Η ωμή μπασκετική πραγματικότητα

Ολοκληρώθηκε η τετράδα του final – four της Ευρωλίγκας με τη νίκη της Εφές επί της Μπαρτσελόνα και λίγο – πολύ πέρασαν οι αναμενόμενοι, οι πιο «πλούσιοι» (σε μπάτζετ, άρα και ρόστερ) και οι πιο κουβαρντάδες. Βάλτε κάτω τα μπάτζετ της Φενέρ, της ΤΣΣΚΑ, της Ρεάλ και της Εφές και θα καταλάβετε – ακόμα κι αν πέρναγε η Μπαρτσελόνα, θα ίσχυαν ακριβώς τα ίδια: οι πέντε αυτές ομάδες, είναι οι πιο «ακριβές» της διοργάνωσης.

Δεν είναι «κλάψα», ούτε «παραδοχή αποτυχίας», ούτε «παράδοση άνευ όρων» - είναι απλά η ωμή πραγματικότητα: με τη μορφή που έχει η Ευρωλίγκα, με τα πολλά παιχνίδια (που θα γίνουν προσεχώς περισσότερα) και τις «διαβολοβδομάδες», τους τρεις από τους τέσσερις του Final – Four τους ξέραμε από το καλοκαίρι. Όπως και πέρυσι. Φενέρ, Ρεάλ, ΤΣΣΚΑ, με όποια σειρά θέλετε. 35, 40, 42 εκατομμύρια μπάτζετ. Και κάθε χρόνο, ψάχνουμε τον τέταρτο που θα πλαισιώσει το «παρεάκι της χαράς» - φέτος ήταν η Εφές, πέρυσι η Ζαλγκίρις. Όλες οι άλλες ομάδες θα δίνουν τη μάχη τους για την οκτάδα, θα ψάχνουν ένα θαύμα, μια υπέρβαση, μια τεράστια μαγκιά, μια έκπληξη μεγατόνων μπας και ανατρέψουν τα προγνωστικά και φτάσουν μέχρι το Final – Four. Που κι εκεί βέβαια, το απόλυτο αουτσάιντερ θα είναι.

 «Και τι να κάνεις γι’ αυτό;» Τίποτα. Απλά χαλαρώνεις και το απολαμβάνεις. Όχι μόνο διότι στη «μνημονιακή» Ελλάδα κανένας δεν μπορεί να δώσει 30 εκατομμύρια τη χρονιά, αλλά και διότι η φορολογία στη χώρα μας απαγορεύει τέτοιες τρέλες – αντιθέτως τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά και «ευχάριστα» στη Ρωσία ή την Τουρκία. Άλλο το 90 ή 100% φόρος, που σημαίνει ότι το συμβόλαιο ενός παίκτη σου στοιχίζει τα διπλά κι άλλο το 15% ή 20%. Για να μην μπούμε καν στη συζήτηση για χώρες και ομάδες, όπου μπορεί κάποιος να «ξεχάσει» χρήματα σε κάποια κωλότσεπη κι αυτά να μπουν στο πλυντήριο και να (ξε)πλυθούν…

Λογικό είναι ο οπαδός, ο Έλληνας οπαδός, ο φίλος του Παναθηναϊκού ή του Ολυμπιακού ή και της ΑΕΚ αύριο – μεθαύριο, να ονειρεύεται παιχταράδες και ένα ρόστερ που θα ξεχειλίζει ποιότητα. Να θέλει και Σλούκα και Ντάνστον και Ουίλιαμς και Σενγκέλια και Χάινς, παιχταράδες από το ΝΒΑ, 12-14 παίκτες που μπορούν να «σηκώσουν» μια απαιτητική χρονιά γεμάτη αγώνες και ταξίδια, μια ομάδα που να μπορεί να «αντέξει» τραυματισμούς και να μην αλλοιωθεί ούτε η αγωνιστική της ταυτότητα, ούτε ο τρόπος παιχνιδιού της. Αλλά δεν είναι εύκολο να γίνουν όλα αυτά πλέον, να έρχονται οι NBAers και όλοι αυτοί οι επιφανείς κύριοι με τα μυθικά συμβόλαια.

Θέλει προγραμματισμό και «καλό μάτι» για να βρεις τα «λαβράκια». Θέλει τύχη για να σου βγουν οι παίκτες που θα φέρεις και μεγαλύτερη τύχη για να μην υποφέρεις μέσα στη χρονιά από σοβαρούς τραυματισμούς. Θέλει πλάνο και σχέδιο που πρέπει να το ακολουθήσεις με συνέπεια και θρησκευτική ευλάβεια. Θέλει έναν άνθρωπο στην άκρη του πάγκου με φιλοδοξίες, «δίψα και πείνα» για διάκριση, υψηλό κίνητρο και τρέλα για τη δουλειά του. Κι αν γίνουν όλα αυτά τέλεια, μπορεί να «μπεις στο μάτι» της Φενέρ, της ΤΣΣΚΑ, της Ρεάλ, να ξεπεράσεις όλους τους υπόλοιπους «μνηστήρες» και να βρεθείς στη λαμπερή δεξίωση του Final – Four. Διότι όλες οι άλλες κουβέντες, για σάλαρι καπ και «ταβάνι» στα μπάτζετ και «ίσες ευκαιρίες για όλους», μοιάζουν και ανέφικτα και ουτοπικά και πολύ μακριά από την πραγματικότητα…