Αδικεί τον εαυτό του κατά συρροή και εξακολούθηση

Η εικόνα του Παναθηναϊκού κόντρα στη Μπαρτσελόνα ήταν η εικόνα που συνήθως βλέπουμε στο ΟΑΚΑ και δεν είχε καμία σχέση με τα εκτός έδρας παιχνίδια του: είχε πάθος και είχε και «μπασκετικό τσαμπουκά». Για ένα ημίχρονο ο Παναθηναϊκός πλησίασε την «τελειότητα», παίζοντας σκληρή άμυνα και κατάφερε να πάρει μια διαφορά που έφτασε ακόμα και τους 13 πόντους, παρά το γεγονός ότι ήταν άστοχος από τα 6,75 και ο Μέικον, ο βασικός του «εκτελεστής» όλη τη χρονιά, ήταν σε κακή βραδιά.

Δυστυχώς η τρίτη περίοδος είχε τα συμπτώματα που είχε και το αντίστοιχο χρονικό διάστημα στο Μιλάνο, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός είχε επίσης αδυναμία να συνεχίσει στον ίδιο υψηλό ρυθμό: η Μπαρτσελόνα βελτιώθηκε αμυντικά και τα αμέτρητα επιθετικά ριμπάουντ που μάζεψε, της έδωσε τη δυνατότητα να κλείσει την ψαλίδα και να περάσει μπροστά. Ο Παναθηναϊκός «μπούκωσε» επιθετικά, ο Μέικον συνέχισε να κινείται σε ρηχά νερά, ο Παπαγιάννης κουράστηκε. Δυστυχώς, παρά τις απουσίες της, η Μπαρτσελόνα παραμένει μια πιο ποιοτική ομάδα, πιο «πλούσια» και πιο ικανή να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις και να αντιδρά όταν «στριμώχνεται».

Το πάλεψε ο Παναθηναϊκός στο τέλος και έφτασε το παιχνίδι στο σουτ, ακόμα κι αν χρειάστηκαν δυο «παλαβά» τρίποντα του Νέντοβιτς για να γίνει αυτό. Βρέθηκε όμως να κυνηγάει – για μια ακόμα φορά – το «ακατόρθωτο», να γυρίσει ένα ματς «χαμένο». Κάτι ανάλογο έχει επιχειρήσει αρκετές φορές φέτος αλλά το έχει πετύχει μόνο μια, κόντρα στη Φενέρ – τα «θαύματα» δεν γίνονται κάθε μέρα. Και κάπως έτσι, μια μεγάλη ευκαιρία για μια νίκη ψυχολογίας, χάθηκε στις λεπτομέρειες, φέρνοντας το 0 στα 2 στη «διαβολοβδομάδα» αυτή και κρατώντας την ψυχολογία χαμηλά ενόψει ΣΕΦ.

Για να μην λέμε συνέχεια τα ίδια, όσο ο Παναθηναϊκός εξακολουθεί να είναι «μείον» σε δυο κομβικές θέσεις, τόσο θα ψάχνει λύσεις σε τρικ και αλχημείες και θα ποντάρει στις υπερβάσεις κάποιων παικτών του, στον οίστρο του Νέντοβιτς ή του Μέικον ή στη συγκινητική και πολυδιάστατη παρουσία του Σαντ Ρος. Αλλά όσο δεν υπάρχει κλασσικός οργανωτής στο ρόστερ και όσο δεν υπάρχει back-up πίσω από τον Παπαγιάννη, οι αντίπαλοι θα «χτυπάνε» αυτές ακριβώς τις αδυναμίες του: θα πιέζουν τον – εκάστοτε – «άσο», θα περιορίζουν τη δημιουργία των «πράσινων» και θα κουράζουν και θα φθείρουν τον Παπαγιάννη, γνωρίζοντας πως πίσω του υπάρχει «το χάος». Τα 38 λεπτά που αγωνίστηκε κόντρα στους Καταλανούς ο Παπαγιάννης, δείχνουν ακριβώς αυτή την απόγνωση του Πρίφτη αλλά και την έλλειψη λύσεων στο πράσινο ρόστερ, που «χτίστηκε» με τον Φλόιντ πίσω από τον Παπαγιάννη, αλλά Φλόιντ ουσιαστικά δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει Πέρι από την αρχή της χρονιάς, όπως δεν έχουν καταφέρει ο Οκάρο Ουάιτ και ο Έβανς μαζί, να κάνουν αυτά που έκανε ο Μήτογλου μόνος του τα περασμένα χρόνια.

Η – όποια – απόφαση για «άσο» ή για άλλες προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ, θα παρθούν μετά το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ. Και θα έχουν «μεγάλο ποσοστό ρίσκου», ακριβώς διότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει το πορτοφόλι να ψωνίσει κάποιον ακριβό παίκτη, από τον οποίον πάνω – κάτω να ξέρει τι μπορεί να περιμένει, αλλά παίκτες που ψάχνουν ένα «restart», που έρχονται από τραυματισμό και αγωνιστική απραξία, όπως συνέβη για παράδειγμα με το Νέντοβιτς. Αυτό μπορεί να κάνει την παρούσα στιγμή και αυτό θα κάνει αν το επιτρέψουν τα οικονομικά του, διότι μπορεί η ευρωπαϊκή του χρονιά να μην έχει καμία προοπτική, αλλά οφείλει να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί, ώστε να είναι ανταγωνιστικός στο πρωτάθλημα και το κύπελλο.