Τζοφ: «Αυτό δεν μοιάζει με Μουντιάλ»

«Είδα τα μπαράζ με την Σουηδία στο σπίτι μου. Και ήταν πολύ σκληρό», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Ιταλός πρώην διεθνής πορτιέρε που αποτέλεσε εμβληματική φυσιογνωμία του ιταλικού ποδοσφαίρου και παραμένει μέχρι σήμερα ο γηραιότερος (σ.σ. σε ηλικία 40 ετών) πρωταθλητής κόσμου.

«Βλέποντας την συνολική εικόνα με τις ομάδες που θα συμμετάσχουν, διαπιστώνω ότι πολλές απ΄ αυτές δεν έχουν τα δικά μας τρόπαια και την δική μας Ιστορία. Για εμένα που ήμουν τόσα χρόνια στην εθνική, αυτό πονάει. Οτι δηλαδή, η Ιταλία δεν θα παει στο Μουντιάλ, δεν είναι φυσιολογικό», επεσήμανε ο Τζοφ και πρόσθεσε: «Δεν μοιάζει με παγκόσμιο κύπελλο, αλλά δεν παύει να είναι ένα παγκόσμιο κύπελλο. Οι Ιταλοί είναι συνδεδεμένοι στενά με το ποδόσφαιρο και πάντα παρακολουθούν. Ομως τώρα θα είναι δύσκολο να βλέπουν μία μικρή ομάδα, την ώρα που εμείς με τέσσερα τρόπαια, έχουμε αποκλεισθεί».

Ερωτηθείς τι αντιπροσωπεύει το παγκόσμιο κύπελλο γι΄ αυτόν, ο Τζοφ δεν δίστασε ν΄ απαντήσει με ειλικρίνεια: «Ηταν ότι σημαντικότερο. Το απόλυτο. Η υπέρτατη ικανοποίηση. Οταν φθάνεις στην κορυφή του κόσμου σε ηλικία 40 ετών και μάλιστα ως αρχηγός, δεν υπάρχουν λόγια».

Η Ιταλία βρίσκεται πλέον στην 20η θέση της παγκόσμιας κατάταξης που διατηρεί η FIFA... «Αποκλεισμένοι από το Μουντιάλ και στην 20η θέση. δεν μου αρέσει να μιλώ για την εποχή μου, αλλά τότε ήμασταν πάντοτε στις πρώτες θέσεις. Είναι ένα αρνητικό μήνυμα για το ιταλικό ποδόσφαιρο», δηλώνει ο Τζοφ, που συνεχίζει εξηγώντας την καλή πορεία των ιταλικών ομάδων σε συλλογικό επίπεδο: «Οντως, αλλά με πολλούς ξένους παίκτες. Σε κάθε περίπτωση η εθνική ομάδα βρίσκεται υπό ...ανακατασκευή και υπάρχουν αρκετοί καλοί νέοι παίκτες. Οχι όμως πολλοί. Μια γενιά πέρασε και πλέον οφείλουμε να πιστεύουμε στο μέλλον. Το 2006 η Ιταλία κατέκτησε το Μουντιάλ με τα ...δόντια, με ...μικρά γκολ, με τα κόρνερ και τα σχετικά που είναι γνωστά. Ομως τότε, υπήρχε μία σπουδαία γενιά. Κι εγώ ως ομοσπονδιακός, είχα στα χέρια μου μία πολύ καλή γενιά το 2000, αλλά αποτύχαμε να κατακτήσουμε το EURO. Τώρα, απαιτείται δουλειά με τους νέους παίκτες και υπομονή. Αυτοί αποτελούν το μέλλον».

Επιχειρώντας, τέλος, μία σύγκριση ανάμεσα στο ποδοσφαιρικό παρελθόν και παρόν, ο Τζοφ, σχολίασε: «Ούτε ήμασταν καλύτεροι, ούτε δουλεύαμε διαφορετικά. Απλά οι συνθήκες ήταν καλύτερες. Τωρα δεν μπορούμε να στείλουμε ένα παιδί να παίξει μόνο του στην αυλή ή στον δρόμο για πολλές ώρες. Και δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τρεις ώρες ποδοσφαίρου εβδομαδιαίως στο σχολείο με αυτό που κάναμε εμείς. Τότε, παίζαμε οκτώ ώρες σε καθημερινή βάση. Από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ που θα καθόμασταν για φαγητό».