ΓΚΙΣΤ - ΓΚΙΣΤ - ΓΚΙΣΤ...

Μακάρι ο χρόνος να γύριζε πίσω ή να σταματούσε για τους αθλητές (και για εμάς τους υπόλοιπους εδώ που τα λέμε…) Τα κύτταρά τους να ανανεώνονταν, τα γόνατα να μην «βάραιναν», τα χέρια να μην κουράζονταν, να μπορούσαν να παίζουν μπάσκετ στο ίδιο υψηλό επίπεδο μέχρι να σιχαίνονταν να βλέπουν την πορτοκαλί μπάλα. Να υπήρχε το ελιξίριο «Ζωζώ Σαπουντζάκη» που θα τους κρατούσε για πάντα νέους και ακμαίους. Δυστυχώς η επιστήμη έχει ανακαλύψει πολλά και διάφορα, αλλά το ελιξίριο αυτό δεν βρέθηκε ακόμα… Ο Τζέιμς Γκιστ ήρθε πριν 6,5 χρόνια και σημάδεψε με την παρουσία του μια εποχή δύσκολη, στην μετα-Ομπράντοβις εποχή, όπου η ομάδα ψαχνόταν και έψαχνε τα σημεία αναφοράς της. Ήρθε στο «κόλπο - γκρόσο» της δεκαετίας σαν αντάλλαγμα του Πάνκο από τη Μάλαγα και «έβγαλε ρίζες» στον Παναθηναϊκό, αρχικά φτιάχνοντας ένα απίθανο δίδυμο με τον Στεφάν Λάσμε, παίζοντας στο «4» και εσχάτως στο «5». Αλτικός, «τρελός», παθιασμένος, έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε στην ομάδα που αγάπησε και αγαπήθηκε, έγινε ένα με τον κόσμο, προσπάθησε άπειρες φορές να κατεδαφίσει τα καλάθια, δούλεψε το πικ-εν-ρολ όσο κανένας άλλος παρέα με το Νικ Καλάθη. Και τώρα, 6,5 χρόνια μετά, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τον αποχαιρετίσουμε όπως του αξίζει, όπως το κέρδισε με την αγωνιστική του παρουσία όλα αυτά τα χρόνια στην ομάδα.

Μακάρι να υπήρχε εκείνο το ελιξήριο που λέγαμε και παραπάνω και ο Γκιστ του σήμερα, να ήταν ο ίδιος με τον Γκιστ 6 χρόνια πριν. Αλλά ο ρημάδης ο χρόνος αφήνει τα σημάδια του πάνω στους αθλητές - και ειδικά σε αυτούς που το παιχνίδι τους χαρακτηρίζεται από την αλτικότητα, την έκρηξη, τη «μανία» και το «παίρνω παραμάζωμα την αντίπαλη άμυνα». Οι τελευταίες χρονιές του «Γκίσταρου» είχαν φθίνουσα πορεία κι όσο κι αν προσπάθησε (παίζοντας ακόμα και με ραγισμένο πλευρό σε τελικούς play-offs), ο κύκλος του έκλεισε. Για κάποιους ήταν έκπληξη που έμεινε ακόμα και τη χρονιά που τελείωσε - προφανώς ο Παναθηναϊκός και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, δεν ήταν έτοιμοι να τον αποχωριστούν τότε, το καλοκαίρι του 2018.

Είναι όμως άλλο πράγμα το συναίσθημα και άλλο το αγωνιστικό πλάνο. Ο Ουάιλι που αποκτήθηκε πριν λίγες μέρες, έρχεται ως ένας «νέος Γκιστ», ο προπονητής άλλαξε και θέλει να φτιάξει μια καινούργια ομάδα, στην γραμμή των ψηλών «πόνεσε» αρκετά πέρυσι ο Παναθηναϊκός, μια με τον Λάσμε, την άλλη με τον Πέιν, μέχρι τουλάχιστον να μπορέσει ο Πιτίνο να πάρει πολλά και διάφορα πράγματα από Παπαγιάννη και Βουγιούκα. «Αλχημείες» όμως δεν μπορούν να γίνουν την επόμενη χρονιά, ο Πεδουλάκης θέλει αθλητικότητα, φρεσκάδα και γόνατα που να πατάνε γερά στο παρκέ και να μην τρίζουν μετά από κάθε άλμα. Και η πρόσφατη ιστορία, έχει αποδείξει ότι το συναίσθημα, σπάνια είναι καλός σύμβουλος: οι επιστροφές Μπατίστ και Λάσμε είχαν μπόλικο τέτοιο, αλλά ελάχιστο αγωνιστικό όφελος.

Παρόλα αυτά ο Γκιστ φεύγει αλλά δεν θα φύγει ποτέ με κάποιον τρόπο. Κέρδισε το «προνόμιο» να είναι «ένας από εμάς», να δονεί το «ΓΚΙΣΤ - ΓΚΙΣΤ - ΓΚΙΣΤ» το ΟΑΚΑ, να είναι ο «gistopoulous14» στο instagram - τόσο «Έλληνας ένιωσε αυτά τα χρόνια κοντά μας. Και όπου κι αν τον βγάλει ο δρόμος, ξέρουμε και ξέρει καλά πως πάντα θα είναι καλοδεχούμενος στην Αθήνα και το ΟΑΚΑ, πάντα θα είναι ένας καλός φίλος που θα αποθεώνεται όποτε πατάει το πόδι του στο κλειστό, είτε σαν επισκέπτης, είτε σαν αντίπαλος. Διότι τα συμβόλαια και οι επαγγελματικές συνεργασίες μπορεί να τελειώνουν μια μέρα, αλλά οι φιλίες, ποτέ.