My name is Mitoglou. Ntinos Mitoglou

Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη από τον Νικ Καλάθη, τον Ουέσλι Τζόνσον, τον Ρικ Πιτίνο, τους ανθρώπους που με αυτά που έκαναν ή αυτά που σχεδίασαν ή αυτά που σκέφτηκαν, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο τεράστιο διπλό του Παναθηναϊκού στη Ρωσία. Διότι ήταν το φαρμακερό τρίποντο, οι βολές και οι ασίστ του Νικ που «υπέγραψαν» αυτό το ματς. Ήταν τα δυο τρίποντα του Τζόνσον και οι άμυνες που έπαιξε καθοριστικοί παράγοντες του αγώνα, τόσο στο τέλος της κανονικής περιόδου, όσο και στην αρχή της παράτασης. Και ήταν το κοουτσάρισμα του Πιτίνο, η επιμονή του στο ψηλό σχήμα για να μπορούν οι παίκτες του να αλλάζουν σε όλα τα μαρκαρίσματα και να κρύβουν το φως του Μάικ Τζέιμς το κλειδί της άμυνας, η οποία ξεκόλλησε την επίθεση και έφερε τη νίκη. Αλλά αυτή η βραδιά, ήταν η μεγαλύτερη βραδιά της καριέρας του Ντίνου Μήτογλου. Μέχρι την επόμενη.

Αυτός που αντιμετωπίζει κάπως επιδερμικά ή ελαφρώς light το άθλημα που λέγεται μπάσκετ, θα μείνει στους 25 πόντους του Ντίνου, το προσωπικό ρεκόρ καριέρας, τα 15 ριμπάουντ που κατέβασε. Η πραγματική προσφορά όμως του Μήτογλου, ξεπερνά το φύλλο της στατιστικής: η άμυνα που έπαιξε όλη τη βραδιά, ο τρόπος που έβαλε το κορμί του για να δυσκολέψει κάθε αντίπαλο σουτ, οι μάχες που έδωσε για να καταλήξουν μπάλες στα χέρια συμπαικτών του, η ωριμότητα με την οποία διαχειρίστηκε το παιχνίδι παρότι δεν έχει «προϋπηρεσία» στο να κρίνει μεγάλα ματς, ήταν όλο το ζουμί του παιχνιδιού. Και μιλάμε για ένα «τεσσάρι» που μαθαίνει να παίζει στη θέση «πέντε», που μπορεί να τα βάλει στα ίσια με ψηλούς αντιπάλους αλλά και με ημίψηλους σαν τον Χάινς.

Ήταν απολαυστικός ο Μήτογλου, κυρίως διότι έβλεπες στα μάτια του ότι ήταν ψύχραιμος. Ακόμα και στις βολές στο τέλος, που η μπάλα ζύγιζε 500 κιλά. Δικαίως ήταν αυτός που πήρε το τελευταίο σουτ της κανονικής περιόδου - δεν έχει σημασία ότι δεν το έβαλε, πήρε την ευθύνη, ακολούθησε το πλάνο του προπονητή, τόλμησε - την επόμενη φορά θα το βάλει κιόλας.  Αν υπήρχε ένας παίκτης από όλο το περσινό ρόστερ του Παναθηναϊκού που δεν «κέρδισε» τον Πιτίνο ή «αδικήθηκε» από τον κόουτς, που δεν βελτιώθηκε, δεν έκανε το βήμα μπροστά στην πρώτη θητεία του Πιτίνο, αυτός ήταν ο Μήτογλου.

Αλλά δεν έσκυψε το κεφάλι. Δεν απογοητεύτηκε, δεν ζήτησε να φύγει, δεν αποδέχθηκε ότι φέτος θα έχει πάλι ρόλο συμπληρωματικό, ότι θα είναι «γέμισμα» ή θα παίζει κυρίως στο ελληνικό πρωτάθλημα. Πείσμωσε, δούλεψε, δυνάμωσε κι άλλο το κορμί του, κατάφερε να διαβάζει πλέον καλύτερα τους αντιπάλους σε άμυνα και επίθεση, επιζητά τις επαφές και δεν τις αποφεύγει, σπρώχνει και δεν σπρώχνεται εύκολα ακόμα κι όταν βρίσκεται στον αέρα κι ετοιμάζεται να εκτελέσει.

Και μόλις μπορέσει να προσθέσει ένα ακόμα στοιχείο, το αξιόπιστο τρίποντο στο ρεπερτόριό του, όταν δηλαδή θα γίνει ένα από τα ελάχιστα «πεντάρια» στην Ευρώπη που θα απειλεί κι από μακριά κι από κοντά και με επιθετικά ριμπάουντ και με χουκ και υποδεχόμενος τη μπάλα στο πικ-εν-ρολ, τότε θα μπορέσουμε να δούμε έναν πραγματικά ολοκληρωμένο Έλληνα παίκτη, που μπορεί να γράψει ιστορία και με τον Παναθηναϊκό και με την Εθνική.