«Δεν ξέρουμε αν θα προλάβουμε»

Ο Βαλβέρδε κατηγορήθηκε πως μίλησε για την απώλεια του Ριέρα επειδή έψαξε για άλλοθι και δικαιολογίες και πως με τις δηλώσεις του επιτέθηκε στη διοίκηση. Τίποτε από τα δύο δεν συνέβη και για μια ακόμη φορά υπάρχει παρεξήγηση από μερίδα του Τύπου και του κόσμου, με πρωταγωνιστή τον Ισπανό. «Παρεξηγήσεις» που προσωπικά αποδίδω στην πρόχειρη κι επιφανειακή προσέγγιση των πραγμάτων.

Πρώτη «παρεξήγηση», αυτό που περιέγραφα σε προηγούμενο κείμενο. Μεγάλη μερίδα των οπαδών του Ολυμπιακού, αλλά και του Τύπου έμεινε στο «ο Ριέρα είναι βαρύς+δεν ντριμπλάρει+παίρνει πολλά=να φύγει». Ελάχιστοι μπήκαν στον κόπο να κοιτάξουν πέρα απ’ αυτά, να δουν αυτά που κάνει ο Ριέρα στο χορτάρι, το πώς χρησιμοποιείται από τον Βαλβέρδε και τι προσφέρει στο σύνολο.

Ο προπονητής του Ολυμπιακού προφανώς και κατάλαβε πως η απώλεια του Ριέρα αντιμετωπίστηκε τελείως μονόπλευρα από τον Τύπο και τον κόσμο. Φωτίστηκε μόνο η οικονομική πλευρά του ντιλ, μόνο τα «δεν» του Ριέρα κι έτσι δημιουργήθηκε η εντύπωση πως ο Ολυμπιακός δεν έχασε και τίποτα σπουδαίο και πως τα πάντα μπορούν, άμεσα και άκοπα, να γίνουν «όπως πέρσι».

Μέχρι που διαβάσαμε πως η πώληση του Ισπανού βγάζει από δύσκολη θέση τον Ολυμπιακό «μια και απολύτως λογικά ο Βαλβέρδε θα προσπαθούσε να τους βολέψει όλους και αυτό θα του προκαλούσε περισσότερα προβλήματα».

Ο Βαλβέρδε, που πήρε χαμπάρι τι λένε οι «απ’ έξω», θέλησε απλώς να εξηγήσει πως αυτή τη στιγμή η πώληση του Ριέρα του δημιουργεί ένα ακόμα πρόβλημα, τίποτα περισσότερο. Κανείς δεν στάθηκε στην ακριβή φράση που χρησιμοποίησε ο Βάσκος, κανείς δεν μπήκε στον κόπο να καταλάβει τι εννοούσε. Ο Βαλβέρδε, αφού προσπάθησε να εξηγήσει πως έχασε έναν παίκτη που του ήταν πολύ σημαντικός, το είπε ξεκάθαρα. «Δεν ξέρουμε αν θα προλάβουμε να τον αντικαταστήσουμε».

Δεν είπε «δεν μπορούμε», είπε «δεν προλαβαίνουμε, δεν ξέρουμε αν θα προλάβουμε». Τί σημαίνει αυτό; Το πολύ απλό: «Μας ήταν πολύτιμος ο Ριέρα, αλλά το μεγάλο πρόβλημα δεν είναι η απώλειά του. Το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε το χρόνο που χρειάζεται για να καλυφθεί το μεγάλο κενό του. Δεν έχουμε χρόνο ώστε να ενσωματώσουμε πλήρως τους νέους παίκτες,  δεν έχουμε χρόνο για δοκιμές, δεν έχουμε χρόνο να δούμε ποιος θα πάρει το ρόλο του, δεν έχουμε χρόνο να μάθουμε καλύτερα τους παίκτες μας, αλλά να μάθουν κι αυτοί τους συμπαίκτες τους και (κυρίως) το πως παίζουμε».

Με λίγα λόγια, υπάρχει πρόβλημα αυτή τη χρονική στιγμή. Ελπίζουμε να το ξεπεράσουμε στο μέλλον, αλλά τώρα προβληματιζόμαστε. Είναι ένας ακόμα πονοκέφαλος, όπως οι πέντε μήνες χωρίς επίσημο παιχνίδι, όπως ο τραυματισμός του Ιμπαγάσα, όπως η επάνοδος του Τζιμπούρ μετά από τραυματισμό, όπως η απουσία προετοιμασίας του Αμπντούν, όπως το μικρό διάστημα που έχουν ο Μακούν με τον Ουρμπάιθ στην όμαδα.

Όλα αυτά δεν είναι άλλοθι, είναι πραγματικότητες. Πραγματικότητες για τις οποίες το μόνο γιατρικό είναι ο χρόνος κι η δουλειά. Ο Βαλβέρδε απλώς προσέθεσε σ’ όλα αυτά την απώλεια μιας ποδοσφαιρικής σταθεράς του παιχνιδιού της ομάδας του, την απώλεια του Ριέρα. Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να δει πως ο τεχνικός του Ολυμπιακού στην ουσία είπε πως «το κενό είναι μεγάλο, αλλά κι αυτό φτιάχνεται, θα δουλέψω για να βρω τις λύσεις εκ των έσω (όπως κάνω πάντα στην καριέρα μου), αλλά θέλει χρόνο και εν όψει Μαρσέιγ δεν τον έχουμε». Ούτε μπηχτές, ούτε τίποτα. Μια απλή καταγραφή της πραγματικότητας.

Μοιραία, για μια ακόμη φορά, η επιφανειακή προσέγγιση έφερε παρεξήγηση. Ο Βαλβέρδε προφανώς και τρελάθηκε με την ερμηνεία των δηλώσεών του και (παρότι ο Ολυμπιακός την Παρασκευή συμφώνησε με τα λεγόμενά του) ζήτησε μόνος του να κάνει νέα παρέμβαση το Σάββατο. Τί είπε; Αυτά που σας γράφω, αυτά που εννοούσε και την Παρασκευή, αλλά κανείς δεν εξέλαβε όπως έπρεπε. Πως δεν έριξε μπηχτές εναντίον κανενός, δεν κλαίει, αλλά απλώς εξήγησε πως δεν έχει αυτή τη στιγμή, κι εν μέσω κι άλλων προβλημάτων, χρόνο να φτιάξει τον Ολυμπιακό χωρίς τον Ριέρα και να τον έχει 100% έτοιμο στην πρεμιέρα του Champions League. Τίποτα παραπάνω.

Μια σειρά από παρεξηγήσεις κι επιφανειακές κρίσεις, που φέρνουν τον Βαλβέρδε να αναγκάζεται να εξηγεί τα (σχεδόν) αυτονόητα, ενώ όλη του η προσοχή κι η δουλειά θα έπρεπε να είναι εστιασμένες στο πώς θα αντεπεξέλθει όσο καλύτερα γίνεται στις δυσκολίες και τα προβλήματα που έχει ενόψει του αγώνα με τη Μαρσέιγ. Γι’ αυτόν θα πούμε περισσότερα τις επόμενες μέρες, αλλά μέχρι τότε να σημειώσω πως καλό θα ήταν να μείνει εκτός ομάδας το σκηνικό «έλα μωρέ, με την 17η ομάδα της Γαλλίας παίζουμε» που μοιάζει σιγά-σιγά να στήνεται «γύρω της».