Ο Παναθηναϊκός επιστρέφει στην «ποδοσφαιρική κανονικότητα»

Δεν αρμόζει στον Παναθηναϊκό να κοιτάζει ποιον αντίπαλο έχει στο δρόμο του προς τον τελικό του κυπέλλου, ούτε φυσικά να «πανηγυρίζει» που θα βρει τη Λαμία ή να «ανακουφίζεται» που δεν θα βρει τον Άρη. Σίγουρα όχι ο φετινός Παναθηναϊκός. Πέρυσι ή πρόπερσι μπορεί και να συνέβαινε αυτό, μπορεί να «εύχονταν» ή να «προσεύχονταν» να περάσει η ομάδα που θα «βόλευε καλύτερα» τον Παναθηναϊκό. Αλλά φέτος, πλέον, τα πράγματα είναι αλλιώς.

Καταρχάς δεν πανηγυρίζεις ποτέ πριν γίνουν οι αγώνες – δεν έχει γίνει ακόμα η ρεβάνς με την Αναγέννηση Καρδίτσας, αλλά ας πούμε ότι με «προίκα» το 4-0 του πρώτου αγώνα οι «πράσινοι» δεν θα έχουν πρόβλημα. Ειδικά όταν μιλάμε για ημιτελικά κυπέλλου και για μια ομάδα που έχει «πληγώσει» τον Παναθηναϊκό αρκετές φορές τα τελευταία χρόνια, όπως είναι η Λαμία, οφείλεις να σέβεσαι τον αντίπαλο, να είσαι σοβαρός, συγκεντρωμένος και απόλυτα προετοιμασμένος – σωματικά και πνευματικά – ώστε να περάσεις στον τελικό. Η παρουσία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, τουλάχιστον, είναι μια «εγγύηση σοβαρότητας»: ο προπονητής έχει αποδείξει ως τώρα ότι «μετράει» όλα τα παιχνίδια όπως πρέπει, ανεξάρτητα από τον αντίπαλο ή από το αν παίζει ο Παναθηναϊκός στη «Λεωφόρο» ή εκτός έδρας. Η πρόσφατη εντός έδρας αναμέτρηση με την Αναγέννηση Καρδίτσας και το 4-0 από το ημίχρονο, η επιλογή της 11άδας και η συνολικότερη προσέγγιση του αγώνα, μας το έδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο.

Ξαναγυρνάμε σ’ αυτό που λέγαμε στην αρχή, ότι «φέτος, πλέον, τα πράγματα είναι αλλιώς». Ο τρόπος που παίζει η ομάδα, η αυτοπεποίθηση που βγάζει, οι αυτοματισμοί, το άνοιγμα του rotation, οι διάφοροι και διαφορετικοί πρωταγωνιστές που έχουν αναδειχθεί μέσα στη χρονιά, οι εμφανίσεις ακόμα και στους αγώνες που δεν κέρδισε, αποδεικνύουν ότι έχουν αλλάξει πολλά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Όχι επειδή έχει εμπλουτιστεί τόσο πολύ το υλικό, αλλά επειδή έχει αλλάξει η νοοτροπία. Και μερικές φορές η νοοτροπία και η δουλειά, είναι πολύ σημαντικότερα πράγματα από τις μεταγραφές.

Ο φετινός Παναθηναϊκός, ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς, έχει διάφορα νέα πρόσωπα, παίκτες που αποκτήθηκαν το καλοκαίρι. Αλλά αυτοί που ξεχωρίζουν, που κάνουν τη διαφορά, είναι κατά βάση οι «παλιοί»: οι δυο κεντρικοί αμυντικοί (Σένκεφελντ και Βέλεθ), ο Χουάνκαρ, ο Μαουρίσιο, ο Βιγιαφάνιες, ο Αϊτόρ, ο Καρλίτος, όλοι τους ήταν και πέρυσι στην ομάδα. Στην «καλή 11άδα» του Γιοβάνοβιτς, υπάρχουν τέσσερις «νέοι»: ο Μπρινιόλι, ο Κώτσιρας, ο Πέρεθ και ένας εκ των Βιτάλ – Παλάσιος. Και στην πραγματικότητα, από τους «νέους», ο μόνος που θεωρείται βασικός και αναντικατάστατος, αλλά και κομβικός για την σωστή λειτουργία της μεσαίας γραμμής, είναι ο Πέρεθ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο προπονητής πήρε στα χέρια του το περσινό, απαξιωμένο και σχεδόν «άχρηστο» υλικό (όπως το βάφτισαν αρκετοί) και βρίσκοντας τις σωστές ισορροπίες και την κατάλληλη χημεία, κατάφερε να το κάνει όχι απλά λειτουργικό και αποτελεσματικό, αλλά σε αρκετές περιπτώσεις και εντυπωσιακό. Ο Παναθηναϊκός παίζει ωραία μπάλα στην πλειοψηφία των παιχνιδιών, είναι στην τετράδα και με το ενάμιση πόδι στους «4» του κυπέλλου. Όχι από τύχη, όχι με αντι-ποδόσφαιρο και «ταμπούρι», ούτε επειδή έχει πάρει έστω και μισό σφύριγμα από κάποιον ρεφ – Έλληνα ή ξένο, αλλά με το σπαθί του.

Φέτος, είναι μια χρονιά «αναγέννησης», η οποία θα επισφραγιστεί με τον καλύτερο τρόπο αν ο Παναθηναϊκός τερματίσει όσο ψηλότερα γίνεται στο πρωτάθλημα και – ειδικά – αν καταφέρει να κατακτήσει το κύπελλο. Είναι μια χρονιά που θα σημάνει – όπως δείχνουν τα πράγματα – την επιστροφή της ομάδας στην Ευρώπη, την «επιστροφή στην κανονικότητα», ώστε να μπορέσει την επόμενη σεζόν, με σωστό προγραμματισμό και στοχευμένες μεταγραφές, να «πετάξει» ψηλότερα. Αλλά αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή, είναι το «τώρα»: το επόμενο ματς πρωταθλήματος με τον Αστέρα. Όλα τα άλλα, θα έρθουν στην ώρα τους, όσο η ομάδα παραμένει προσγειωμένη, συγκεντρωμένη και σοβαρή.