Στέρεψαν τα άλλοθι!

Κάθε φορά που ο Ολυμπιακός έχανε τα τελευταία χρόνια στο πρωτάθλημα, αμέσως εμφανίζονταν ένας φταίχτης, ένα άλλοθι!

Πότε ο Γιώργος Βασιλακόπουλος (αυτός βέβαια ήταν πάντα), πότε ο Παναγιώτης Αναστόπουλος, πότε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, κάθε τι εις... όπουλος, εκτός από τους ίδιους τους παίκτες, τον προπονητή και τα λάθη…

Ο Βασιλακόπουλος επειδή... έλεγε στους διαιτητές να παίζουν Παναθηναϊκό, ο Γιαννακόπουλος επειδή άκουσον-άκουσον απλώς ήταν στο γήπεδο, ο Αναστόπουλος επειδή δεν σφύριζε καλά. Ο ένας βρώμαγε, ο άλλος ξύνιζε. Όταν όμως κέρδιζε; Όλα καλά, όλα ωραία!

Επειδή λοιπόν στην ζωή και στον αθλητισμό δεν πάει έτσι, έρχεται η στιγμή που τα άλλοθι σαν αερόστατα που χάνουν τον αέρα τους, ξεφουσκώνουν και πέφτουν.

Οι «ερυθρόλευκοι» όλο αυτό το διάστημα δεν άκουγαν τις καμπάνες που ηχούσαν και έδειχναν τα αγωνιστικά τους προβλήματα. Ποιά; Ότι στο σετ παιχνίδι μπλοκάρουν, ότι ο Σλούκας δεν είναι ακόμη... Σπανούλης, ότι έχουν δυο τριάρια χωρίς να έχουν κανένα και κυρίως δεν υπάρχει μπακ-απ σέντερ. Που ήταν ο Χασάν Μάρτιν στο ΣΕΦ;

Ο Παναθηναϊκός είχε παίξει αυτή τη ζώνη η έστω μια παραλλαγή της στο Μόναχο. Άρα δεν ήταν κάτι καινούργιο για το τεχνικό τιμ του Ολυμπιακού. Συνεπώς μπορούσε να την «διαβάσει», να την δοκιμάσει και να βρει αντίδοτα. Μια ζώνη άμυνας ήταν, τίποτε περισσότερο.

Όταν όμως, δεν έχει «καθαρό μυαλό», ούτε έναν άνθρωπο στον πάγκο να τον βοηθήσει εκείνη τη στιγμή που οι σφυγμοί είναι 200, θα επιμένει να ρισκάρει στα τρίποντα του Τάϊλερ Ντόρσεϊ και του Τόμας Ουόκαπ.

Και κάπως έτσι χάνεις και η γκρίνια λειτουργεί σαν το σαράκι που τρώει τα σωθικά βάζοντας πλέον δυσβάσταχτη πίεση στους ώμους παικτών και προπονητή...