Η σφραγίδα του Γιοβάνοβιτς και ο αναγεννημένος Βιγιαφάνιες

Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ένας κανονικός προπονητής.

Καλός, κακός, ο καθένας μπορεί να έχει την άποψή του. Όπως ήταν νωρίς να κριθεί στα αρνητικά αποτελέσματα, έτσι και τώρα δεν χρειάζεται ενθουσιασμός. Ο Σέρβος τεχνικός του Παναθηναϊκού και ως ποδοσφαιριστής για όσους τον πρόλαβαν όταν ήταν στον Ηρακλή, ήταν πειθαρχημένος, συγκεντρωμένος και σοβαρός.

Αυτόν τον χαρακτήρα έχει μεταδώσει και στον Παναθηναϊκό. Το «τριφύλλι» νίκησε τον ΠΑΣ Γιάννινα σε ένα ματς ευρωπαϊκού εισιτηρίου, με σχετική άνεση. Πάλι χωρίς να βγάλει μάτια. Έφυγε το πρώτο ημίχρονο, όπως είχε φύγει με τον Παναιτωλικό, χωρίς μεγάλη φάση. Χωρίς ένταση, εμπνεύσεις, φαντασία, ρίσκα.

Ασφαλώς παίζει ρόλο και η τύχη. Ο Παναθηναϊκός δεν βρέθηκε να κυνηγάει το σκορ με το δοκάρι στο φάουλ του Σάλιακα, που κανονικά δεν θα έπρεπε να παίζει, αλλά να βγει με δεύτερη κίτρινη νωρίτερα για το φάουλ στον Παλάσιος. Κι αφού δεν δέχθηκε ο Παναθηναϊκός το γκολ, έχει την ποιότητα και παράλληλα τη συνδύασε με αποτελεσματικότητα, κυνισμό, υπομονή κι έφτασε τη νίκη με δύο κεφαλιές των Μαουρίσιο, Σάντσες. Ο Αργεντινός αξιοποίησε ένα από τα αρκετά στημένα που κέρδισε ο Παναθηναϊκός. Όλα σπαταλήθηκαν μέχρι το 2-0.

Η ομάδα τουλάχιστον στη Λεωφόρο έχει τον χαρακτήρα του προπονητή της. Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί δεν συμβαίνει και στα εκτός. Μία ομάδα πάντα νιώθει πιο άνετα στην έδρα της, παίρνει ψυχολογία κι αυτοπεποίθηση και παράλληλα, ο Παναθηναϊκός είναι ο μεγάλος σύλλογος και οι υπόλοιποι που έρχονται σπίτι του τον φοβούνται. Δυστυχώς, αυτόν τον φόβο δεν τον έχει μεταδώσει εκτός. Αλλά χρειάζονται κι άλλα για να έρθουν καικ μακριά από τη Λεωφόρο σερί νίκες.

Ο Παναθηναϊκός μετά την ισοπαλία με τον ΟΦΗ, που ήταν άνευρος και την ήττα από τον ΠΑΟΚ, όπου το ματς ήταν ροντέο, γύρισε σε σχηματισμό με τρία χαφ. Και λειτουργεί καλύτερα. Δείχνει πιο συμπαγής. Σταμάτησε να είναι παιδική χαρά. Δέχθηκε γκολ στην πρώτη φάση της Λαμίας, στην πρώτη της ΑΕΚ κι αυτό είναι έλλειψη συγκέντρωσης, αλλά και αδράνειας, αφού και στα δύο γκολ σ’ αυτά τα ματς, υπήρξε πολύ παθητική αντίδραση.

Στα υπόλοιπα ματς, όμως, ο Παναθηναϊκός δέχθηκε ελάχιστες φάσεις και σε όλα πέτυχε δύο γκολ. Με δύο γκολ έφυγε ο Παναιτωλικός, που είχε μία φάση στο 0-0 και τέλος. Οι Αγρινιώτες δέχθηκαν γκολ στο 53’ και το 66’, οι Ηπειρώτες στο 54’ και το 68’… Με δύο έφυγε ο Ατρόμητος. Που δεν είχε φάση. Με δύο κι ο ΠΑΣ που είχε ένα δοκάρι σε στατική φάση και τίποτα άλλο. Δύο δέχθηκε και ο Βόλος στο Κύπελλο και πέτυχε ένα στη μοναδική φάση που έκανε.

