Το μεγαλύτερο χαμόγελο του κόσμου

Οι Μπακς πήραν πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια. Μισό αιώνα περίμενε το Μιλγουόκι έναν σούπερ – ήρωα που θα μπορούσε να κουβαλήσει στις πλάτες του τις προσδοκίες τόσων χιλιάδων ανθρώπων, που διψούσαν και πεινούσαν για αυτή τη στιγμή. Ο ήρωας βρέθηκε – μόνο που αντί για μάσκα, μπέρτα και λάτεξ στολή, φοράει αθλητικό σορτς και παπούτσια.

Μόνο ένας υπερήρωας θα μπορούσε να πετύχει όλα αυτά που πέτυχε ο Γιάννης όλα αυτά τα χρόνια. Πρώτα απ’ όλα, να έρθει από το πουθενά, από την Α2 της Ελλάδας και να ωριμάσει μέσα στα επόμενα χρόνια κάνοντας μεγάλα και σταθερά βήματα προόδου. Να «βάλει στο μπασκετικό χάρτη» το ανυπόληπτο Μιλγουόκι, να βγει δυο φορές MVP, να πάει σε All-Star Game. Να φάει τα μούτρα του ξανά και ξανά αλλά να πεισμώσει και όχι να απογοητευτεί. Να κάνει λάθη και να διδαχθεί απ’ αυτά. Κυρίως, να μείνει στο «ταπεινό» Μιλγουόκι χωρίς να «απαιτήσει» να τον δώσουν κάπου αλλού, χωρίς να «αξιώσει» να ξεφραγκιαστεί ο ιδιοκτήτης για να φέρει παιχταράδες, υπερβαίνοντας το salary-cup.

Οι Μπακς πήραν πρωτάθλημα φέτος διότι δεν πήγαν σαν φαβορί στους τελικούς της περιφέρειας ή στους τελικούς γενικώς, αλλά σαν αουτσάιντερ. Δεν πήγαν φέτος έχοντας στις τάξεις τους τον MVP της κανονικής περιόδου όπως τις δυο προηγούμενες χρονιές. Πήγαν σεμνά και ταπεινά, πήγαν αθόρυβα και «μουλωχτά», πήγαν να πολεμήσουν με μειονέκτημα έδρας και όχι να «αράξουν» πάνω στο πλεονέκτημα έδρας. Πήγαν να παίξουν επίθεση, να «πάρουν σκαλπ» και όχι να ταμπουρωθούν και να περιμένουν.

Ο υπερήρωας Γιάννης δεν έκανε την πιο μεγάλη του εμφάνιση στον 6ο τελικό. Δεν ήταν οι 50 πόντοι, τα ριμπάουντ, οι τάπες, το μεγάλο του ανδραγάθημα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Την έκανε λίγες εβδομάδες πριν, όταν το γόνατό του δίπλωσε στα δυο και κρατάγαμε την ανάσα μας υπολογίζοντας αν θα είναι τυχερός και θα μείνει έξω κανένα εξάμηνο ή ολόκληρο χρόνο. Σαν τους ήρωες της Marvel όμως, που τρώνε ξύλο και σηκώνονται για να παλέψουν, ο Γιάννης στάθηκε όρθιος μέσα σε λίγες μέρες. Σαν να τρέχει αδαμάντιο στις φλέβες του όπως και του Γούλβεριν, σαν να είναι από βιμπράνιο το γόνατό του σαν την ασπίδα του Κάπτεν – Αμέρικα, στάθηκε στα πόδια του και μπήκε να παίξει. Όχι σαν «Ελ Σιντ», όχι σαν τυπική αναφορά στο φύλλο αγώνα, όχι ένας λαβωμένος ηγέτης που πάτησε παρκέ για να δώσει κουράγιο στους συμπαίκτες του, αλλά σαν πραγματικός Avenger.

Κι αν είσαι συμπαίκτης του στους Μπακς και τον βλέπεις να μπαίνει μέσα και να παίζει σαν να μην χτύπησε ποτέ, με το μάτι να γυαλίζει, αν τον βλέπεις να κάνει την τάπα της χρονιάς στο πιο κρίσιμο σημείο ή να καρφώνει και να παίρνει και φάουλ στο αμέσως επόμενο παιχνίδι, δεν μπορείς να μείνεις πίσω. Δεν γίνεται να υστερήσεις. Ρίχνεσαι κι εσύ στη μάχη με όλες σου τις δυνάμεις και τον ακολουθείς μέχρι να πάρετε στα χέρια σας την αντίπαλη σημαία.

Ο Γιάννης, το δικό μας παιδί από τα Σεπόλια με το μεγάλο χαμόγελο, μόλις μας επιβεβαίωσε ότι τα παραμύθια δεν είναι «παραμύθια» - καμιά φορά οι πιο τρελές ιστορίες γίνονται πραγματικότητα. Και στα 26 του μόλις, έγραψε ένα χρυσό κεφάλαιο σε ένα βιβλίο που έχει πολλές κενές σελίδες ακόμα, τις οποίες θα συμπληρώσει με τον τρόπο που νομίζει εκείνος τα επόμενα χρόνια. Του εύχομαι να έχει την υγεία του και να μην χάσει ποτέ αυτό το μεγάλο χαμόγελο, που μας έκανε να τον αγαπήσουμε από τότε που ήταν ένα ψιλόλιγνο φτωχό παιδάκι, που δεν τολμούσε καν να ονειρευτεί ότι μια μέρα θα γίνει το νέο μέλος των Avengers.