Η φιλοσοφία της… ανάγκης

Περιμένουμε την κάλυψη της ΑΜΚ απ’ τον Γιάννη Αλαφούζο. Περιμένουμε να μάθουμε αν οι διαφορές που βρέθηκαν στους ελέγχους απ’ τον Πιεμπονγκσάντ, είναι ικανές να «χαλάσουν» το deal. Περιμένουμε μπας και ενημερωθούν ποτέ στην ομάδα για το ύψος του μπάτζετ για φορ. Περιμένουμε γενικώς ρε παιδί μου, για την επόμενη μέρα, για το σήμερα, για το τώρα και πάει λέγοντας. Όσο εμείς περιμένουμε, βέβαια, ο Γιώργος Δώνης δεν μπορεί να πει «οκ παιδιά, σταματάμε μέχρι να δούμε τι θα γίνει». Η δουλειά συνεχίζεται. Ο Παναθηναϊκός των αμέτρητων προβλημάτων και αναγκών, προετοιμάζεται για μια σεζόν δύσκολη, με -6 βαθμούς, με περιορισμούς μεταγραφών και όντας ήδη αποδυναμωμένος σε επίπεδο ρόστερ, εκεί που έτσι κι αλλιώς ήθελε… ενέσεις ποιότητας και ποσότητας παικτών.

Αυτά που δοκιμάζει ο Έλληνας τεχνικός, λοιπόν, είναι συγκεκριμένα. Φαίνεται πως δουλεύει κυρίως πάνω στο 3-5-2 (με τη μορφή του 3-1-4-2 ή του 3-4-2-1, αλλά η ουσία μένει ίδια). Αρκετοί θα σκεφτούν «α, αυτή είναι η φιλοσοφία του Γιώργου Δώνη, έτσι έχει ονειρευτεί τον Παναθηναϊκό». Ήρεμα παιδιά, για να μην μπερδευόμαστε. Δεν είναι η φιλοσοφία του αυτή. Είναι η φιλοσοφία που αναγκαστικά αποκτά. Επειδή σε αυτόν τον Παναθηναϊκό έτσι όπως του τον… παρέδωσε η διοίκηση, επιβάλλεται να προσαρμοστεί στις συνθήκες. Και με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σύμφωνα με τον ίδιο, να «βγάλει» στο χορτάρι κάτι καλό.

Λειτουργεί το «τρένο» με λίγα λόγια, σαν προπονητής-χαμαιλέοντας. Βλέπει το υλικό που έχει στη διάθεσή του και ανάλογα το προχωρά το θέμα. Π.χ. λείπει ύψος στην άμυνα, θα προσθέσω κορμιά και ταυτόχρονα με επιπλέον παίκτη θα δοκιμάσω να ισορροπήσω την κατάσταση (ειδικά βάζοντας μπροστά απ’ την τριάδα τον Κουρμπέλη). Πρέπει να χωρέσω την ποιότητα που διαθέτω, θα συνυπάρξουν στο ίδιο σχήμα Γιόχανσον-Κουλιμπαλί με τον Σουηδό να παίζει δεξιό στόπερ αν γίνεται.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr