Το αντίο της χρονιάς, τα πλέι-οφ και ο πιτσιρικάς πίσω απ’ την εστία

Δυστυχώς δεν ήταν έτσι όμως. Καθώς η ατμόσφαιρα, ακόμα και στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών, απεικόνιζε την λέξη που χαρακτηρίζει στα πάντα τον Παναθηναϊκό αυτή την στιγμή. Την λέξη δηλαδή «εκκρεμότητες».

Αυτό ακριβώς υπάρχει αυτή την στιγμή στον Παναθηναϊκό. Μια τεράστια εκκρεμότητα. Σε όλα τα μέτωπα. Στο οικονομικό, το διοικητικό και φυσικά και στο αγωνιστικό εν όψει πλέι-οφ.

Σε όλα αυτά τα μέτωπα, στο μόνο που υπάρχει ακόμα ενδιαφέρον, με την έννοια, ότι κάποιοι θα το παλέψουν πραγματικά, είναι το αγωνιστικό κομμάτι.

Σε όλα τα άλλα, δεν έχω καμία ένδειξη και από κανένα για κάτι ανάλογο. Καθώς οτιδήποτε γίνεται, μοιάζει να γίνεται για την αποφυγή ή τον καταλογισμό αν προτιμάτε των πάσης φύσεως ευθυνών και όχι για να δοθεί μια λύση.

Εν πάση περιπτώσει, ο Παναθηναϊκός, έχει μπροστά του ένα ακόμα στόχο. Την διεκδίκηση, ή με βάση την βαθμολογία που μπαίνει στα πλέϊ-οφ, το «καπάρωμα» της δεύτερης θέσης που οδηγεί στα προκριματικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Ότι κι αν γίνει στα διοικητικά, όποια εξέλιξη και αν υπάρξει, ο Παναθηναϊκός πρέπει πάση θυσία να πάρει αυτό το εισιτήριο. Κι όχι μόνο για την θετική περίπτωση, δηλαδή για την περίπτωση που ο κύριος Ανδρέας και οι «συν αυτώ» αποφασίσουν είτε να μπουν και να βάλουν λεφτά ή να αφήσουν τον σύλλογο ήσυχο μπας και εμφανιστεί κάποιος πραγματικός επενδυτής και σώσει την κατάσταση.

Στην περίπτωση αυτή, δεν το συζητάμε καν ότι ο Παναθηναϊκός πρέπει να «καπαρώσει» το εισιτήριο για την προκριματική φάση του Τσάμπιονς Λιγκ.

Αλλά και στην περίπτωση, που ο σύλλογος παραμείνει σε τέλμα. Κι ακόμα και αν τιμωρηθεί από την ΟΥΕΦΑ.

Είναι θέμα τιμής για τους παίκτες και τον προπονητή, να δείξουν χαρακτήρα ξανά σε σοβαρά και καθοριστικά σε σχέση με το αποτέλεσμά τους παιχνίδια. Γιατί ας μην ξεχνιόμαστε. Καλά και χρυσά τα τελευταία αποτελέσματα και οι εμφανίσεις της ομάδας, ή έστω κάποιων ποδοσφαιριστών μεμονωμένα. Δεν παύουν όμως, να είναι εμφανίσεις και αποτελέσματα, σε παιχνίδια που πια δεν είχαν βαθμολογική σημασία και δεν υπήρχε και πίεση για το αποτέλεσμα. Αντίθετα, εκεί που χρειάστηκε να πάρουν πάνω τους το παιχνίδι, τα μέλη του ποδοσφαιρικού τμήματος δεν το έκαναν, όταν μέσα σε εφτά αγωνιστικές έφτασαν από το «+5» στο «-7».

Χρειάζεται και αυτοί λοιπόν, να αποχαιρετήσουν αρκετά διαφορετικά αυτή την βασανισμένη για τον σύλλογο χρονιά. Και να διαχωρίσουν όσο περισσότερο μπορούν τις εντυπώσεις που θα αφήσουν, από τις αντίστοιχες των μετόχων, των διοικούντων, των απόντων και των φευγάτων.

Στο κάτω-κάτω, για τους περισσότερους απ’ αυτούς, όποια κι αν είναι η κατάσταση στο σύλλογο αυτή την στιγμή, θα αποτελεί τιμή για την καριέρα και την ζωή τους, το ότι φόρεσαν την φανέλα με το τριφύλλι. Έστω και σ’ αυτές τις δύσκολες και… περίεργες για την ιστορία αυτής της ομάδας στιγμές.

Και κάτι τελευταίο. Μια σκηνή που για μένα δείχνει ότι αυτός ο σύλλογος, όσο και αν τον λεηλάτησαν, όσο και αν πέρασαν σαν οδοστρωτήρες οι πάσης φύσεως βέβηλοι και ανιστόρητοι από πάνω του, έχει ακόμα απίστευτες αντοχές. Και πάνω απ’ όλα έχει ακόμα μέλλον.

Η σκηνή ήταν στο τέταρτο ριπλέϊ του γκολ του Χριστοδουλόπουλου. Όταν η κάμερα το έδειξε από πίσω. Εκεί που το πλάνο είχε μέσα και ένα από τα λεγόμενα μπολ-μπόι. Ένα από τα παιδιά της Ακαδημίας δηλαδή που κάνουν αυτή την δουλειά στα παιχνίδια του Παναθηναϊκού. Τινάχτηκε στον αέρα ο πιτσιρικάς. Και πανηγύρισε σαν να ήταν ένα από τα πιο κρίσιμα γκολ για τον Παναθηναϊκό.

Αυτό ακριβώς το σκηνικό ήταν όλα τα λεφτά. Ένας πιτσιρικάς που ανήκει στα τμήματα της Παιανίας και μπορεί ακόμα να βγάζει τόσο έντονο συναίσθημα, μέσα σε τόσο μαύρο φόντο.

Ένας πιτσιρικάς που ακούει, διαβάζει και βλέπει ίσως καθημερινά εκεί που είναι, τα μύρια όσα. Που όμως όσα κι αν είναι αυτά, δεν μπόρεσαν να τον κάνουν να αδιαφορήσει ή να μην  πανηγυρίσει, όταν είδε την μπάλα να σπαρταράει στο πλεκτό από σουτ παίκτη του Παναθηναϊκού.

Δεν το ξέρω το παιδί. Και πιθανότατα δεν μάθουμε και ποτέ ποιος απ’ όλους τους πιτσιρικάδες της Παιανίας είναι.

Παρ’ όλα αυτά, νάναι καλά. Νάναι καλά. Γιατί μας θύμισε ότι έχει ακόμα παρόν, έστω και σαν ιδέα, αυτός ο σύλλογος, Και έχει και μέλλον ταυτόχρονα. Και σίγουρα, όχι το μέλλον που προσπαθούν με λύσσα να φτιάξουν κάποιοι γι’ αυτόν, όχι μόνο… χωρίς αυτόν, αλλά κυριολεκτικά… κόντρα σ’ αυτόν και στην ιστορία του.