Το πληγωμένο κανονικό ποδόσφαιρο

Είναι μία φράση που μου την είχε κολλήσει ο Βρύζας όταν καμιά φορά μιλούσαμε για παίκτες. «Είναι κανονικός ποδοσφαιριστής» μου έλεγε και όταν τον έβλεπα αγωνιζόμενο καταλάβαινα.

Είναι ένας άνθρωπος που γνωρίζει ποδόσφαιρο. Το παίζει κανονικά. Στέκεται εκεί που πρέπει, κάνει την κίνηση που πρέπει, αντιλαμβάνεται τι σημαίνει τακτική συμπεριφορά και ποιος είναι ο ρόλος του στο γήπεδο.

Οι ομάδες, πάντα είναι ένα παζλ και ο ΠΑΟΚ είναι ο ορισμός της ομάδας των κανονικών ποδοσφαιριστών. Ο Σνάουτσνερ των 150 χιλιάδων το χρόνο, ξέρει ανά πάσα στιγμή τι πρέπει να κάνει. Έκανε καριέρα επειδή ήταν έξυπνος. Οι Κοντρέρας και Γκαρσία έκαναν τεράστια καριέρα επειδή είχαν αντίληψη κυρίως και όχι αθλητικά προσόντα. Ο Σαλπιγγίδης κάποτε δεν ήξερε να κάνει κοντρόλ και πλέον δεν μπορείς να ξεχωρίσεις αν είναι καλύτερα να παίζει φορ ή δεξιά. Δε μιλάμε για Ίβιτς, Τσιρίλο, ακόμη και Χαλκιά, ο οποίος στην αντίληψη του τι συμβαίνει γύρω του, είναι ο κορυφαίος.

Αυτή η ομάδα, των κανονικών ποδοσφαιριστών, στην Ελλάδα δεν μπορεί κυρίως φέτος να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο. Πέρυσι, όταν το έκανε, μέτρησε 11 νίκες σερί και πήγε να πάρει το πρωτάθλημα. Όμως ο Πατέρας το ήθελε δικό του, ο Σπάθας πήγε στο Βικελίδης και σκότωσε την κανονική ομάδα ποδοσφαίρου.

Εννοείται πως δεν περιμένω από Παναθηναϊκούς να το κατανοήσουν, παρότι βίωσαν κάτι ανάλογο σε μία εποχή βέβαια που βρίσκονταν πολύ πιο πίσω στη βαθμολογία απ ότι εμείς από αυτούς πέρυσι.

Δεν μπορούν να το κατανοήσουν, γιατί δεν καταλαβαίνουν τι είναι κανονικό ποδόσφαιρο. Και αυτό συμβαίνει γιατί κανείς δεν τους το έμαθε και η σκληρή αλήθεια είναι πως ακόμη και μέσα στη ΠΑΕ τους αδυνατούν να εξηγήσουν το τι συμβαίνει. Μόνο και μόνο που είχαν τόσο καιρό τον Αντωνίου, τα πάντα εξηγούνται.

Το ίδιο συμβαίνει με τους Ολυμπιακούς. Το ότι θεοποιούν τον Τοροσίδη είναι ένα δείγμα από τα λίγα. Αν είχες βασικές ποδοσφαιρικές αρχές ως σύλλογος, θα πήγαινες να τον πιάσεις σε μία γωνία και να τους πει «αδερφέ, ηθοποιούς χρειάζονται στο Κρατικό Θέατρο, όχι στον Ολυμπιακό». Αλλά η λογική που ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, σκέπασε οτιδήποτε αφορά το ποδοσφαιρικό φερ πλέι και ανέδειξε μία βλαχομαγκιά που στηρίζεται στις πλάτες του εκάστοτε ισχυρού οικονομικά προέδρου. Σήμερα είναι ο Μαρινάκης, χθες ήταν ο Κόκκαλης και πάει λέγοντας.

Στο πρόσφατο παιχνίδι των δύο, ο τρομοκρατημένος Καλόπουλος σφύριζε κάθε τρεις και λίγο για να μη του ξεφύγει το παιχνίδι, ενώ μέσα στη μπερδεμένη ψυχοσύνθεσή του, φοβόταν να βγάλει και κάρτες. Έπρεπε να φτάσουμε στα τελευταία λεπτά για να το κάνει, παρότι οι φάσεις που σήκωναν κάρτες ήταν αρκετές και από την αρχή.

