Παναθηναϊκού ευθύνεται ο Βασιλακόπουλος, η διαιτησία, ο Γιαννακόπουλος, το σύστημα. Ποτέ η ανωτερότητα του Παναθηναϊκού, οι καλύτεροι παίκτες και προπονητές, η φανέλα, το know – how του πρωταθλητισμού, η σοβαρότητα και ο επαγγελματισμός ολόκληρου του Παναθηναϊκού Οργανισμού. Με το «παραμύθι» του #mexri_telous γαλουχήθηκαν τα τελευταία χρόνια, αυτό το «χαλί» βρήκαν» για να κρύψουν από κάτω τις αστοχίες της διοίκησής τους, τις αδυναμίες τους, τις λάθος επιλογές τους, τους προπηλακισμούς στο ΣΕΦ στον ίδιο τον προπονητή τους.

Ο Ολυμπιακός είναι το μεγάλο φαβορί για να πάρει το φετινό πρωτάθλημα, αλλά αυτή τη στιγμή που μιλάμε το μόνο που έχουν κατακτήσει είναι ένα κύπελλο. Η πρόκριση στο final – four και η τέταρτη θέση, απ’ όσο θυμάμαι, δεν είναι ένα «λάβαρο» που κρεμάς στην οροφή του γηπέδου σου.