Τα ρίσκα του Μπόλονι

Ο αγώνας έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον, λόγω της πολύ καλής και ελπιδοφόρας για το μέλλον εμφάνισης του Παναθηναϊκού με τον Εργοτέλη. Η ομάδα του Φερέιρα θα κληθεί 8 μέρες μετά να αποδείξει πως είναι σε θέση να παίξει ποιοτικό, γρήγορο ποδόσφαιρο και σε παιχνίδια με σαφώς μεγαλύτερο ανταγωνισμό.

Και για τον ΠΑΟΚ, όμως, ο αγώνας είναι ιδιαίτερα κρίσιμος. Ο Μπόλονι έχει κερδίσει τον κόσμο, είναι φανερό πως έχει σύγχρονη ποδοσφαιρική σκέψη, αλλά αν την Κυριακή δεν νικήσει τον Παναθηναϊκό η ομάδα του μένει πολύ πίσω στη βαθμολογία.

Ήδη, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται δύο βαθμούς πίσω από Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, μετρώντας δύο παιχνίδια περισσότερα.

Στην Ελλάδα βρισκόμαστε και γνωρίζουμε πως αν τα αποτελέσματα δεν βοηθήσουν κανένας προπονητής δεν μπορεί να αισθάνεται σίγουρος.

Η αλήθεια είναι πως δεν ζω στη Θεσσαλονίκη και δεν μπορώ να γνωρίζω το κλίμα που επικρατεί. Βλέπω, όμως, πως γίνεται κουβέντα για διεκδίκηση πρωταθλήματος.

Αν αυτές οι συζητήσεις μείνουν στη μορφή ελπίδας ή μακροχρόνιου στόχου κανένα πρόβλημα. Στην περίπτωση, όμως, που κυριαρχήσει αυτή η λογική φοβάμαι πως ο Μπόλονι θα περάσει δύσκολο χειμώνα και το χαρτί του θα καεί νωρίς.

Ό,τι και να συμβεί με τον Παναθηναϊκό είναι δεδομένο πως ο φετινός ΠΑΟΚ δεν μπορεί να κάνει πολλές νίκες και κάποια στιγμή η διαφορά θα ανοίξει.

Ήδη έχει ανοίξει, αλλά λόγω των δύο παραπάνω παιχνιδιών που έχει δώσει ο «Δικέφαλος του Βορρά» δεν έχει γίνει πολύ αντιληπτό. Το πρόβλημα είναι πως ο Μπόλονι ήρθε σε ένα πρωτάθλημα που για διάφορους λόγους ο Ολυμπιακός, αλλά και ο Παναθηναϊκός δεν κάνουν πολλές γκέλες.

Την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία (τα χρόνια είναι πολύ περισσότερα), μια φορά κατάφερε μόνο να διεκδικήσει τίτλο μέχρι την προτελευταία αγωνιστική.

Μιλάμε για το πρωτάθλημα του 2009-10 που ο Ολυμπιακός πέρναγε την τελευταία χρονιά Κόκαλη και ο Παναθηναϊκός στον δεύτερο γύρο έμπλεξε με τον Νιόπλια που δεν πήρε παιχνίδι από τις πρώτες έξι ομάδες του πρωταθλήματος.

Με λίγα λόγια ο ΠΑΟΚ για να διεκδικήσει πρωτάθλημα θα πρέπει να κάνουν πολλές γκέλες Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός (κάτι που για τους «ερυθρόλευκους» τουλάχιστον φαίνεται αδύνατον) και ο Μπόλονι να έχει δημιουργήσει μια ομάδα που θα τελειώσει τη σεζόν με ελάχιστες απώλειες.

Για να μιλήσουμε αγωνιστικά ο Ρουμάνος και μάγος να αποδειχθεί η ομάδα του δεν γίνεται ν’ αποφύγει στραβοπατήματα όπως στην Κρήτη με τον Εργοτέλη και στην Τούμπα με τον ΟΦΗ. Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι πως έχει πολύ αργούς ποδοσφαιριστές στο κέντρο.

Προσωπικά, δεν θυμάμαι ποτέ ομάδα που να μπόρεσε να φτάσει στο επίπεδο ανταγωνισμού του ΠΑΟΚ με τόσο αργά κεντρικά χαφ. Ο Μπόλονι βρήκε ένα σύνολο που τα τελευταία χρόνια είχε στηθεί πάνω στους Βιτόλο, Γκαρσία, Ίβιτς.

Στην προετοιμασία έχασε τον Ισπανό και διαπίστωσε πως ο Ίβιτς δεν βρίσκεται σε θέση να βγάλει 90λεπτο. Ενώ όλοι πίστευαν πως ο ΠΑΟΚ θέλει σέντερ φορ ο ίδιος έφερε τον Λαζάρ και τόνιζε πως πρώτα χρειαζόμαστε δημιουργικό χαφ (για τη θέση του Ίβιτς) και μετά στράικερ.

Η σεζόν ξεκίνησε με τον Λαζάρ να πραγματοποιεί ένα εκπληκτικό παιχνίδι με τη Βαλερέγκα, αλλά στη συνέχεια ταλαιπωρήθηκε από θλάσεις. Το πρόβλημα έγινε, λοιπόν ακόμα μεγαλύτερο, ο ΠΑΟΚ είχε πολλά παιχνίδια και λίγους παίκτες στο κέντρο.

Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που πλην του Αρίας όλοι οι χαφ που χρησιμοποίησε ο Μπόλονι έβγαλαν θλαστικούς τραυματισμούς. Οι φίλοι της ομάδας δεν ξέρω αν έχουν αντιληφθεί πόσο τυχεροί είναι που στον πάγκο της βρίσκεται ο Μπόλονι, καθώς είχε την ευφυΐα να δώσει βάρος στην επίθεση από τα άκρα, καταφέρνοντας με αργό κέντρο να παίζει η ομάδα του κατά διαστήματα γρήγορο ποδόσφαιρο.

Με αυτόν τον τρόπο εκμεταλλεύτηκε και τα προσόντα των δύο ακραίων του μπακ. Οι Λίνο, Ετό αμυντικά δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη. Αν τους κρατήσεις χαμηλά, στις πλευρές θα έχεις δύο τρύπες και θα είναι πολύ πιο εύκολο για τα αντίπαλα εξτρέμ να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες τους.

Ο Μπόλονι με την εντολή που δίνει στους μπακ να επιτίθενται συνεχώς καταφέρνει και να κάνει πιο εύκολη τη δουλειά των κεντρικών χαφ (που έχουν την εύκολη λύση να βγάζουν τη μπάλα στα πλάγια) και να μην φαίνεται τόσο πολύ η αμυντική αδυναμία των δικών του μπακ.

Πολλές φορές, άλλωστε, βλέπουμε πως οι αντίπαλοι εξτρέμ αναγκάζονται αυτοί να κυνηγάνε τους Ετό, Λίνο. Η δύναμη του ΠΑΟΚ είναι ο Βιεϊρίνια κατά πρώτο λόγο και θεωρητικά και ο Σαλπιγγίδης.

Από τη στιγμή που και τα δυο μπακ του ανεβαίνουν δεν είναι δυνατόν ο αντίπαλος προπονητής να αφήσει τα δικά του μπακ μόνα τους. Ο Χιμένεθ που το έκανε έφαγε 3 τέρματα στο πρώτο ημίχρονο και έχασε τη δουλειά του. Αντίθετα, μια βδομάδα αργότερα στο Καραϊσκάκης ο Τοροσίδης εξουδετέρωσε μόνος του τον Βιειρίνια και έδωσε τη δυνατότητα στους συμπαίκτες του να εκμεταλλευτούν την αμυντική αδυναμία των Ετό, Λίνο και ο Ολυμπιακός πήρε δύο τέρματα από τις πλευρές.

Το πρόβλημα για τον Μπόλονι όμως είναι πως όσο ακολουθείς τον ίδιο τρόπο παιχνιδιού γίνεσαι μονοδιάστατος. Στην Ελλάδα, βέβαια, όσο μπορείς να βγάλεις επιθέσεις με ένα σωστό τρόπο είσαι αποτελεσματικός. Βλέπουμε όμως πως στα τελευταία παιχνίδια ο ΠΑΟΚ αρχίζει και βραχυκυκλώνει.

Πέρα από τη δεδομένη κούραση των παικτών, το γεγονός πως κανείς ποδοσφαιριστής από τον άξονα δεν μπορεί να τρέξει με τη μπάλα αρχίζει να εγκλωβίζει και τον ΠΑΟΚ.

Και αν για τον Σαλπιγγίδη μπορούμε να πούμε πως τα τελευταία δύο χρόνια είναι χρήσιμος αποκλειστικά με την καλή του τακτική συμπεριφορά, το σίγουρο είναι πως ο Βιεϊρίνια από το παιχνίδι με τον Ολυμπιακό και μετά είναι σκιά του εαυτού του.

Για να μην παρεξηγηθώ ο Πορτογάλος για τα δικά μας δεδομένα είναι τεράστιος παίκτης και από την στιγμή που η ομάδα στηρίζεται πάνω του δεν είναι καθόλου παράλογο που περνάει ένα ντεφορμάρισμα.

Το κακό, όμως, είναι πως ο Μπόλονι με δεδομένο πως έχει αργό κέντρο, πως ο Σαλπιγγίδης περνάει ένα μακροχρόνιο ντεφορμάρισμα και δεν διαθέτει σέντερ φορ που να του εγγυάται το εύκολο γκολ δεν έχει την πολυτέλεια να περιμένει πότε θα του επανέλθει ο Βιεϊρίνια.

Γι' αυτόν το λόγο ο άνθρωπος κάνει και θα κάνει ό,τι μπορεί προσπαθώντας να βγάλει από τη μύγα ξύγκι. Στο παιχνίδι με τον Άρη για να τον κρατήσει όπως είπε ξεκούραστο έβαλε αριστερά τον Ρομπέρ και τον έφερε ως ελεύθερο στον άξονα.

Αυτό βέβαια είχε να κάνει και με την αναγκαστική συμμετοχή του Σνάουτσνερ. Στην περίπτωση του Πολωνού φαίνεται και πόσο μεγάλη είναι η διαφορά νοοτροπίας του αριστοκράτη Ρουμάνου από τον Φερνάντο Σάντος.

Ο ομοσπονδιακός μας πλέον τεχνικός σε όλα τα ντέρμπι ξεκίναγε την ενδεκάδα του από τον Σνάουτσνερ μια και είναι αξιόπιστος στα αμυντικά του καθήκοντα.

Ο Μπόλονι αυτά δεν τα υπολογίζει. Προτιμά να ρισκάρει για να έχουν οι επιθετικοί του, τα μπακ κοντά τους να συνεργάζονται. Στο Βικελίδης, λοιπόν, ήξερε πως ο Βιεϊρίνια δεν θα πάρει πολλές βοήθειες από τον Σνάουτσνερ γι' αυτόν το λόγο τον άλλαξε θέση και χρησιμοποίησε τον Ρομπέρ.

Ακριβώς ίδιος είναι ο λόγος που στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό σκέφτεται να χρησιμοποιήσει τον Λεονάρντο αντί του Σνάουτσνερ μόνο και μόνο επειδή είναι σίγουρος πως θα πάρει από αυτόν περισσότερα κοψίματα στην πλάτη του Βιεϊρίνια απ' ό,τι από τον Πολωνό. Ρίσκο, βέβαια, ικανό να τον καταδικάσει γιατί στα δεξιά του ο Παναθηναϊκός έχει πότε τον Κουίνσι και πότε τον Λέτο, αλλά και που δεν είναι απίθανο να του δώσει το παιχνίδι γιατί σαν δεξί μπακ ο Παναθηναϊκός θα έχει είτε τον Μαρίνο είτε τον Βύντρα που γυμνάζεται όλη την εβδομάδα μόνος του.

Για το ντέρμπι θα ξαναμιλήσουμε. Με το κείμενό μου απλά ήθελα να αναδείξω τις δυσκολίες που παρουσιάζονται στον Μπόλονι και τα ρίσκα που παίρνει για να παρουσιάζει σε κάθε παιχνίδι με επιθετικό πρόσωπο μια ομάδα που στην πραγματικότητα δεν έχει αυτήν τη δυνατότητα.