Καμιά φορά λένε και την αλήθεια
Δεν είμαι φαν των στατιστικών σαν εργαλείο ερμηνείας ενός παιχνιδιού. Και ειδικά στο ποδόσφαιρο. Όμως καμιά φορά λένε κι αυτά τα… δικά τους. Και αν μη τι άλλο δείχνουν κάποια πράγματα. Τα λέω αυτά, γιατί με αφορμή τα στατιστικά του ντέρμπι στο Καραϊσκάκη που μας παρουσίασε ο Κώστας Γαλάνης στον εκπομπή «ΔΙΚΗ» στο ΣΚΑΙ την Δευτέρα το βράδυ, είδα ακόμα πιο καθαρά την εικόνα του παιχνιδιού. Και κυρίως, επιβεβαίωσε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό, την εικόνα που είχα σχηματίσει βλέποντας ζωντανά το παιχνίδι και χωρίς την πολυτέλεια των αριθμών. Η εικόνα η οποία για τον Παναθηναϊκό συνοψίζεται στα εξής.
Ο Παναθηναϊκός στο συγκεκριμένο παιχνίδι, φοβήθηκε περισσότερο απ’ ότι έπρεπε την άμυνά του και πίστεψε λιγότερο απ’ ότι έπρεπε την επίθεσή του.
Οι αριθμοί συνηγορούν σε αυτό.
Για παράδειγμα, σύμφωνα με τα στατιστικά, ο Ολυμπιακός είχε 22 τελικές και 26 γεμίσματα. Κι ο Παναθηναϊκός έξι τελικές και τέσσερα γεμίσματα αντίστοιχα.
Η πρώτη ανάγνωση αυτών των στατιστικών, λέει ότι ο Ολυμπιακός κυριάρχησε στο παιχνίδι. Το οποίο σε γενικές γραμμές δεν είναι λάθος. Απλά η εξήγηση που δίνουν οι αριθμοί, είναι και το γιατί ακριβώς και πως κυριάρχησε.
Η λογική λοιπόν λέει, πως παρ’ ότι ο Ολυμπιακός κυριάρχησε, οι αμυντική και επιθετική γραμμή του Παναθηναϊκού, ανταποκρίθηκε πολύ καλύτερα από τις αντίστοιχες γραμμές του Ολυμπιακού.
Κι αυτό είναι απλό σε γενικές γραμμές. Καθώς αντικειμενικά η άμυνα που δέχθηκε 22 τελικές και 26 γεμίσματα και μέτρησε παθητικό ένα γκολ, ένα δοκάρι και δύο τετ-α-τετ, στάθηκε πολύ καλύτερα από την αντίπαλη που είχε σχεδόν το ίδιο παθητικό με μόλις έξι τελικές και τέσσερα γεμίσματα απέναντί της.
Αντίστοιχα το ίδιο ισχύει και για τις επιθέσεις των δύο ομάδων.
Προφανώς δηλαδή η επίθεση που με έξι τελικές και τέσσερα γεμίσματα κατάφερε να βάλει ένα γκολ να έχει ένα δοκάρι και να κάνει δύο τετ-α-τετ, τα πήγε πολύ καλύτερα από την αντίπαλη επίθεση, που παρ’ ότι ήταν μόνιμα εγκατεστημένη στην αντίπαλη περιοχή μετράει περίπου την ίδια συγκομιδή.
Κι εδώ για μένα ήταν και η ουσία του παιχνιδιού. Το ότι ο Παναθηναϊκός υπερεκτίμησε την ικανότητα της επίθεσης του Ολυμπιακού και υποτίμησε περισσότερο απ’ ότι έπρεπε την ικανότητα της αμυντικής του γραμμής να αντιμετωπίσει την επιθετικότητα του αντιπάλου του.. Καθώς δεν νομίζω ότι οποιαδήποτε αξιόλογη μέση ευρωπαϊκή ομάδα με τέτοια στατιστικά υπέρ της θα είχε συγκομιδή ένα μόνο γκολ. Κι έτσι λειτούργησε παραπάνω απ’ ότι έπρεπε… μαζεμένα και φοβισμένα παραχωρώντας χώρο και πρωτοβουλία στον Ολυμπιακό.
Ταυτόχρονα υποτίμησε τις επιθετικές του δυνατότητες και δεν έδωσε με την παράταξη που είχε μέσα στο γήπεδο την δυνατότητα, να πάρουν περισσότερες και κυρίως πιο «άνετες» και πιο καλά οργανωμένες επιθέσεις στα πόδια της. Πόσο μάλλον, που η πράξη έδειξε πως ήταν απίστευτα ευάλωτη ειδικά στις προσωπικές ενέργειες η άμυνα του Ολυμπιακού.
Τέλος κάτι ακόμα, πολύ αποκαλυπτικό και αντίστοιχα ενδεικτικό.
Από την στιγμή που ΚΑΙ οι αριθμοί αποδεικνύουν, ότι η άμυνα του Παναθηναϊκού στάθηκε πιο ανθεκτικά και καλά από την άμυνα του Ολυμπιακού και η επίθεση του Παναθηναϊκού πιο αποτελεσματικά από την αντίστοιχη του Ολυμπιακού, τότε πως προέκυψε αλήθεια η διαφορά των δύο ομάδων υπέρ του Ολυμπιακού; Τουλάχιστον όπως φαίνεται από τους αριθμούς και την εικόνα που έδειξαν οι δύο ομάδες στο γήπεδο στην διάρκεια του αγώνα;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Και είναι, πως την διαφορά υπέρ του Ολυμπιακού που έγειρε και την πλάστιγγα υπέρ του ως προς την μορφή του αγώνα, την έκανε η γραμμή που… απουσιάζει από την μέχρι τώρα κουβέντα. Δηλαδή η μεσαία γραμμή των δύο ομάδων. Κι αυτό ήταν και η ουσία της εικόνα του ντέρμπι.
Το γιατί τα συζητάμε όλα αυτά, αφού πέρασαν ήδη τόσες μέρες από το ντέρμπι και πια οι περισσότεροι –ακόμα και οι ομάδες- σκέφτονται την επόμενη αποστολή τους, είναι απλό.
Πρώτον και σημαντικότερον, γιατί είναι ωραία κουβέντα ποδοσφαιρικά και κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουν να μας αρέσουν και αυτές οι κουβέντες. Δεύτερον εξ’ ίσου σημαντικό, είναι ότι πάντα όταν βλέπεις με πιο ψυχρό μάτι ένα παιχνίδι, βγάζεις ασφαλέστερα συμπεράσματα και σίγουρα πιο «πδοσφαιρικά».
Τρίτον, γιατί αν ο Παναθηναϊκκός δεν δει με καθαρό μάτι τι περισσότερο μπορούσε να πάρει απ’ αυτό το παιχνίδι και θεωρήσει ότι… πάλι καλά και ευχαριστημένοι να είμαστε, κινδυνεύει με ένα πολύ σοβαρό πράγμα. Να μην επιμείνει δηλαδή με νύχια και με δόντια στην δοκιμασμένη συνταγή των αγώνων του τελευταίου μήνα και να αφεθεί στην… γοητεία του αποτελέσματος που με δεδομένη την σχετική ευκολία των επόμενων υποχρεώσεών του, μπορεί να προκύψει ακόμα και με… ανορθογραφίες στην τακτική και τις επιλογές στην ενδεκάδα. Κι αυτό θα είναι ότι το χειρότερο. Καθώς ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να δει το ντέρμπι, την εμφάνιση και το αποτέλεσμα που πήρε, σαν μια παρένθεση στην φρενήρη αγωνιστική κατάσταση που παρουσίαζε πριν απ’ αυτό. Και να συγκεντρωθεί όσο γίνεται περισσότερο, στο πως θα επιστρέψει άμεσα και εντυπωσιακά σε αυτή και σε ανάλογες εμφανίσεις. Και όχι απλά πως θα… συντηρήσει έστω και με επιστροφές σε συνταγές που απλά… περπατούσαν και δεν κόστιζαν, όσα πέτυχε μέχρι τώρα. Γιατί αν το κάνει αυτό, κάποια στιγμή θα έρθει και το… κόστος.
