Βαράτε δε βαράτε, το αποτέλεσμα ίδιο θα είναι

Είναι ιδιαίτερα στενάχωρο να βλέπεις νέους ανθρώπους που προσπαθούν να παίξουν ποδόσφαιρο, να αναγκάζονται να αντιμετωπίσουν τέτοιες τραγικές καταστάσεις. Το ίδιο έγινε και με τον Αστέρα Τρίπολης, απλά τότε αποφεύχθηκαν οι τραυματισμοί. Κόντρα στην Λαμία το πράγμα ξέφυγε.

Ένας διαιτητής που δεν ήθελε να προστατεύσει το ποδόσφαιρο, παίκτες με εντολή προφανώς να παίζουν στο όριο του αντιαθλητικού. Όχι, δεν ήθελαν να τραυματίσουν κανέναν. Απλά όταν πρέπει να παίξεις στο όριο, κάποιες φορές μοιραία θα το ξεπεράσεις. Έγινε μία, πάει ο Τσέριν. Έγινε δύο, πάει ο Ιωαννίδης.

Αλλά στην Ελλάδα συζητάμε για το πόσα πέναλτι έχει κερδίσει ο Παναθηναϊκός και αν είναι… τυχερός που βρίσκεται να έχει το απόλυτο. Έλα που δεν είναι και το απέδειξε. Παρά το σοκ όλης της ομάδας, επειδή είναι και το ψυχολογικό στη μέση. Έβλεπαν τους συμπαίκτες τους ματωμένους, ζαλισμένους, με κλωτσιές στο κεφάλι να αποχωρούν. Έβλεπαν τα ασθενοφόρα να έρχονται το ένα πίσω απ’ το άλλο. Μιλάμε για ποδοσφαιρικό αγώνα έτσι.

Η Λαμία έπρεπε να «σκιστεί». Έπρεπε να τα δώσει όλα. Συνήθως λέμε καλά έκανε μακάρι να το κάνει σε όλα τα ματς. Όχι. Να μην το κάνει. Να μην κινδυνεύσει κανείς άλλος ποδοσφαιριστής. Δε φταίνε τίποτα οι επαγγελματίες επειδή στο βωμό ενός αποτελέσματος βγαίνουν «τσεκούρια» στο χορτάρι. Ξαναλέμε, κανείς δεν ήθελε να τραυματίσει κανένας. Απλά όταν παίζεις στο όριο, αυτό θα συμβεί.

Υπό την ανοχή ενός διαιτητή που ήταν Φωτιά όνομα και πράγμα. Έβγαλε αυτό το ματς χωρίς να έχει αποβληθεί παίκτης της Λαμίας. Κυρίως στην αρχή επέτρεψε αυτού του είδους τα μαρκαρίσματα, με αποτέλεσμα να ενθαρρύνει ουσιαστικά τον συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού.

Έτσι είναι όμως. Όταν μια βδομάδα ο κάθε ένας το μόνο που λέει είναι πως ευνοείται ο Παναθηναϊκός και πως τον πάνε «σπρωχτά» επειδή απλά έχει πάρει τα πέναλτι που του αναλογούν, αυτή θα είναι η αντίδραση του κάθε διαιτητή. Που προφανώς έχει επηρεαστεί απ’ την ατμόσφαιρα. Κάτι άλλο δεν ξέρουμε, οπότε λογικά αυτό θα φταίει.

Η ουσία είναι μία: Έχουν πάρει χαμπάρι πως δεν μπορούν ποδοσφαιρικά να κοντράρουν τον Παναθηναϊκό. Το είπε ο ίδιος ο Φέστα. Κάναμε τα πάντα, δοκιμάσαμε τα πάντα, ξέραμε πως έχουν ποιότητα. Τί άλλο να πει; Τί άλλο να δοκιμάσει; Ελεύθερους σκοπευτές γύρω γύρω;

Κρίμα κι άδικο μια τόσο όμορφη ποδοσφαιρική προσπάθεια, μια νίκη ξεκάθαρης ανωτερότητας, ποιοτικής και πνευματικής, να χαλιέται απ’ την πίκρα για τους τραυματισμούς κάποιων παιδιών. Γιατί στο τέλος της ημέρας τους τρεις βαθμούς τους βρίσκεις κι αλλού. Την υγεία όμως, όχι.

Το μεγαλύτερο κέρδος για τον Παναθηναϊκό, είναι πως δεν επηρεάστηκε απ’ όσα προηγήθηκαν του αγώνα. Ήταν σθεναρός, αποφασισμένος, πειστικός, ανώτερος. Μπήκε μέσα λέγοντας «σήμερα θα χάσεις» στον αντίπαλο. Όσο κι αν βάραγε αυτός, το «τριφύλλι» άντεχε. Κοινώς, βαράτε δε βαράτε πάλι θα χάσετε.

Υπάρχουν πολλών ειδών ομάδες. Αν νομίζουν στην Λαμία ή πριν μια βδομάδα στην Τρίπολη, πως θα εκτιμηθεί αυτή η… ποδοσφαιρική τους προσέγγιση, γελιούνται. Το άθλημα δεν είναι πλέον στη δεκαετία του ’80 και του ’90. Ο κόσμος ξέρει τι βλέπει. Δεν θέλει ξύλο. Ποδόσφαιρο θέλει. Κι αυτό που κάνουν τέτοιου είδους ομάδες, στο τέλος θα τις ζημιώσει σε τεράστιο βαθμό.

Για τον Παναθηναϊκό ήρθε η 8η νίκη. Έχει τεράστιο δρόμο μπροστά του. Απλά κάθε Σαββατοκύριακο που ολοκληρώνεται με τρεις ακόμη βαθμούς στην τσέπη, «λυγίζει» τους διώκτες του. Αυτούς που δε νικούν με πέναλτι και κρύβουν την μπάλα πάντα. Αυτούς που διαφημίζονται νυχθημερόν όντας τόσους βαθμούς πίσω απ’ το «τριφύλλι».

Η ομάδα του Γιοβάνοβιτς κοιτάει τη δουλειά της. Χωρίς αλαζονεία, με ταπεινότητα. Τέτοιοι τρόποι αντιμετώπισης, συσπειρώνουν τους «πράσινους». Παναθηναϊκός συσπειρωμένος, η ιστορία έχει δείξει πως δεν φοβάται κανέναν.