Σοκ στο μπάσκετ

Είχα γράψει αντίστοιχο κείμενο πέρσι, όταν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος είχε κάνει την ατυχέστατη δήλωση πως το μπάσκετ δεν είναι οι παίκτες, αλλά αυτός που ξοδεύει τόσα λεφτά εδώ και 15 χρόνια. Δήλωση που είμαι σίγουρος πως έχει μετανιώσει.

Υπερβολές

Η ουσία είναι πως έχουμε χάσει το μέτρο. Οι μεγάλες ομάδες δεν είναι το παν σ’ένα άθλημα, είναι απλώς ένα κομμάτι του. Οι επιχειρηματίες και τα εκατομμύρια τους δεν είναι το παν σ’ένα άθλημα, είναι απλώς ένα κομμάτι του.

Διάβασα τρομερές υπερβολές αυτές τις μέρες, με αφορμή το «φεύγω» των Αγγελόπουλων. Κάπου διάβασα μέχρι και το τρομερό, πως πληρώνουν πολλά λεφτά στην εφορία και γι’αυτό θα έπρεπε το κράτος να διασφαλίσει την παρουσία τους σε περίοδο κρίσης και να πάει ο Μπιτσαξής να τους ζητήσει να μείνουν.

Τρομερά πράγματα, που γράφονται και λέγονται πάντα όταν ο Τύπος σχολιάζει τους φραγκάτους παράγοντες. Κι όλη αυτή η αντιμετώπιση έχει δημιουργήσει την εσφαλμένη αίσθηση πως μπάσκετ είναι ο Ολυμπιακός κι ο Παναθηναϊκός, μπάσκετ είναι τα λεφτά των Αγγελόπουλων και των Γιαννακόπουλων.

Το μπάσκετ

Σόρι, αλλά δεν είναι έτσι. Οι κορυφαίοι σύλλογοι, σε κάθε άθλημα, σε κάθε χώρα, είναι ένα κομμάτι και τίποτα παραπάνω. Το εκάστοτε άθλημα, στην εκάστοτε χώρα, το συνιστούν δεκάδες πράγματα. Όλοι οι σύλλογοι, όλες οι ομάδες, όχι μόνο αυτές που ρίχνουν τα εκατομμύρια στο βαρέλι χωρίς πάτο. Το πρωτάθλημα, οι συνθήκες στις οποίες διεξάγεται. Τα γήπεδα, οι εγκαταστάσεις, η προσέλευση του κόσμου κι οι συνθήκες που γίνονται οι αγώνες. Η ασφάλεια παικτών και θεατών. Ο Τύπος που το καλύπτει, το φέρνει στα σπίτια μας, το σχολιάζει και το προβάλει.

Οι μικρότερες κατηγορίες, οι συνθήκες που επικρατούν σ’αυτές, τα πρωταθλήματα παίδων κι εφήβων. Η εθνική ομάδα των Ανδρών, αλλά και οι μικρότερες. Οι υποδομές, η διαδικασία παραγωγής κι ανάδειξης ταλέντων. Οι προπονητές, σε όποια κατηγορία και πόσο κι αν δουλεύουν. Η διαιτησία κι άλλα που ίσως ξεχνάω.

Όλα αυτά είναι το μπάσκετ, όπως και το άθλημα κάθε χώρας. Κι απ’όλα αυτά οι παράγοντες με το χρήμα έχουν συμμετοχή κι επιρροή σ’ένα μικρό, πολύ μικρό κομμάτι. Δεν διαφωνώ, αυτό το κομμάτι είναι το γυαλιστερό, η βιτρίνα, αυτό που κοιτάει περισσότερο ο κόσμος. Όμως, ο Τύπος οφείλει να έχει διαφορετική αντιμετώπιση, να βλέπει την μεγάλη εικόνα και να μην λειτουργεί οπαδικά κι επιπόλαια.

Οι αλλαγές

Θα λείψουν τα λεφτά, αν φύγουν από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό; Φυσικά. Έφεραν κάτι όλα αυτά τα εκατομμύρια; Φυσικά. Ευρωπαϊκές κούπες, παρουσίες σε Φάιναλ Φορ, μεγάλες μετεγγραφές, παιχταράδες από το εξωτερικό. Αλλά, όλα όσα έγραψαν πως συνιστούν το μπάσκετ ως σύνολο, ούτε άλλαξαν με τα λεφτά κανενός, ούτε θ’αλλάξουν τώρα αν τα λεφτά ξαφνικά λείψουν.

Θα μου πείτε, δεν θα υπάρχουν πλέον οι ομαδάρες που συνηθίσαμε. ΟΚ, κρίμα, άδικο, αλλά να είμαστε και λίγο λογικοί. Γιατί θα έπρεπε να συνεχιστεί αυτή η παρά φύσιν σπατάλη, ειδικά υπό τις υπάρχουσες συνθήκες; Για πόσο καιρό ακόμα θα πρέπει να «καμαρώνουμε» ομάδες με μπάτζετ 30-40 εκατομμύρια ευρώ και έσοδα 4-5; Πώς γίνεται να επιμένουμε πως αυτό θα πρέπει σώνει και ντε να συνεχιστεί;

Κανείς δεν διαφωνεί, είναι ωραίο να καμαρώνεις ομάδες που με τόσους καλούς και ακριβοπληρωμένους παίκτες. Αλλά αν το μπάτζετ πάει στο μισό, θα πάψουν Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός να είναι καλές ομάδες; Υπερομάδες μπορεί να μην είναι, αλλά είναι ωραίο ένα πρωτάθλημα που παίζουν δύο κι όλοι οι άλλοι παίζουν μεταξύ τους μόνο και μόνο επειδή δεν ξοδεύουν χρήματα που δεν μπορούν να πάρουν πίσω; Γιατί να μην γίνει ακόμα πιο ανταγωνιστικός ο Άρης πχ, που πήρε το πρωτάθλημα σε παιδικό κι εφηβικό;

Οι παίκτες

Σίγουρα, δεν είναι ευχάριστο να πρέπει να πάρεις λιγότερα λεφτά από όσα συμφώνησες να πάρεις, αλλά σόρι αγαπητοί αθλητές, αυτό ισχύει για όλους μας. Όλοι πλέον παίρνουμε λιγότερα. Έχω σε μεγάλη εκτίμηση τους έλληνες μπασκετμπολίστες (που δεν πρόκειται ν’αλλάξουν οι ανοησίες του Μπουρούση), είναι σαφώς δυσάρεστο να συμφωνείς δέκα και ξαφνικά να πληρώνεσαι έξι, αλλά δεν θα πεινάσουν. Κι αν θέλουν ακόμα τα λεφτά που έπαιρναν, ας πάνε έξω, εκεί που (ακόμα) τα δίνουν.

Και τα ταλέντα του μέλλοντος, που τώρα σκάνε μια μπάλα στ’ανοικτά, όταν θα φτάσουν να γίνουν οι καλύτεροι στη χώρα, ας μην παίρνουν ένα και δύο εκατομμύρια ευρώ, δεν πειράζει. Ας παίρνουν 400-500 χιλιάδες ευρώ ως το μεγαλύτερο συμβόλαιο, ας φεύγουν έξω, αν θέλουν παραπάνω.

Στο φινάλε, αν θέλουν να παίρνουν περισσότερα, θα πρέπει οι ομάδες τους να εισπράττουν περισσότερα. Και για να εισπράττουν περισσότερα, θα πρέπει να παίζουν σ’έναν κανονικό πρωτάθλημα, όχι μια παρωδία, με τον κόσμο να βλέπει επτά-οκτώ ματς τον χρόνο και τα υπόλοιπα να μην ξέρει καν το σκορ.

Ας μην έχουν λεφτά Παναθηναϊκός κι Ολυμπιακός ώστε να έχουν όλους τους διεθνείς δικούς τους και να παίρνουν όποιον καλό παίκτη κυκλοφορεί. Δεν πειράζει, ίσα-ίσα, είναι παράλογο κι εξωφρενικό αυτό που συμβαίνει. Άλλο ο μεγάλος να παίρνει παίκτες από τους μικρούς, πράγμα που συμβαίνει σε κάθε χώρα και σε κάθε άθλημα, κι άλλο να τους παίρνει όλους κι οι υπόλοιπες ομάδες να μην έχουν κανέναν.

«Μα θα φύγει ο Σπανούλης κι ο Τεόντοσιτς». Ε, ας φύγουν. «Μα θα φύγει ο Φώτσης». Ε, ας φύγει. Δόξα τω Θεώ, όσο υπάρχει τράπουλα, θα βγαίνουνε ρηγάδες. Ταλέντα βγάζει με τη σέσουλα η πορτοκαλί μπάλα. Οι ομάδες θα έχουν μια κάμψη, αλλά δεν θα χαθούν. Έχουν τη δυνατότητα να βρουν τον επόμενο Φώτση, τον επόμενο Σπανούλη, να τον διαλέξουν, να τον βελτιώσουν, να τον αναδείξουν και να τον πληρώσουν με αληθινά λεφτά, λεφτά που υπάρχουν, που δικαιολογούνται από την αγορά, όχι από τρελλούς που τα ρίχνουν στο βαρέλι χωρίς πάτο.

Δικαίωμά τους

Για να τελειώνουμε, Αγγελόπουλοι και Γιαννακόπουλοι έχουν κάθε δικαίωμα, είτε να αποχωρήσουν, είτε να κόψουν το μπάτζετ κατά την κρίση τους. Όποιος θέλει φεύγει, όποιος θέλει μένει, αλλά υπό άλλες συνθήκες. Η κορυφή της Ευρώπης μπορεί να απομακρυνθεί για λίγο, αλλά κανείς δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο μ’αυτήν, πόσω μάλλον όταν για να την αγγίξει ξοδεύει λεφτά που δεν έχει ο σύλλογος, αλλά οι ιδιοκτήτες.

Οι οπαδοί ας γκρινιάζουν όσο θέλουν, ούτως ή άλλως ποτέ δεν κρίνουν με βάση τη λογική και την πραγματικότητα. Ίσως κάποιοι να καταλάβουν πως τα πράγματα δεν είναι όπως παλιά που φώναζαν «να φύγει αυτός, να έρθει ο άλλος να τα σπρώξει». Κανείς δεν πρόκειται να έρθει. Είτε θα πορευτούν με λιγότερα, είτε με τίποτα.

Κι όσον αφορά το άθλημα, οι μεγάλοι μπορεί να μην έχουν την παρουσία του παρελθόντος, αλλά όλα τα υπόλοιπα θα μείνουν ως έχουν. Τα καλά του μπάσκετ θα παραμείνουν (ίσως θα γίνουν και περισσότερα), τα άσχημα επίσης. Όλα τα’αλλα είναι απλώς αστείες υπερβολές.