Νέα χρονιά, ίδια εικόνα

Η ισοπαλία του Παναθηναϊκού με τον Αστέρα θα μπορούσε να είναι νίκη, αν οι «πράσινοι» αξιοποιούσαν μια από τις λίγες αλλά καραμπινάτες ευκαιρίες που είχαν, όπως θα μπορούσε να είναι και ήττα, αν οι Αρκάδες αξιοποιούσαν μια από τις δικές τους καλές στιγμές. Οπότε λίγο - πολύ ας πούμε ότι ήταν δίκαιο το «Χ». Αλλά αν μιλάμε για την ισοπαλία, για το χαμένο έδαφος, για την απόσταση από τις πρώτες ομάδες, βλέπουμε τη μια πλευρά του νομίσματος. Διότι το ένα πρόβλημα είναι σαφέστατα το βαθμολογικό (όταν από το πρώτο κιόλας ματς του δεύτερου γύρου η Ευρώπη μοιάζει πολύ μακρινή), αλλά έχει ταυτόχρονα και πολλές ακόμα προεκτάσεις.

Ο προπονητής της ομάδας είχε νεύρα μετά το τέλος του ματς. Με τη Λίγκα; Με την τύχη του; Με τον κορωνοϊό; Με τις απουσίες; Με την απόδοση κάποιων παικτών του; Πιθανότατα με όλους και με όλα. Είχε τα δίκια του και τα ελαφρυντικά του, είχε δυσκολίες να διαχειριστεί, ένα «πειραματικό» κέντρο, ένα δεξί μπακ «ανάγκης», του έλειπε ο Κουρμπέλης και ο Βιγιαφάνες, όλα αυτά ισχύουν. Αλλά όπως ήταν «ντεφορμέ» η ομάδα, ήταν «ντεφορμέ» και ο ίδιος. Κι όπως είναι χρήσιμη η (καλόπιστη) κριτική, είναι ακόμα πιο χρήσιμη κι η αυτοκριτική. Εγώ, στη θέση του Λάζλο Μπόλινι, πρώτα από την αυτοκριτική θα ξεκινούσα και μετά θα εξαπέλυα «κεραυνούς κατά παντός υπευθύνου»: είναι που είναι σκορποχώρι τα αποδυτήρια, με τα κρούσματα απειθαρχίας να συναγωνίζονται αυτά του κορωνοϊού. Ο σκοπός πρέπει να είναι από δω και πέρα να λειτουργήσει ο προπονητής σαν «κόλλα» και όχι σαν «οξύ». Να ενώσει και όχι να διχάσει. Να εμπνεύσει και όχι να τιμωρήσει. Να είναι όλοι μια γροθιά και όχι να θέλει να ρίξει γροθιά ο ένας στον άλλον. Και σε αυτό το κομμάτι, Μπόλονι και Ντρεοσί δεν έχουν δείξει να τα καταφέρνουν - και δεν βοήθησε σαφώς και η εννιαήμερη άδεια, για μια ομάδα που είχε περισσότερη ανάγκη τη δουλειά από τη χαλάρωση και την ξεκούραση.

Όσο για το αγωνιστικό κομμάτι, αυτό παραμένει ένα «αγκάθι» καρφωμένο στα πλευρά της ομάδας, που δεν λέει να την αφήσει ήσυχη. Και δεν «καμουφλάρεται», ούτε «μακιγιάρεται» από ένα γκολ ή μια νίκη, αν δεν υπάρχει πρόοδος και συνέχεια. Με άλλα λόγια, ακόμα κι αν ο Πούγγουρας ή ο Χατζηγιοβάννης είχαν σκοράρει και ο Παναθηναϊκός κέρδιζε έχοντας κάνει μιάμιση ευκαιρία σε 90 λεπτά, τι θα λέγαμε μετά το ματς; »Όλα καλά»; Δεν νομίζω και δεν πρέπει να βάζουμε άλλα «σκουπίδια» κάτω από το χαλί - έχει περάσει πλέον παραπάνω από ένας γύρος, έχει αλλάξει προπονητής, έχουν μπει στην εξίσωση παίκτες που δεν έπαιζαν στο ξεκίνημα, έχουν δοκιμαστεί διάφορα συστήματα και ακόμα αναρωτιόμαστε τι φταίει που ο Παναθηναϊκός δεν κάνει ευκαιρίες, δεν έχει ανάπτυξη, δεν έχει ιδέες και δεν σκοράρει. Με Μακέντα και Καρλίτος στο ρόστερ (και Καμπετσή, Εμμανουηλίδη, Ιωαννίδη), τη στιγμή που πέρυσι πρώτη αλλαγή του Ιταλού ήταν ο Περέα. Με Σαβιέρ, Αϊτόρ και Χατζηγιοβάννη στα εξτρέμ, τη στιγμή που πέρυσι δοκιμάζονταν εκεί άλλοτε ο Μολό, άλλοτε ο Μπεκ και άλλοτε ο Κολοβός.

Ο καιρός περνάει και ο Παναθηναϊκός - πέρα από μερικές εκλάμψεις - δεν προοδεύει. Δεν βελτιώνεται. Δεν βρίσκει ταυτότητα στο παιχνίδι του, δεν βάζει καινούργια στοιχεία, δεν αναδεικνύει νέους πρωταγωνιστές. Του έλειψαν παίκτες με τον Αστέρα; Σαφώς, αλλά το ρόστερ έχει καμιά 25ριά παίκτες «πρώτης γραμμής», που οφείλουν ανά πάσα στιγμή να είναι έτοιμοι, όπως οφείλει και ο προπονητής να τους διατηρεί «στην τσίτα» και να τους δίνει κίνητρο να μπουν μέσα και να «δαγκώνουν». Η εύκολη λύση ποια είναι; Να πούμε «δεν κάνουν οι μισοί, να τους διώξουμε να φέρουμε άλλους;» Μα δεν θα γίνει ποτέ προκοπή έτσι - άλλο να πουληθούν κάποιοι παίκτες, να μπουν χρήματα στα ταμεία, να αγοραστούν με αυτά τα χρήματα άλλοι και να νιώθουν άπαντες ότι άμα ξεχωρίσουν μπορεί να βρουν ένα μεγάλο συμβόλαιο στο εξωτερικό κι άλλο να φεύγουν κάθε τρεις και λίγο ένα σωρό παίκτες σαν «ακατάλληλοι», «τελειωμένοι» και «ξεζουμισμένοι».