Αυτό που έγινε εκείνη τη μέρα, δεν ήταν κανονικό ποδόσφαιρο. Ήταν μια προσπάθεια παικτών, παραγόντων, διαιτητών, να ισορροπήσουν στην αρρώστια που έχει επιβληθεί στο άθλημα. Η χαρά του ποδοσφαίρου έχει απομακρυνθεί και την έχει διαδεχτεί η ψυχολογική υποστήριξη κομπλεξικών όντων που σπεύδουν να αποδείξουν πως η δικιά τους είναι πιο μεγάλη από των άλλων.

Στο κανονικό ποδόσφαιρο, όσοι συμμετέχουν σε αυτό δεν έχουν δεύτερες σκέψεις. Δεν είναι κανονικό ποδόσφαιρο όταν ο διαιτητής φοβάται για τη ζωή του, ούτε όταν ο αντίπαλος μιας μικρομεσαίας ομάδας γνωρίζει πως αν παίξει δυνατά θα τιμωρηθεί που τόλμησε να αμφισβητήσει το μεγαλείο του μαλ…

Κανονικό ποδόσφαιρο δεν είναι όταν ο ένας τιμωρείται με αποκλεισμό έδρας για λαϊκό δικαστήριο και ο άλλος που ξαπλώνει τον επόπτη στο έδαφος επειδή ένας χαζό που σημάδευε παίκτη αστόχησε.

Κανονικό ποδόσφαιρο δεν είναι όταν οι σταρ είναι οι πρόεδροι και όχι οι παίκτες.

Η κανονική ομάδα ποδοσφαίρου που ονομάζεται ΠΑΟΚ, εκεί που το ποδόσφαιρο παίζεται σωστά, έπαιξε με θράσος, συγκέντρωση και πίστη πως μπορεί να τα καταφέρει. Ακόμη και εγώ που είμαι παραδοσιακά αισιόδοξος για την ομάδα, ήμουν σίγουρος πως δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε. Διαψεύστηκα πανηγυρικά.

Αυτό που φοβάμαι, είναι πως αυτοί οι παίκτες που έχουμε, έχουν νιώσει στο πετσί τους πως στην Ελλάδα δεν μπορεί να παιχτεί – ούτε καν - κανονικό ποδόσφαιρο. Και είναι δύσκολο για αυτούς να βρούνε το κίνητρο να ξεπεράσουν τα εμπόδια που εμφανίζονται κάθε τρεις και λίγο.

Είναι ουσιαστικά η 3η σεζόν της ίδιας ομάδας. Την πρώτη βγήκε δεύτερη στη κανονική περίοδο, την έστησαν στα πλέι οφ. Την δεύτερη βγήκε τρίτη στη κανονική διάρκεια μετά το στήσιμο του Βικελίδης και όταν την άφησαν να παίξει κανονικό ποδόσφαιρο έσπασε πλάκα με τους υπόλοιπους. Στις τέσσερις αγωνιστικές είχε καθαρίσει χωρίς να δεχτεί καν γκολ. Την τρίτη, φέτος δηλαδή, την πήραν από την αρχή στο κυνήγι και δεν την άφησαν να πάρει ανάσα από την πρεμιέρα μέχρι και σήμερα.

Η μιζέρια που χαρακτηρίζει το πρωτάθλημα, είναι λογικό να έχει καταβάλει αυτά τα παιδιά. Η χαρά της Ευρώπης, ήταν η μοναδική τους ευκαιρία να αποδείξουν πως είναι καλύτερη από τα μιάσματα που παρουσιάζονται ως πρωταγωνιστές στο πρωτάθλημα των δύο μέτρων και δύο σταθμών.

Τώρα, θα πρέπει να βρούνε τα ψυχικά αποθέματα να πατήσουν γερά στα πόδια τους και να κατακτήσουν τουλάχιστον τον έναν τίτλο που μπορούνε. Εγώ καταλαβαίνω το πόσο δύσκολο είναι για αυτούς να μείνουν μέσα σε αυτά τα σύνορα, όμως ένα κύπελλο έστω θα τους καταγράψει και με τη βούλα στην ιστορία της ομάδας. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση, θα τους θυμόμαστε μόνο όσοι τους ζήσαμε.