Μια δεύτερη ματιά στο Super Bowl XLV

Ένα μόνο είναι σίγουρο: αν οι Steelers ήταν σε ένα, τουλάχιστον, μέτριο βράδυ, θα είχαμε σίγουρα ένα τελείως διαφορετικό Super Bowl. Παρά την καταπληκτική απόδοση του Green Bay – που σίγουρα αξίζει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή – και την εμφανή ανωτερότητά του στον αγωνιστικό χώρο, πολύ μεγάλο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα έπαιξε, ουσιαστικά το Pittsburgh.

Κατ’ αρχάς, η εμφάνιση του Ben Roethlisberger στον κυριακάτικο τελικό ήταν μία από τις χειρότερές του για (τουλάχιστον) φέτος. Με αρκετές incomplete πάσες, ακόμα και στα drives που η ομάδα του σκόραρε, o 28χρονος quarterback των Steelers χαράμισε πολλές ευκαιρίες για πόντους. Επιπλέον, έπαιζε ενοχλητικά ριψοκίνδυνα και σε πολλές περιπτώσεις έβαλε την ομάδα του σε περιπέτειες φτάνοντας κοντά ακόμα και στο να χάσει την μπάλα στην end zone τους και να τους κοστίσει ένα safety. Από την άλλη πλευρά, οι Packers είχαν έναν καταπληκτικό Aaron Rodgers, που μοίρασε τρεις πάσες για touchdown, καλύπτοντας 304 γιάρδες.

Καθοριστική στιγμή του παιχνιδιού ήταν στο τελευταίο λεπτό. Ο Roethlisberger κάνει την πάσα στον Wallace, ο οποίος όμως χάνει την μπάλα μέσα από χέρια του, ο Bush τη μαζεύει και το παιχνίδι ουσιαστικά τελειώνει. Αν οι Steelers είχαν μπορέσει να πάρουν εκείνες τις σχεδόν 20 γιάρδες και συνέχιζαν την επίθεσή τους, ίσως και να κατάφερναν να φτάσουν στο πολυπόθητο touchdown, που θα ισοφάριζε το σκορ, και με το extra point να έπαιρναν και το προβάδισμα, δηλαδή τη νίκη, δηλαδή το τρόπαιο, δηλαδή να άλλαζαν την ιστορία. Μπορεί ο Wallace να είχε μία άκρως συμπαθητική παρουσία στον αγώνα, αλλά αυτή η στιγμή θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη του, αλλά και των φιλάθλων των Steelers, ως η στιγμή που το λάθος του κόστισε το Super Bowl στην ομάδα του Pittsburgh. Αν οι Steelers είχαν φτάσει σε εκείνο το χρονικό σημείο στο σκοράρισμα, θα άφηναν ελάχιστα δευτερόλεπτα διαθέσιμα στους Packers, οι οποίοι πιθανότατα δε θα κατάφερναν να αντιδράσουν.

Όσο για τους προπονητές, είναι δεδομένο ότι πρόκειται περί δύο εκ των σπουδαιότερων coach της ΝFL. Παρ’ όλα αυτά, νομίζω πως στο φετινό Super Bowl η τακτική δεν έπαιξε κριτικό ρόλο. Τουλάχιστον όχι τόσο, όσο οι αποδόσεις των παικτών, και ιδιαιτέρως των δύο QB. Αν υπάρχει κάτι που αξίζει σχολιασμό και συζήτηση, είναι ίσως η επιλογή του Mike Tomlin, προπονητή των Pittsburgh Steelers,να παίξει σκληρή άμυνα στη δεύτερη επίθεση των Packers στην τελευταία περίοδο. Σίγουρα, δεν είναι και τόσο σοβαρό να σχολιάζεις τέτοιες επιλογές κατόπιν εορτής, όμως αν το συγκεκριμένο drive δεν είχε διαρκέσει 5’27’’, οι Steelers θα είχαν άλλες δυνατότητες στην τελευταία τους κατοχή.

Με λίγα λόγια, το φετινό Super Bowl κρίθηκε περισσότερο στις ατομικές λεπτομέρειες και όχι στην απόδοση της κάθε ομάδας συνολικά. Ήταν ένα παιχνίδι που θύμιζε περισσότερο ματς μεγάλης βαθμολογικής σημασίας της κανονικής περιόδου, παρά το μεγάλο τελικό της NFL. Ήταν, όμως, πολύ ενδιαφέρον και, παρά το σταθερό προβάδισμα των Packers, είχε εκπληκτικές διακυμάνσεις στο ρυθμό και στο momentum στον αγωνιστικό χώρο, με κάθε drive να χρήζει διαφορετικής τακτικής αντιμετώπισης από τις δύο ομάδες.

Το Super Bowl XLV αποτέλεσε, όπως όλοι περιμέναμε και ευχόμασταν, έναν από τους ωραιότερους και πιο ενδιαφέροντες τελικούς στην ιστορία της NFL. Ας ευχηθούμε την επόμενη σεζόν να συνεχίσει την ανοδική του πορεία και ο 46^ος τελικός να είναι ακόμη καλύτερος.