Δεν είναι και το πλέον ενθαρρυντικό σε μία φάση του αντιπάλου να δέχεσαι γκολ, αλλά όταν δεν δίνεις πολλά δικαιώματα, τότε θα δικαιωθείς. Ο Παναθηναϊκός είναι πολύ σοβαρός στην εικόνα που παρουσιάζει. Με υπομονή, χωρίς φαντεζί πράγματα. Αλλά κάνει τα βασικά και τουλάχιστον στη Λεωφόρο τα κάνει καλά. Αφού δεν έχει την ποιότητα για πρωτάθλημα, για ποδόσφαιρο με ντρίμπλες, τρομερούς συνδυασμούς και πολλές ευκαιρίες, το σημαντικό είναι να παίζει σοβαρά, πειθαρχημένα και όχι να είναι παιδική χαρά. Το 1-0 για παράδειγμα, είναι πολύ απλό. Γι’ αυτό είναι και ωραίο. Κάθετη στον μπακ, σέντρα, γκολ ο μέσος που γεμίζει την περιοχή. Το απλό είναι και το ωραίο ορισμένες φορές.

Ο Παναθηναϊκός με ματς λιγότερο είναι πλέον σε θέση Ευρώπης. Στο χέρι του είναι να την κρατήσει. Αυτή τη στιγμή μπορεί αν είναι κι εκτός πιο αποτελεσματικός να κυνηγήσει ακόμα και τη δεύτερη θέση, μπορεί αν κάνει πισωγυρίσματα να βρεθεί πάλι εκτός τετράδας. Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι αυτός δεν είναι στόχος για τον Παναθηναϊκό, ωστόσο, η πραγματικότητα δεν μπορεί να αλλάξει τώρα.

Όσον αφορά τον Βιγιαφάνιες, ο Γιοβάνοβιτς, τον έβαλε στο rotation και ο Αργεντινός δείχνει αναγεννημένος. Ο Παναθηναϊκός με τρεις μέσους, έμπειρους κι ας μην είναι ταχυδυναμικοί, ελέγχει πλέον τη ροή του παιχνιδιού. Ο Βιγιαφάνιες έπρεπε να συνέλθει. Παίζει απλά, προσπαθεί να μην κουράσει με επιπόλαια κι ανούσια κατοχή και επίσης βοηθάει κι ανασταλτικά.

Είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος μέσος και η παρουσία του πιστώνεται στον Γιοβάνοβιτς. Που άλλαξε τροπάριο και με τον Αϊτόρ, ο οποίος είναι πολύ καλός στα τελευταία ματς, ενώ και τον Μαουρίσιο τον έχει στην ενδεκάδα πλέον και ο Βραζιλιάνος τον δικαιώνει. Το πάθος που έβγαλε ο Μαουρίσιο στον πανηγυρισμό, δεν τον ξεχνάς.  

ΥΓ.Ούτε ένας Έλληνας στην ενδεκάδα, λοιπόν. Με τον Ατρόμητο υπήρχε ο Χατζηθεοδωρίδης. Το έχω αναφέρει ξανά. Δεν με πειράζουν οι έντεκα ξένοι, αρκεί να είναι ποιοτικοί. Παντού μπορείς να βρεις μόνο ξένους και κανέναν ή 1-2 το πολύ γηγενείς. Όταν όμως, χρησιμοποιείς και διαφημίζεις τη φράση «τα δικά μας παιδιά», πρέπει να την πιστεύεις. Και στην πράξη. Για να εξελιχθούν, να έχεις καλούς παίκτες δίπλα τους και φυσικά τις συνθήκες ως οργανισμός. Να σε βοηθήσουν και να τους βοηθήσεις.

ΥΓ1.Ο Περέα έπαιξε με τρομερό πάθος και προκάλεσε την έκρηξη της Λεωφόρου. Δεν το κατακρίνω. Δύο χρόνια δεν κέρδισε την παραμονή, έναν έπαιξε δανεικός, τώρα είναι στον ΠΑΣ και ήθελε να δείξει πράγματα. Δεν αξίζει ένας Παναθηναϊκός να εκνευρίζεται με τον Περέα. Καλά να είναι το παιδί κι αν αξίζει ας πάει ψηλότερα. Απλά προσπαθώ να θυμηθώ έναν πρώην παίκτη που να έφυγε από το λιμάνι και να έπαιξε κόντρα στον αιώνιο αντίπαλο με τέτοιο πάθος…

ΥΓ2.: Το τονίζω ξανά. Ο Παναθηναϊκός όσες κινήσεις κάνει, θα πρέπει να τις έχει στο Κορωπί μέχρι τις 10-15 Γενάρη. Κατανοητό ότι θες να μειώσεις το ρίσκο, να πληρώσεις λιγότερα, να εκμεταλλευτείς ένα διαζύγιο. Αλλά αν ο παίκτης που δεν έπαιζε στην ομάδα του (για να τον δώσει ή να τον αφήσει Γενάρη), έρθει 30 Γενάρη και θέλει κι έναν μήνα να βρει ρυθμό, ας μείνει εκεί που είναι.