Η πιστοποίηση της αγωνιστικής εξέλιξης

Μια ομάδα πρέπει να έχει και plan A και plan B και plan C αν χρειαστεί. Αν δεν σου βγαίνει το πλάνο με ανάπτυξη από τα πλάγια, πρέπει να δοκιμάσεις παιχνίδι από τον άξονα με κάθετες μπαλιές. Αν η άμυνα είναι πολύ καλά στημένη και οργανωμένη και κλείνει τους χώρους, πρέπει να μπορείς να βρίσκεις πράγματα από τις στατικές φάσεις. Κι αν κι αυτό δεν σου προσφέρει ευκαιρίες και γκολ, πρέπει να σκαρφιστείς κάτι άλλο – ο Παναθηναϊκός στη Λαμία πίεσε ψηλά, έκλεψε μπάλες και βρήκε τα δυο γκολ που του έδωσαν την άνετη πρόκριση.

Η Λαμία στη ρεβάνς ήταν καλύτερη σε σχέση με τον πρώτο αγώνα. Ήταν πιο ζωηρή επιθετικά, ρίχνοντας τη ζαριά της και προσπάθησε να εξαντλήσει τις πιθανότητές της, έχοντας άγνοια κινδύνου. Δεν στρίμωξε σε κανένα σημείο τον Παναθηναϊκό, δεν τον προβλημάτισε ιδιαίτερα, αλλά είχε τις στιγμές της, την ίδια ώρα που στον Παναθηναϊκό προσπαθούσαν να αντεπεξέλθουν στη ζέστη και παράλληλα να πιστοποιήσουν την ανωτερότητά τους. Το κυνηγητό του Ιωαννίδη στον Τζανετόπουλο ψηλά έφερε το πρώτο γκολ και τελείωσε την πρόκριση. Και το πρέσινγκ ψηλά, έφερε το κλέψιμο του Αϊτόρ, την ασίστ του Βιγιαφάνιες και το γκολ του Παλάσιος, ώστε να μπορεί στη συνέχεια η ομάδα να κατεβάσει ρυθμούς, να κάνει συντήρηση και να μπορέσει ο Γιοβάνοβιτς να ξεκουράσει παίκτες βγάζοντάς τους από το ματς.

Η επιστροφή σε τελικό κυπέλλου μετά από 8 χρόνια, είναι μια μεγάλη στιγμή και παράλληλα μια πιστοποίηση της αγωνιστικής εξέλιξης αυτής της ομάδας. Προφανώς και δεν αρκεί η συμμετοχή στον τελικό – ο Παναθηναϊκός σαν οργανισμός, οι παίκτες και ο προπονητής και οι φίλοι της ομάδας, έχουν ανάγκη αυτό το κύπελλο. Όχι σαν «τσιρότο», που θα κλείσει κάποιες από τις πληγές των τελευταίων ετών αλλά σαν «ορεκτικό» αυτού που λαχταράνε όλοι αυτοί που αγαπούν αυτή την ομάδα: να τη δουν ξανά να πρωταγωνιστεί, να είναι σε θέση να τρέξει στην κούρσα του πρωταθλήματος στο ίδιο τέμπο με τους υπόλοιπους διεκδικητές.

Η επιστροφή στην Ευρώπη είναι φυσικά ο πρώτος και «αυτονόητος στόχος» αυτής της σεζόν. Και το κύπελλο ένας τίτλος, ένας «πόθος» που είχε οριοθετηθεί από το ξεκίνημα της σεζόν, όπως γίνεται σχεδόν χρόνο με μεγάλη αποτυχία τα τελευταία 7 χρόνια. Φέτος όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αρκεί να μην αποπροσανατολίσει αυτή η πρόκριση στον τελικό κυπέλλου την προσπάθεια του Παναθηναϊκού να τερματίσει τουλάχιστον τέταρτος στο πρωτάθλημα. Να μην γίνει δηλαδή μονόδρομος η κατάκτηση του κυπέλλου για να βγει ο Παναθηναϊκός στην Ευρώπη, στην περίπτωση που δεν τα καταφέρει μέσω πρωταθλήματος.

Δεν θα κριθεί η τελική κατάταξη του Παναθηναϊκού στο ματς με τον Άρη, με νίκη όμως θα κάνει ένα αποφασιστικό βήμα. Θα τον κυνηγάνε και δεν θα κυνηγάει, τη στιγμή που είχε μπει στα play – offs με διαφορά τριών βαθμών πίσω από τον Άρη και τεσσάρων από την ΑΕΚ. Και στο ματς με τον Άρη δεν υπάρχει ούτε κούραση, ούτε «συνεχόμενα παιχνίδια», ούτε καμία δικαιολογία: υπάρχει μόνο η απόλυτη και επιτακτική ανάγκη για νίκη, απέναντι σε μια ομάδα με συγκεκριμένες αρετές και αδυναμίες, που θα είναι ικανοποιημένη και με την ισοπαλία αλλά θα ψάξει το γκολ στην αντεπίθεση με τους γρήγορους μεσοεπιθετικούς που διαθέτει. Μόνο που σε αντίθεση με τον αγώνα στο «Βικελίδης», εκεί όπου ο Παναθηναϊκός είχε πάει με 11 απουσίες και έφυγε σχετικά εύκολα με το βαθμό της ισοπαλίας, αυτή τη φορά εκείνος ορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού και ορίζει το τέμπο του αγώνα