Η απόλυτα δικαιολογημένη θεοποίηση του Steven Gerrard

Το 2003 ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Κώστα Χρυσοχού, έναν μελλοντικό (τότε) συνάδελφο-αθλητικογράφο, ο οποίος μέσα στις πολλές δουλειές που έκανε στα media, υπήρξε οργανωτικό στέλεχος του englishfootball.gr. Την ίδια χρονιά, ο Gerard έπαιρνε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον «φινλανδικό Πύργο» της αμυντικής γραμμής της ομάδας, τον Sami Hyypia. Όντας γενικός γραμματέας του Συλλόγου Φίλων Liverpool εκείνη την εποχή, ο Κώστας μου είχε πει: «Τώρα ήρθε πραγματικά η ώρα του Gerard. Τώρα είναι η ευκαιρία να συμβεί κάτι καλό σε αυτή την ομάδα».

Εκείνη η Μαύρη Πέμπτη 

Στις 24 Νοεμβρίου του 2016, που ο Steve στα 36 του χρόνια ανακοίνωσε ότι κρεμάει τα παπούτσια του, θυμάμαι ακόμα την πρώτη εμφάνιση του με την φανέλα της Liverpool. Ήταν μια εποχή που οι λιγοστές υποχρεώσεις, σου επέτρεπαν να βλέπεις περισσότερη μπάλα και προσωπικά είχα χορτάσει να βλέπω ματς στο Anfield από μικρό παιδί.

Έβλεπα ματς σαν εκείνο με την Bolton τον Νοέμβριο του 1998, όπου ο Steve μπήκε αλλαγή. Ήταν το διαμαντάκι των ακαδημιών που όμως ζούσε δύο στενά από το γήπεδο της Everton  Αν θυμάμαι καλά, ο Owen έπαιζε ακόμη. Μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια, ο κόσμος της Liverpool άρχισε, δειλά-δειλά, να τον αποκαλεί «Second Fowler» προς τιμήν του Robbie.

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr