Το airball του Μπερτομέου

Δεν γνωρίζω φυσικά τι θα πει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στις 3 Ιουνίου. Και καλό θα ήταν όλοι εσείς που προτρέχετε, που προσπαθείτε να «μπείτε στο μυαλό του» και να «διαβάσετε τη σκέψη του», που έχετε ενημέρωση «από μέσα» και καταστροφολογείτε ατελείωτα, να κάνετε λίγο υπομονή, η οποία - ως γνωστόν - είναι αρετή. Δεν γνωρίζω τι θα πει αλλά γνωρίζω ότι ο ίδιος, όπως και η οικογένειά του εδώ και δεκαετίες, έχουν κρατήσει την ομάδα ψηλά με τεράστιο προσωπικό και οικονομικό κόστος. Η οικογένεια έφερε 6 Ευρωλίγκες και αμέτρητους τίτλους, έφερε το μπάσκετ στη ζωή των φίλων της ομάδας (και όχι μόνο), έφεραν κόσμο στο γήπεδο σε Ελλάδα και εξωτερικό, έφεραν επιτυχίες και στιγμές που μένουν για πάντα στο μυαλό. Και σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, όχι μόνο των τελευταίων μηνών αλλά των «μνημονιακών χρόνων», ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος συνεχίζει να κρατάει το μπάσκετ (και τον Ερασιτέχνη πλέον) ψηλά, να «ματώνει» οικονομικά χωρίς έσοδα της προποπής, να παλεύει με μεγαθήρια με πολύ μεγαλύτερη οικονομική επιφάνεια, να φέρνει σπουδαίους παίκτες.

Στην πρόσφατη τηλεδιάσκεψη της Ευρωλίγκας, όπου ο κύριος Μπερτομέου ανακοίνωσε το τέλος της σεζόν, ο Παναθηναϊκός ήταν ο μόνος που έθεσε καίρια και ουσιαστικά ερωτήματα. Γιατί ας πούμε η Ευρωλίγκα συμφώνησε οι παίκτες να πάρουν το 80% των συμβολαίων τους, όταν έχουν αγωνιστεί στο 65% των παιχνιδιών; Εύλογο ερώτημα από μια ομάδα που δεν χρωστάει χρήματα σε παίκτες ή μάνατζερς, που τα έσοδά της έχουν ξεκάθαρη προέλευση, που δεν έχει πίσω της ένα τεράστιο ποδοσφαιρικό κλαμπ να τη χρηματοδοτεί (όπως έχει η Μπαρτσελόνα, η Ρεάλ ή η Μπάγερν) και που δεν ξεχνάει χρήματα στην κωλότσεπη, τα οποία μπορεί να «πλυθούν» στο πλυντήριο.

Μιας ομάδας σε μια χώρα που είχε πολύ υψηλή φορολογία τόσα χρόνια και δεν μπορεί πλέον να διαθέτει τα χρήματα που έδινε/δίνει η Εφές, η Φενέρ, η Αρμάνι ή η Χίμκι. Ναι, κάποτε ήταν αλλιώς τα πράγματα στην Ελλάδα, Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός είχαν μεγάλα μπάτζετ και μπορούσαν να φέρνουν παίκτες με «μυθικά» συμβόλαια, είτε λέγονταν Ντομινίκ, Μπάιρον Σκοτ και Μποντίρογκα, είτε Τσίλντρες και Κλέιζα. Τώρα δεν μπορούμε εμείς και μπορούν οι άλλοι. Δεν είναι ούτε κακό, ούτε «παράνομο», ούτε «ανήθικο», καλά κάνουν όσοι έχουν και τα δίνουν. Αλλά καλά κάνουν όσοι δεν έχουν και αναρωτιούνται πού θα τα βρουν. Τι πλάνα έχει η Ευρωλίγκα. Από πού περιμένει έσοδα και χορηγούς.

Πόσα χρήματα είναι διατεθειμένη να μοιράσει στις ομάδες, ώστε να ξέρουν κι εκείνες (όσες δεν «φυσάνε» το χρήμα) πώς θα πορευτούν. Πώς να κάνεις τα πλάνα σου, το μεταγραφικό σου σχεδιασμό, τη στελέχωση του μπασκετικού τμήματος από τον πρώτο προπονητή μέχρι τον τελευταίο φροντιστή, όταν έχεις χάσει τόσα πολλά έσοδα λόγω πανδημίας και παράλληλα δεν γνωρίζεις τι σου ξημερώνει η επόμενη ημέρα; Θα υπάρξουν μεγάλες χορηγίες; Θα μπορέσουν να γίνουν αγώνες με κόσμο, ώστε να πουλήσεις διαρκείας και απλά εισιτήρια; Υπάρχει ένα μακρόπνοο πλάνο, ένα όραμα για την Ευρωλίγκα ή «ό,τι αρπάξει ο πισινός μας»; Όλα αυτά, ο εκτελεστικός διευθυντής της Ευρωλίγκας, ο κύριος Μπερτομέου, όφειλε να τα έχει μελετήσει.

Συνελλήφθη «αδιάβαστος» όμως, παρόλο που είχε πάνω από δυο μήνες περιθώριο να «διαβάσει», να «κάνει επαναλήψεις» και να «μάθει την ύλη» - ούτε τα ΣΟΣ δεν έμαθε… Το αν είναι λύση η FIBA και πόσο «απαγορευτική» είναι η ρήτρα αποχώρησης από την Ευρωλίγκα, αν τα έσοδα σε κάποια άλλη διοργάνωση είναι τέτοια που εξασφαλίζουν βιωσιμότητα και τι σκέφτονται στον Παναθηναϊκό, ενδεχομένως να τα μάθουμε σε λίγες ημέρες. Σίγουρα η Ευρωλίγκα αυτή τη στιγμή, είναι το κορυφαίο επίπεδο ανταγωνισμού στην Ευρώπη. Αλλά είναι και ένα «κλειστό κλαμπ» 11 ιδρυτικών ομάδων, που πρέπει να λειτουργεί με δικαιοσύνη και ηθική όχι απλά στους 11, αλλά σε όλους αυτούς που «φιλοξενεί» κάτω από τις φτερούγες της. Κι αν δεν μπορεί να σεβαστεί κάποιον ή κάποιους από τους σημαντικότερους εταίρους της, απ' αυτούς που τη βοήθησαν να γίνει τόσο μεγάλη και τρανή, πώς θα σεβαστεί τους υπόλοιπους; Πώς θα σεβαστεί το ίδιο το μπάσκετ;