Το σφιχτό πλάνο μπορεί να περπατήσει

Η χρονιά που τελείωσε για τον Παναθηναϊκό, ήταν μια χρονιά περίεργη, ιδιαίτερη, γλυκόπικρη και διδακτική: ξεκίνησε με αβεβαιότητα, θολούρα και κουβέντες περί αποφυγής του υποβιβασμού, ξεκίνησε με ένα βαρύ και ασήκωτο -6, περπάτησε με βήματα νεανικά και θαρραλέα, το -6 έγινε γρήγορα μηδέν και στη συνέχεια το πρόσημο έγινε θετικό, μαζί με ωραία μπάλα, κεφάτα πιτσιρίκια, φρεσκάδα, τον κόσμο της ομάδας να αρχίζει σιγά - σιγά να ξανάρχεται κοντά στην ομάδα. Στη συνέχεια ήρθαν τα ντέρμπι, ήρθαν τραυματισμοί, ντεφορμαρίσματα, αγωνιστική "κοιλιά", μετά πάλι μια αχτίδα ελπίδας και η πίστη ότι η πέμπτη θέση δεν ήταν ουτοπία αλλά εφικτός στόχος, ώστε να ξεχρεώσει η ομάδα την ευρωπαϊκή ποινή και τελικά ήρθε το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, η διακοπή του αγώνα, η τιμωρία, η νέα αφαίρεση βαθμών, η ταφόπλακα κάθε προοπτικής πεντάδας.

Έφυγε μια χρονιά γεμάτη καλά και στραβά, γεμάτη κέρδη και ζημίες, πράγματα που κρατάς και άλλα που πετάς. Αλλά για να μπορέσεις να κρατήσεις τα καλά και να πετάξεις τα άσχημα, δεν αρκεί απλά να έχεις διδαχθεί από τα λάθη σου, να έχεις εντοπίσει τι δεν πήγε καλά και να προσπαθήσεις να χτίσεις πάνω σε ό,τι στέρεο υπάρχει - πρέπει να έχεις ξεκάθαρη σκέψη και ακόμα πιο ξεκάθαρη βούληση για τι μπορείς να κάνεις προσεχώς. Και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κυριαρχεί το "μάλλον"...

Μάλλον ο Παναθηναϊκός θα αδειοδοτηθεί, άρα δεν θα έχει απαγόρευση ή περιορισμό μεταγραφών. Μάλλον ο Γιάννης Αλαφούζος θα ανεβάσει λιγάκι το μπάτζετ, ώστε να μπορέσει ο Δώνης και ο Νταμπίζας να φτιάξουν μια ακόμα πιο αξιόμαχη και ανταγωνιστική ομάδα. Μάλλον θα μείνει ο κορμός της ομάδας αναλλοίωτος, αφού ο Παναθηναϊκός ίσως πουλήσει αλλά δεν έχει διάθεση ούτε να ξεπουλήσει, ούτε να "διαλύσει" τη φετινή ομάδα. Μάλλον θα αποχωρήσουν κάποια "βαριά συμβόλαια" και θα δώσουν λίγο οξυγόνο στο μπάτζετ. Μάλλον θα γίνουν κάποιες ποιοτικές προσθήκες, σε λογικά κόστη.

Μόνο που όλα αυτά τα "μάλλον" δεν περνάνε από το χέρι του Παναθηναϊκού: αν - θεωρητικά - έρθουν προτάσεις π.χ. για τρεις ή τέσσερις ή πέντε βασικούς παίκτες και οι παίκτες δηλώσουν ότι επιθυμούν να φύγουν, αν το οικονομικό ικανοποιεί την ομάδα, τότε είναι πολύ πιθανόν να φύγουν. Αν π.χ. ο Μουνιέ ή ο Άλτμαν ή όποιος άλλος έχει βαρύ συμβόλαιο και δεν είναι στα πλάνα του Δώνη επιθυμεί να καθίσει πάνω στο συμβόλαιό του και να μην "το σπάσει", τότε θα πρέπει να μείνει. Αν ο Κουλιμπαλί, που μένει ελεύθερος σε λίγες μέρες, βρει κάτι καλύτερο απ' αυτά που του δίνει ο Παναθηναϊκός, τότε θα φύγει. Έτσι έχουν τα πράγματα, ο Παναθηναϊκός μπορεί να δώσει συγκεκριμένα χρήματα σε συμβόλαια, υπάρχει ¨"ταβάνι", ψάχνει για ελεύθερους ή δανεικούς παίκτες ή καθεστώς συνιδιοκτησίας με ποσοστό μεταπώλησης (όπως Ινσούα) και δεν μπορεί να παρεκκλίνει χιλιοστό από το πλάνο του: αν αρχίσει να κάνει εξαιρέσεις και να δίνει κάτι παραπάνω από δω και κάτι καλύτερο από κει, χάθηκε το τρένο - και το τρένο έχει σαν προορισμό την οικονομική εξυγίανση.

Έτσι έχουν τα πράγματα και ο Δώνης με το Νταμπίζα το ξέρουν, όπως το γνώριζαν και πέρυσι το καλοκαίρι που "ζώστηκαν με εκρηκτικά" και πήγαν σε μια ποδοσφαιρική "αποστολή αυτοκτονίας". Επέζησαν τελικά κι αυτοί και η ομάδα και ξέρουν ότι την επόμενη χρονιά, με λίγη παραπάνω βοήθεια από τον ιδιοκτήτη της ομάδας και καλύτερη διαχείριση του ρόστερ από τους ίδιους, τα πράγματα μπορούν να είναι καλύτερα - τα πιτσιρίκια έχουν έναν γεμάτο χρόνο πλέον στις πλάτες τους, κάποιοι κομπάρσοι έγιναν πρωταγωνιστές, κάποιοι ρολίστες έγιναν σημαντικά γρανάζια, κάποιοι απαξιωμένοι έγιναν πολύτιμοι.