Μεγαλώνοντας με το «ΦΩΣ»

Πίσω στις δεκαετίες του 1980 και 1990 όταν το ίντερνετ δεν είχε μπει ακόμα στις ζωές μας, οι επιλογές μας για την ενημέρωση ήταν μονάχα τρεις. Τηλεόραση, ράδιο και εφημερίδες.

Ο κόσμος εκείνες τις εποχές δεν είχε την ευχέρεια να ξυπνάει το πρωί, να φτιάχνει τον καφέ του και να ανοίγει τον υπολογιστή του προκειμένου να διαβάσει τις ειδήσεις της ημέρας, οπότε η πρώτη κίνηση ήταν να ανοίξει την τηλεόραση και έπειτα πηγαίνοντας στο γραφείο να αγοράσει μια εφημερίδα.

Είχα την τύχη οι γονείς μου να μην θέλουν να μιλούν μπροστά σε εμένα και τις αδερφές μου για πολιτικά, οπότε πέραν του τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων δεν υπήρχε καμία αναφορά σε ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΚΚΕ, Ενώσεις Κεντρώων και λοιπών κομμάτων.

Για πολιτική εφημερίδα, ούτε λόγος. Οπότε συνειδητά η αγορά της ημέρας ήταν αθλητική εφημερίδα και στην περίπτωσή μας το «ΦΩΣ ΤΩΝ ΣΠΟΡ». Ο Χρήστος (ο πατέρας μου) είναι Ολυμπιακός δικής του κοπής -θα στο εξηγήσω σε λίγο αυτό γιατί το αναφέρω-και η καθημερινή ανάγνωση της εφημερίδας ήταν πάντα για εκείνο κάτι σαν τελετουργικό.

Πηγαίναμε μαζί στο μαγαζί του όταν ήμουν απογευματινός στο σχολείο και αφιέρωνε πάντα το πρώτο εικοσάλεπτο για να μάθει τα νέα του Ολυμπιακού, ασκώντας πολλές φορές κριτική σε αυτά που διάβαζε. Τον ενδιέφερε το ποδόσφαιρο, ο στίβος και τα ερασιτεχνικά τμήματα και διάβαζε τα πάντα για αυτά.

Είχε μάθει τον τρόπο να μην τσακίζει ούτε χιλιοστό από το «σεντόνι» που κρατούσε στα χέρια του και την ώρα που είχε τα μάτια του καρφωμένα πάνω στις τεράστιες σελίδες του «Φωτός», ασκούσε κριτική σε αυτά που διάβαζε γιατί είχε δική του άποψη και εδώ θα σου εξηγήσω το «Ολυμπιακός δικής του κοπής» που σου είπα πριν λίγο.

Ως αναγνώστης της συγκεκριμένης εφημερίδας ξεκίνησε να έχει πάντα την άποψή του και να την τεκμηριώνει στις συζητήσεις με τους φίλους του. Θυμάμαι πάντα όταν βρισκόμασταν με άλλες οικογένειες τους πατεράδες μας να μιλάνε για μπάλα και να συμφωνούν ότι διαφωνούν, αλλά να το κάνουν επιχειρηματολογώντας πάντα για όσα έλεγαν. Ο πατέρας μου ήταν ο πρώτος που όταν ο Ολυμπιακός έχανε ασκούσε σκληρή κριτική στην ομάδα, ενώ τον άκουγες πάντα να αποδίδει τιμές στους αντιπάλους, παρά την φυσιολογική πλακίτσα που θα έκανε με την παρέα του. Με λίγα λόγια, πάνω του αντανακλά ολόκληρη η φιλοσοφία της εφημερίδας που διάβαζε και θα διαβάζει όσο ζει, αφού τα στοιχεία αυτά, είναι και τα στοιχεία που έχει το «ευαγγέλιο».

Μια εφημερίδα που ξεκίνησε το μακρινό 1955 ως «σθεναρός υπερασπιστής του δικαίου και της αλήθειας» όπως ανέφερε στο φύλλο της και από τότε κατάφερε όχι μόνο να γνωρίσει την αποδοχή ακόμα και αναγνωστών – οπαδών άλλης ομάδας και όχι του Ολυμπιακού, αλλά να τους διαμορφώσει και κριτική συνείδηση και να τους δώσει το δικό τους κριτήριο αξιολόγησης για όσα διαβάζουν διαβάζουν.

Σήμερα ο ιδρυτής του «έφυγε» από κοντά μας. Πίσω του άφησε το δικό του σημαντικό έργο, αφού η εφημερίδα του είχε την ευκαιρία να φιλοξενεί μερικούς από τους πιο αξιόλογους δημοσιογράφους της χώρας. Το «ΦΩΣ» παρέμεινε πάντα πιστό στις αρχές του, κράτησε απόσταση από τον ακραίο οπαδισμό των άλλων εφημερίδων του Ολυμπιακού, αποθέωσε όποτε έπρεπε τους αντιπάλους του και υπήρξε μια μεγάλη «σχολή» για όποιον το παρακολουθούσε ή δούλεψε εκεί.

Και αυτό το χρωστάει σίγουρα στον Θεόδωρο Νικολαΐδη που από σήμερα αποφάσισε να αφήσει αυτό τον κόσμο, με τη σιγουριά ότι ο ίδιος έκανε ότι μπορούσε για να τον κάνει πιο δίκαιο, πιο σκεπτικό και πιο ώριμο. Τα γραπτά του μεγάλωσαν τρεις γεννιές οπαδών. Πέρασαν από χέρι σε χέρι και έπλασαν τη μοναδικότητα του κάθε αναγνώστη. 

Καλό του ταξίδι. Θα είναι πάντα στις καρδιές των παππούδων, των πατεράδων και των γιων. Αυτών που μεγάλωσαν το «ΦΩΣ» και το «ΦΩΣ» εκείνους.