Ο Ρούντολφ, ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ και η μοίρα

Πρωτίστως, για να είναι ακριβής, το "ψωμί που τρώνε" (τρόπος του λέγειν πλέον) αλλά μέσω αυτού προστατεύουν και την ιστορία του συλλόγου που βρίσκεται στα πρόθυρα της οικονομικής και διοικητικής διάλυσης.

Δάφνες ποιότητας το ματς δεν διεκδικεί, όπως έλεγαν και οι παλαιότεροι. Ο Αρης "ταμπούρι", ο Παναθηναϊκός "αναιμικός", με βαρύ κέντρο, δίχως φαντασία, με ατομικές εξάρσεις, δίχως ομαδικότητα. Και με την αντίπαλη περιοχή άδεια, ιδίως στο διάστημα που ο Λάζαρος ήταν -θεωρητικά- στην κορυφή της επίθεσης. Οταν τραβήχτηκε στο πλάι κάτι πήγε να γίνει, αλλά ο ίδιος ο Λάζαρος έδινε την εντύπωση ότι ήθελε να περάσει και τα... δοκάρια και μετά να δώσει τη μπάλα.

Πάλι καλά που ο Καρνέζης (όσο περισσότερο τον παρακολουθώ, άλλο τόσο τολμώ και... μοιράζομαι με φίλους την εκτίμηση ότι μπορεί να αναδειχθεί σε μορφή για τη συγκεκριμένη θέση) έβγαλε το τετ α τετ του Νέτο στο 20', στη μοναδική κατά τα άλλα κραυγαλέα ευκαιρία του Αρη σε ολόκληρο τον αγώνα.

Στο δημιουργικό πρόβλημα θεωρώ επίσης ότι έπαιξε ένα ρόλο αφενός το μέτριο προς κακό παιχνίδι του Ζέκα, για τον οποίο είμαι σίγουρος πια ότι ως "8άρι" είναι πιο χρήσιμος στην κακή-μέτρια μέρα του (διότι στην καλή του μέρα, είναι... παντού καλός καθότι πολυεργαλείο).

Και αφετέρου ένα "μπλέξιμο" που φάνηκε να έχουν στους ρόλους τους ο Σιμάο και ο Βιτόλο. Ή μάλλον ο Βιτόλο περισσίτερο και όχι τόσο ο Σιμάο. Ο Βιτόλο, με τον Σιμάο στην 11άδα, είναι υποχρεωμένος να αναλάβει περισσότερες δημιουργικές ευθύνες στο παιχνίδι της ομάδας και την οργάνωσή του. Εκεί κάπου φαίνεται να "πελαγώνει" και να επηρεάζεται γενικώς ο τρόπος που παίρνει αποφάσεις στο ματς. Ισως απλώς να του ταιριάζει να παίζει μόνος του ως 6άρι. Μπορεί να είναι κι αυτό. Νομίζω όμως ότι κυρίως θέμα προσαρμογής στον τρόπο παιχνιδιού του Σιμάο και ΜΟΝΟ σε ό,τι αφορά ματς με ομάδες που παίζουν κλειστά, στην άμυνά τους. Και επιβάλλεται να είναι πιο δημιουργικοί αμφότεροι.

Στο δεύτερος ημίχρονο ο Παναθηναϊκός έδειξε να έχει μεγαλύτερη ενέργεια με μπροστάρη τον... Σπυρόπουλο! Ναι, τον Σπυρόπουλο! Κι όμως ήταν ο καλύτερος παίκτης του "τριφυλλιού" και του αγώνα μέχρι την ώρα της αποβολής του. Της αψυχολόγητης αποβολής του διότι ό,τι κι αν του είπε ο Γιαννιώτας, όσο απαράδεκτο-ντροπιαστικό κι αν ήταν, έπρεπε να κρατήσει τη ψυχραιμία του, σκεπτόμενος την ομάδα. Εν πάση περιπτώσει ήταν κρίμα για τον ίδιο διότι ο Παναθηναϊκός ακόμα και με δέκα παίκτες πήρε την πρώτη και απέδειξε ότι θα κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί μέχρι τέλους.

Τώρα, επιστρέφοντας στην περίπτωσή του Ρούντολφ, το παλικάρι αυτό ήρθε στον Παναθηναϊκό με "γαλόνια" και με συστάσεις εξαιρετικές, από Καμπιονάτο και "φανφαροκαταστάσεις", τον είδαμε κιόλας με την Εθνική της Ουγγαρίας και βεβαιωθήκαμε ότι πράγματι είναι σύγχρονος επιθετικός, με ποιότητα, που μπορεί να βοηθήσει την ομάδα σημαντικά.

Μετά τον αγώνα με τον Πανιώνιο, εντούτοις, πριν από 1.5 μήνα περίπου, προβληματιστήκαμε όλοι μας βέβαια για το εάν είναι όντως... αεικίνητος και ""σφαίρα" και καλός τεχνίτης, καθώς έμοιαζε ακριβώς τα αντίθετα. Δυσκίνητος, αργός και μέτριος τεχνικά, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν θα μπορούσε να ήταν πραγματικά έτσι.
Το μείζον δεν ήταν η αγωνιστική εικόνα που (δεν) έδειχνε. Το μείζον στην προκειμένη περίπτωση, του Ρούντολφ δηλαδή, ήταν ότι δεν έπαιζε! Οτι ήταν διαρκώς τραυματίας, πότε με το ένα θέμα, πότε με το άλλο και αποδείχθηκε "άνθρακες ο θησαυρός" από πλευράς διάρκειας. Είπαμε όμως: ήταν τέτοια η γκίνια του Παναθηναϊκού φέτος που έμοιαζε να σου λέει η μοίρα η ίδια, "ξέχασέ το, έκανες καλή προεργασία, έφτιαξες καλή ομάδα με λίγα χρήματα, αλλά... ξέχασέ το".

Στο έδειξε με τον Λάζαρο το καλοκαίρι στην προετοιμασία, με τον Νίνη στην Εθνική ομάδα, με τον "Μπουμ" στο Αγρίνιο και τον Καντέ στο Κόπα Αφρικα, με τον Κουίνσι και φυσικά με τον Λέτο όταν είχε έρθει η ώρα της... κρίσης. Ακόμα και με τις κάρτες που έπεφταν "βροχή" στην πιο κρίσιμη καμπή. Και τότε "ξέχασέ το" έλεγε.