Τα κέρδη από τον Ρούντολφ και ο Τοτσέ

Μόλις 33 λεπτά, θα μου πείτε, τον έχουμε δει τον Ούγγρο και αυτά ήταν σε ένα ματς ειδικών συνθηκών απέναντι στον Ατρόμητο στο Περιστέρι.

Με τον Παναθηναϊκό να αγωνίζεται με δέκα παίκτες και να βρίσκεται πίσω στο σκορ.

Εντούτοις, ακόμα και αυτός ο χρόνος είναι αρκετός για να διακρίνεις κάποια πράγματα. Τα "κάποια πράγματα" γίνονται μάλιστα πολύ περισσότερα όταν ο ποδοσφαιριστής αυτός δεν είναι δα και παντελώς άγνωστος και τον έχεις παρακολουθήσει με την Εθνική Ουγγαρίας, αλλά και -λιγότερο- με την ομάδα που έχει τα δικαιώματά του, τη Τζένοα.

Η αίσθησή μου για τον Ρούντολφ είναι ότι κολλάει "ταμάμ" στον τρόπο με τον οποίο αγωνίζεται ο Παναθηναϊκός. Σίγουρα πολύ περισσότερο από τον Τοτσέ δίχως να έχω την παραμικρή διάθεση να τον... απαξιώσω όπως πράττουν αρκετοί γύρω μου κατά τα συνήθη... νεοελληνικά ιδεώδη.

Ο Τοτσέ δεν είναι σούπερ βέβαια, αλλά ούτε και άχρηστος. Κι αυτόν ο Φερέιρα τον διάλεξε, ο ίδιος που έφερε τον Κουίνσι, τον Ζέκα και τον Ρούντολφ. Αυτός εισηγήθηκε την απόκτησή του, συνεπώς κάτι θα ξέρει παραπάνω απ' όλους εμάς τους προπονηταράδες...

Παρεμπιπτόντως γνώμη μου είναι ότι ο Ισπανός το έχει το γκολ, έχει την αίσθηση της θέσης του φορ περιοχής και βρίσκεται διαρκώς εκεί που απαιτούν οι περιστάσεις. Επεσε όμως πάνω στο κακό τάιμινγκ της ομάδας και συν τοις άλλοις έχει συγκεκριμένα μειονεκτήματα που σε "εκθέτουν" όταν δεν σε "τραβάει" η ομάδα ως σύνολο και η λειτουργία της: είναι αργός τόσο με τη μπάλα όσο και χωρίς αυτήν. Το συμπέρασμα, κατά συνέπεια, είναι ότι μπορεί να βοηθήσει σε συγκεκριμένους αγώνες και σε ειδικές καταστάσεις, που προφανώς θα απαιτούν επιπλέον ρίσκο. Κι αυτός προσθήκη είναι πάντως και προσωπικά από τον Πετρόπουλο των τελευταίων δύο χρόνων, τον προτιμώ για τον πάγκο τον Ισπανό και δεν τον απαξιώνω.

Ο Ούγγρος από την άλλη είναι παίκτης που διαθέτει χαρακτηριστικά στοιχεία τα οποία ταιριάζουν καλύτερα, "κουμπώνουν" αν θέλετε, με αυτά των βασικών παικτών της ομάδας, στο μεσοεπιθετικό σκέλος. Εχει γρήγορα πόδια και σκέψη, παίζει με τη μία τη μπάλα και δεν την κρατάει πολύ, έχει αίσθηση του κενού χώρου και διάθεση να πρεσάρει και να δυσκολεύει τους αμυντικούς να αισθάνονται άνετα όταν έχουν πρόθεση να μεταφέρουν το παιχνίδι. Με τον Κουίνσι, τον Λέτο, τον Κλέιτον και τον Ζέκα, είναι πιο κοντά από τον Ισπανό αναμφίβολα. "Δένει" καλύτερα. Είτε αρχίζει να μπαίνει σταδιακά στην ενδεκάδα ή ως αλλαγή στη θέση του Κλέιτον, πίσω από τον Λέτο, είτε στα άκρα, είτε στην κορυφή.

Το κυριότερο όλων, ωστόσο, είναι ότι ο Παναθηναϊκός σιγά-σιγά αρχίζει να γεμίζει και τον πάγκο του και να αποκτά λύσεις αξιόλογες σε όλες τις γραμμές, γιατί κατά τα ψέματα υπήρχε κενό στο μεσοεπιθετικό κυρίως σκέλος. Το οποίο θα καλυφθεί, αν όχι πλήρως, σίγουρα σε πολύ μεγάλο βαθμό με την επιστροφή του Νίνη και του Λάζαρου...