Γεωργακόπουλος: «Περήφανος ο κόσμος για τον Αστέρα»

Ο 22χρονος γκολκίπερ μίλησε στο match programm του αγώνα του Αστέρα με τον ΟΦΗ, τονίζοντας πως η δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις δικαιώνεται στο γήπεδο, ενώ ζήτησε από τον κόσμο να είναι περήφανος και δίπλα στην ομάδα.

Ο Γιώργος Γεωργακόπουλος γεννήθηκε στις 20 Μαΐου του 1992, έχει ύψος 1.85, ζυγίζει 80 κιλά και μετά από τις προσπάθειες και την σκληρή δουλειά που έκανε σε καθημερινή βάση στο γήπεδο, κέρδισε επαγγελματικό συμβόλαιο με την ομάδα της πόλης του, τον Αστέρα Τρίπολης.

Η ιστορία του μοιάζει σαν… παραμύθι, αφού μετά το ξεκίνημα του στις Ακαδημίες της Ελπίδας, ήρθε στον Αστέρα το 2007, στη συνέχεια δόθηκε δανεικός στον Παναρκαδικό, που την αγωνιστική περίοδο 2010-2011 έπαιζε στη Δ’ Εθνική, για να επιστρέψει δριμύτερος στον Αστέρα το καλοκαίρι του 2011 και να αποτελεί βασικό μέλος των τερματοφυλάκων της ομάδας την τελευταία διετία.

Ο Γεωργακόπουλος, χαμηλών τόνων ο ίδιος έχει εξελιχθεί σημαντικά αυτά τα δύο χρόνια που βρίσκεται στην επαγγελματική ομάδα του Αστέρα, κερδίζοντας καθημερινά πόντους εκτίμησης στο τεχνικό επιτελείο της ομάδας.

-Πως βλέπεις το παιχνίδι με τον ΟΦΗ;

«Είναι το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος και θα θέλαμε να κλείσουμε με νίκη, όπως ακριβώς δηλαδή ξεκινήσαμε, φτάνοντας παράλληλα στην μεγαλύτερη συγκομιδή βαθμών και την καλύτερη θέση στην ιστορία του Αστέρα στην Σούπερ Λιγκ».

-Πως βλέπεις την πορεία του Αστέρα σε πρωτάθλημα και Κύπελλο;

«Η πορεία που έχουμε κάνει σε όλες τις διοργανώσεις είναι απόρροια της καλής δουλειάς που κάνουμε όλο τον χρόνο, ξεκινώντας από την προετοιμασία, με τα παιχνίδια στην Ευρώπη και νομίζω πως στο τέλος θα δικαιωθούμε για τους κόπους μας».

-Δεύτερο χρόνο στην επαγγελματική ομάδα του Αστέρα. Τι σημαίνει για σένα αυτό, με δεδομένο ότι κατάγεσαι από την Τρίπολη…

«Ήταν ένας στόχους που είχα θέσει, από την στιγμή που ήρθα στις ακαδημίες του Αστέρα. Μόλις προωθήθηκα στην πρώτη ομάδα ένιωσα μεγάλη χαρά, για την δικαίωση των κόπων μου. Θέλω να ευχαριστήσω τόσο την διοίκηση, όσο και τον προπονητή, που μου έδωσαν την ευκαιρία να αγωνίζομαι στην ομάδα της πόλης μου».

-Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε στο ποδόσφαιρο;

«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτόν μου, τον θυμάμαι με μία μπάλα, αλλά την τελική… πάσα, μου την έδωσε ο πατέρας μου, που με έγραψε στις ακαδημίες της Ελπίδας».

-Έχεις κάποιον τερματοφύλακα ως πρότυπο;

«Ο Τζιανλουϊτζι Μπουφόν, γιατί είναι ένας πραγματικός ηγέτης, τόσο εντός, όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου. Ωστόσο, στην ηλικία που είμαι, μου αρέσει να παίρνω στοιχεία από τους μεγαλύτερους σε ηλικία τερματοφύλακες της ομάδας. Ο Φούλοπ είναι ένας έμπειρος τερματοφύλακας και μου αρέσει πολύ ο τρόπος που κατευθύνει την ομάδα, αλλά και η ψυχραιμία που έχει ο Μπαντής στα παιχνίδια είναι κάτι το ξεχωριστό».

-Τι στοιχεία πρέπει να έχει ένας καλός τερματοφύλακας;

«Πρέπει να κατευθύνει σωστά την ομάδα του, να παίζει καλά και με τα πόδια, αλλά παράλληλα να δίνει αυτοπεποίθηση στην άμυνα και γενικά σε όλη την ομάδα».

-Τι σημαίνει γα σένα το ποδόσφαιρο;

«Το ποδόσφαιρο είναι κάτι που αγαπώ και νιώθω ευλογημένος που έκανα το χόμπι μου επάγγελμα».

-Μέχρι που φτάνουν τα ποδοσφαιρικά σου όνειρα;

«Προτεραιότητα μου είναι να καθιερωθώ στον Αστέρα και κάθε χρόνο να βελτιώνω τις αγωνιστικές αδυναμίες μου, μέσα από την σκληρή και καθημερινή δουλειά στο γήπεδο».

-Το Νο46 που φοράς, σημαίνει κάτι για σένα;

«Όταν υπέγραψα με τον Αστέρα ήθελα να πάρω το Νο21, που είναι το αγαπημένο μου νούμερο, αλλά ήταν κατειλημμένο από τον Ράγιος. Έτσι, σε μία συζήτηση με τον καλό μου φίλο Άκη Μπακογιαννάκη, μου πρότεινε να πάρω το 46  που έχει στην μηχανή του, ο παγκόσμιος πρωταθλητής μηχανών Βαλεντίνο Ρόσι. Από την στιγμή που με πήγε καλά την πρώτη χρονιά, δεν το άλλαξα».

-Τι σου αρέσει να κάνεις τον ελεύθερο χρόνο σου;

«Κυρίως ξεκουράζομαι, αλλά μου αρέσει να απολαμβάνω ένα καφέ με καλούς φίλους».

-Τι θα ήθελες να πεις στους φιλάθλους της ομάδας;

«Πρώτα από όλα να είναι υπερήφανοι για τον Αστέρα και για αυτό προσπαθούμε όλα τα παιδιά. Να στηρίζουν τον Αστέρα και στις καλές και στις κακές στιγμές. Ευχή μου θα ήταν κάθε χρόνο, να βλέπουμε περισσότερο κόσμο στο γήπεδο. Τον χρειαζόμαστε όλοι».