Τα παιδιά είναι το παν!

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι απ’ την αρχή. Ο Παναθηναϊκός κόντρα στον Λεβαδειακό δεν… μάγεψε. Δεν έπιασε τον αντίπαλο απ’ τον «λαιμό» και του έκανε πλάκα. Ούτε «έβγαλε» δέκα ευκαιρίες. Απλά ήταν σαφώς βελτιωμένος απ’ τα προηγούμενα τεστ που έδωσε. Και ταυτόχρονα έδειξε μια συνοχή στο χορτάρι, είχε και ουσία στο παιχνίδι του. Επιπρόσθετα, σε κάνει να ελπίζεις αγωνιστικά (και μόνο) πως έρχεται η επιστροφή του Κουρμπέλη που σαφώς σε δυναμώνει, ενώ θα πάρεις επιτέλους και ξένο φορ. Που όπως ακούσαμε τον Γιώργο Δώνη… ψήνεται κάτι καλό, αρκεί να δεήσουν να πληρώσουν λίγα παραπάνω απ’ το μπάτζετ πείνας που είχαν υπολογίσει. Όταν ο προπονητής κάνει λόγο για κίνηση που θα φέρει και συσπείρωση, το βουλώνεις και πληρώνεις. Ειδικά όταν θες να έρθεις και να φέρεις… άλλο αέρα.

Σε κάθε περίπτωση η όλη ουσία του Παναθηναϊκού είναι το ίδιο το ρόστερ του. Είναι… αγαπησιάρικο για να το πούμε απλά. Δεν έχει ποιότητα στο σημείο που πρέπει, δεν έχει λύσεις στο σημείο που πρέπει, δεν είναι ο ορισμός του Παναθηναϊκού για να το πούμε απλά και χωρίς να παρεξηγείται κανείς. Όμως αυτά τα παιδιά, με τους περισσότερους να είναι Έλληνες, με πολλά πιτσιρίκια που βλέπεις να χαμογελούν και να γουστάρουν και να χαίρονται που φορούν την φανέλα, να ζουν το όνειρό τους, μπορούν να… γλυκάνουν την κατάσταση. Δηλαδή να αναγκάσουν τους απογοητευμένους, πικραμένους, μιζεριασμένους, έξαλλους με όσα έχουν γίνει φίλους της ομάδας, να στρέψουν το βλέμμα προς τα παιδιά που τιμούν την φανέλα και να τα βάλουν σε πρώτο πλάνο, αφήνοντας για λίγο αυτούς που έχουν… ατιμάσει το έμβλημα με τόσο βάναυσο και χυδαίο τρόπο. Διοίκηση και ιδιοκτήτη δηλαδή.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr