Το πλατύ χαμόγελο του Γιοβάνοβιτς

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς τα είπε όλα μετά το ντέρμπι – πρώτα, με τις δηλώσεις του στην flash interview: εκεί που μεταξύ άλλων ανέφερε πως όταν καταφέρνεις να φέρεις στο γήπεδο 15.000 οπαδούς, πρέπει να τους κάνεις χαρούμενους. Και στη συνέχεια, χωρίς να πει τίποτα – με το χαμόγελό του και τις σφιγμένες γροθιές, με τη χειρονομία του να χτυπήσει την καρδιά του. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε τον Γιοβάνοβιτς όχι απλά να χαμογελάει αλλά να φωτίζεται το πρόσωπό του. Και αυτή η συναισθηματική του έκρηξη, δεν είχε να κάνει μόνο με τη νίκη – άλλωστε ο Παναθηναϊκός δεν εξασφάλισε μαθηματικά τίποτα. Έχει να κάνει όμως με έναν συνδυασμό πολλών και σημαντικών πραγμάτων.

Ο Γιοβάνοβιτς ένωσε τη χαρά του, τα πανηγύρια του και το πλατύ του χαμόγελο με αυτό των παικτών του και του κόσμου, σε έναν μοναδικό συντονισμό. Όσο κι αν το θεωρεί κανείς δευτερεύον, αυτό που είπε ο προπονητής είναι μείζονος σημασίας: όταν φέρνεις τόσο κόσμο στο γήπεδο, όταν υπάρχει sold – out, όταν γεμίζουν οι εξέδρες από κόσμο που γουστάρει το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα και δεν έρχεται απλά λόγω του μεγάλου αντιπάλου, πρέπει να τους δικαιώσεις που επέλεξαν να έρθουν. Να φύγουν χαρούμενοι, ώστε να ξανάρθουν και στα επόμενα παιχνίδια. Διότι αν ο Παναθηναϊκός έχανε, αρκετοί απ’ αυτούς που πήγαν θα το μετάνιωναν και θα μονολογούσαν «καλά ήμουν στο σπίτι μου, τι το ήθελα και ήρθα…».

Όλος αυτός ο κόσμος όμως στο γήπεδο όπως και οι υπόλοιποι που είδαν το παιχνίδι στην τηλεόραση, είδαν έναν Παναθηναϊκό που ήταν «αφεντικό» του ματς από την αρχή μέχρι το τέλος – με εξαίρεση τη φάση του 4ου λεπτού και την ευκαιρία του Μασούρα. Έναν Παναθηναϊκό που είχε το μοναδικό γκολ του αγώνα, που είχε 9 κόρνερ έναντι τριών, που είχε 55% κατοχή μπάλας, που είχε τον έλεγχο του κέντρου και την ορθολογική ανάπτυξη και όχι «γιόμες» και 40άρες μπαλιές. Κυρίως, έναν Παναθηναϊκό που έμεινε πιστός στο σχέδιο του προπονητή του και που επέλεξε στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου να κρατήσει εκείνος τη μπάλα στα πόδια του, παρότι προηγούνταν και να μην την αφήσει στα πόδια του Ολυμπιακού, ψάχνοντας για ένα κλέψιμο και μια αντεπίθεση. Πολύ απλά διότι αν έχεις τη μπάλα στα δικά σου, μειώνεις την κατοχή του αντιπάλου, άρα και τη δυνατότητα να σε απειλήσει, να σου κάνει ευκαιρίες, να σε κλείσει στο 1/3 του γηπέδου.

Το γκολ του Αϊτόρ απέδωσε δικαιοσύνη στο ντέρμπι – νίκησε η ομάδα που ήταν καλύτερη, που το ήθελε περισσότερο, που είχε πλάνο, που είχε παίκτες που πήγαιναν πρώτοι σε όλες τις μονομαχίες. Παράλληλα επιβεβαίωσε για μια ακόμα φορά όχι μόνο ότι ο Παναθηναϊκός διαθέτει τα δυο καλύτερα εξτρέμ του πρωταθλήματος (Παλάσιος και Αϊτόρ), αλλά και ότι ο Γιοβάνοβιτς «ανέστησε» έναν παίκτη που μάζευε τα μπαγκάζια του για να φύγει το καλοκαίρι, τον πίστεψε, του έδωσε ρόλο και τον μετέτρεψε σε πρωταγωνιστή: ο Ισπανός είναι η πιο ευχάριστη έκπληξη της χρονιάς, διανύοντας πιθανότατα την καλύτερη χρονιά της καριέρας του. Κι αυτό, προφανώς, είναι έργο Γιοβάνοβιτς, όπως άλλωστε και ό,τι άλλο καλό βλέπουμε στον φετινό Παναθηναϊκό, ειδικά τους τελευταίους μήνες.

Οι «πράσινοι» είναι αήττητοι στα play – offs και σε ευρωπαϊκή θέση στου δρόμου τα μισά. Έχουν καταφέρει το τελευταίο διάστημα να διαχειριστούν ψυχολογικά κάθε must – win παιχνίδι: το έκαναν λίγο πριν το τέλος της κανονικής περιόδου, όταν ήταν «αναγκασμένοι» να κερδίσουν την ΑΕΚ για να κλειδώσουν θέση στα play – offs. Το έκαναν και το βράδυ της Κυριακής, όταν ο Άρης κέρδισε τον ΠΑΟΚ και αυτόματα η νίκη για τον Παναθηναϊκό έγινε κάτι σαν μονόδρομος. Είναι σαν να πάσαρε τη «χειροβομβίδα» ο ένας στον άλλον: ο Άρης κέρδισε και την πάσαρε στον Παναθηναϊκό, ο οποίος με τη σειρά του κέρδισε και την πάσαρε στην ΑΕΚ που πρέπει να κερδίσει στα Γιάννενα, για να μην σκάσει στα χέρια της.