«Ελληνικός κορμός»: Μύθος ή πραγματικότητα;

Πόση αλήθεια και πόσο ψέμα ή υπερβολή κρύβει μέσα της η περιβόητη «ελληνοποίηση» των ομάδων στο μπάσκετ, του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού; Κατά την ταπεινή μου άποψη έχει απ’ όλα ο μπαξές – εξαρτάται πώς σε βολεύει να το χρησιμοποιείς, πού θέλεις να φορτώνεις το «ανάθεμα» και πώς στήνεις την επικοινωνιακή σου ομπρέλα πάνω από την ομάδα. Στο τέλος της ημέρας όμως, στο τέλος της χρονιάς, κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν, όσο καλά κι αν δουλεύει το «σύστημα»…

Αν ρωτάτε εμένα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, της ελεύθερης διακίνησης κοινοτικών παικτών σε όλα τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ελευθερίας που δίνει η δυνατότητα χρησιμοποίησης έξι ξένων στην Α1 και όσων θέλει η κάθε ομάδα στην Ευρωλίγκα, κάνει τη συζήτηση περί ελληνοποίησης και ελληνικού κορμού να περνάει σε δεύτερη μοίρα: οι – κατά τεκμήριον – καλύτεροι παίκτες αργά ή γρήγορα θα κυνηγήσουν το όνειρό τους στο ΝΒΑ, οι πολύ καλοί θα μείνουν εκεί, οι καλοί θα το παλέψουν όσο παραπάνω μπορούν και αν αποφασίσουν να επιστρέψουν, θα έχουν ένα πιο γεμάτο βιογραφικό και ένα υψηλότερο κασέ. Με έναν ιδιαίτερο τρόπο, οι ευρωπαϊκές ομάδες, η Ευρωλίγκα, λειτουργεί τα τελευταία χρόνια σαν «φυτώριο» του ΝΒΑ, σαν το «χωριό» που κάνουν το αγροτικό τους, για να πάνε με «ειδικότητα» στις ΗΠΑ. Και απλά είναι θέμα του κάθε παίκτη πότε θα υποκύψει στις «Σειρήνες» κι αν θα πάει άγουρος, ώστε να μάθει και να εξελιχθεί εκεί ή θα πάει πιο ώριμος, σε μεγαλύτερη ηλικία. Αν θα πάει για να κάνει καριέρα εκεί ή για να ζήσει το όνειρο για μερικά χρόνια, να δει πώς παίζουν το μπάσκετ οι Αμερικανοί.

Διαβάστε περισσότερα στο Ratpack.gr