Απλή υπενθύμιση…

Καλά τα… refuse to lose, καλό το να προσπαθείς μέχρι τέλους, αλλά μη χάνουμε το δάσος παιδιά. Χωρίς ίχνος διάθεσης για σκληρή κριτική προς την ομάδα, ο Παναθηναϊκός έπαιζε απέναντι σε ένα σύνολο Γ’ Εθνικής. Στο ΟΑΚΑ. Σαφώς και είναι δικαιολογία το γεγονός πως δέχτηκε γκολ οφσάιντ και μέτρησε, σαφώς και είναι δικαιολογία η απίστευτη γκίνια στις μεγάλες ευκαιρίες που έχασες να σκοράρεις και να «καθαρίσεις» το ματς. Όμως οι ζημιές συνήθως σε τέτοιες μέρες γίνονται. Όσοι δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη, πέρα απ’ την ίδια την προσπάθεια της πρόκρισης ο Παναθηναϊκός έφτασε δευτερόλεπτα απ’ το να χάσει στην έδρα του σε ματς Κυπέλλου από ομάδα Γ’ Εθνικής, απ’ τον ΟΦ Ιεράπετρας. Με κάθε σεβασμό στην ομάδα της Κρήτης, αλλά κι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται το μέγεθός τους.

Γιατί έγινε αυτό; Να ψάξουμε δικαιολογίες οι οποίες μπορούν να αναφερθούν όπως προείπαμε, δεν έχει κανένα νόημα. Ναι ήταν οφσάιντ το 1-2, ναι έχασες δύο ντουζίνες κλασικές ευκαιρίες, αλλά ακόμη κι αυτό δικό σου λάθος είναι. Να μην ήσουν χαλαρός, να μην ήσουν απρόσεκτος και να έβαζες τα γκολ. Δεν γίνεται για όλα να φταίει η τύχη. Ούτε φυσικά φταίει ο προπονητής που είχε ουσιαστικά την ομάδα Νέων στην αποστολή! Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός που έχει στη διάθεσή του, δεν μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό. Όσο το ξεχνάμε θα ασκούμε άδικη κριτική σε αυτούς που δεν αξίζει. Διότι και τα παιδιά αυτά που είναι στο ρόστερ και ο προπονητής, είναι αυτοί που έχουν οδηγήσει την ομάδα στο να κάνει (βαθμολογικά) Πρωταθλητισμό (αν δεν υπήρχε το -6) και να αποδίδει αν όχι το καλύτερο, σίγουρα απ’ τα καλύτερα επίπεδα ποδοσφαίρου στη χώρα. Οι αυτονόητες… ανάσες σε τέτοια ματς Κυπέλλου που πρέπει να πάρουν κάποια παιδιά, δίνουν τη δυνατότητα για την ομάδα και τις επιλογές που είδαμε. Που σαφώς αδίκησαν τους εαυτούς τους για να μην πάμε στο άλλο άκρο και λέμε «είναι ανίκανοι»… Προς Θεού.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr