Ναδάλ, ο «χορτοφάγος»

Στο Γουίμπλεντον ο Ναδάλ είναι διαφορετικό θηρίο. Αφήνει το γνωστό παιχνίδι του τρία μέτρα έξω από το γήπεδο και το τρελό κυνηγητό της μπάλας, όταν περιμένει από τον αντίπαλο να υποπέσει σε λάθος.

Παίζει πιο κοντά στη βασική γραμμή του γηπέδου, κάνει πιο φλατ χτυπήματα και παίρνει περισσότερα ρίσκα. Μπορεί η χορτάρινη επιφάνεια να εξουδετερώνει το μεγαλύτερο όπλο του, που είναι το τοπ-σπιν φόρχαντ αλλά ο Ισπανός βρίσκει άλλους τρόπους για να νικήσει τους αντιπάλους.

Όλα αυτά, ενώ ο χρόνος, που μεσολαβεί κατά τη μετάβαση από τα χωμάτινα στα σκληρές επιφάνειες, δεν επαρκεί για να μπορέσει να τροποποιήσει το παιχνίδι του. Έχει όμως και ένα καλό το γκαζόν.

Δεν καταπονεί το σώμα όσο οι άλλες επιφάνειες και είναι γνωστό ότι ο Ναδάλ έχει πρόβλημα με τα γόνατά του.

Ο μεγάλος κίνδυνος για το Ναδάλ συνήθως προέρχεται από τους παίκτες που σερβίρουν σαν βομβαρδιστές.

Αλλά και αυτοί είναι απίθανο να τα βγάλουν πέρα μαζί του στα 5 σετ. Επειδή το σερβίς είναι όπλο, που δεν έχει την ίδια αποτελεσματικότητα σε όλη τη διάρκεια ενός μαραθώνιου αγώνα.

Καθώς οι μπάλες αναπηδούν λιγότερο στο χόρτο ο Ναδάλ είναι αναγκασμένος να παίζει πιο κοντά στη βασική γραμμή. Τον βοηθά επίσης το γεγονός ότι στην περιοχή αυτή το χορτάρι είναι πατημένο και άρα λιγότερο απρόβλεπτο.

Στο χορτάρι είναι πιο δύσκολο να κάνεις καθαρά χτυπήματα. Αλλά το σερβίς του Ναδάλ είναι πιο αποτελεσματικό σε αυτή την επιφάνεια.  Ο Ισπανός συμπεριφέρεται διαφορετικά στα χορτάρινα γήπεδα. Κυνηγά πιο πολύ τους winners .

Το χορτάρι στο Γουίμπλεντον είναι πια τόσο αργό που είναι σαν να παίζεις σε πράσινο χώμα. Κάποιοι ισχυρίζονται πως αν η επιφάνεια ήταν όπως πριν από δέκα χρόνια ο Ναδάλ δεν θα είχε καμιά τύχη.

Υποστηρίζουν ότι η διαφορά έγκειται στην αναπήδηση. Η μπάλα αναπηδάει ψηλότερα τώρα. Αυτό συνέβη διότι το 2002 οι άνθρωποι του All England Club τοποθέτησαν σκληρότερο έδαφος κάτω από το χορτάρι.

Το γεγονός προσέλκυσε περισσότερους παίκτες, που χρησιμοποιούσαν τοπ σπιν, στο τουρνουά. Συμπτωματικά συνέβη όταν πρωτοεμφανίστηκε ο Φέντερερ.

Το 2002 δυο παίκτες, που αγωνίζονταν από τη βασική γραμμή, ο Χιούιτ και ο Ναλμπάντιαν έφτασαν στον τελικό. Πριν από αυτούς στον τελικό έφταναν παίκτες που ήταν εξαιρετικοί στο παιχνίδι σερβίς-βολέ.

Η αλλαγή της επιφάνειας την δεδομένη χρονική στιγμή δεν ήταν καθόλου τυχαία. Εκείνη τη χρονιά ο Φέντερερ είχε αποκλειστεί στον α΄ γύρο και ο Σάμπρας αρκετά νωρίς. Ο Ελβετός είχε αποκλείσει τον Σάμπρας το 2001.

Ο Φέντερερ θυμάται από τότε ότι ήταν πολύ επικίνδυνο να παίζει σερβίς-βολέ συνεχώς σε εκείνη την επιφάνεια.

Επανερχόμενοι στο Ναδάλ,  λένε πως αν δεις τις γωνίες που εκτελεί το φόρχαντ, αυτές είναι σχεδόν ίδιες με αυτές που έχουν τα χτυπήματα του στο Ρολάν Γκαρός. Γεγονός που του επιτρέπει να κάνει πολλά πάσινγκ-σοτ.

Κάποιοι άλλοι θεωρούν πως του Ναδάλ τα πιο δυνατά όπλα είναι η καρδιά και η θέληση και λένε πως όποιος τον κοντράρει σε αυτά, ο Ισπανός μετά, δεν έχει που άλλου να πάει. Ίδωμεν.