Πάρτυ στον 42ο όροφο

Είναι περίεργα να βλέπεις γενικά το Χονγκ Κονγκ. Εχει πάντα ζέστη, ο κόσμος περπατάει χαρούμενος και σχιστομάτης στους στενούς δρόμους ανάμεσα στους ουρανοξύστες, αν πετάξεις το τσιγάρο σου κάτω νιώθεις ένοχος σαν Ελληνας, αν κάνεις μια ερώτηση είναι τόσο φιλότιμοι που αρχίζουν να σε ενοχλούν με την ευγένεια τους και σε καμία πλατεία, κανένας αγανακτισμένος δεν κατασκηνώνει. Περίεργες εικόνες για έναν βαλκάνιο Ελληνα με ευρωπαϊκές ονειρώξεις. 

Στο Χονγκ Κονγκ, δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με τη μπάλα. Το εθνικό τους άθλημα είναι οι ιπποδρομίες, στον δρόμο υπάρχει και ένα γήπεδο μπάσκετ δίπλα στο λιμάνι, κάπου κρύβεται και ένα κλειστό γήπεδο πολλαπλών χρήσεων, αλλά γήπεδο ποδοσφαίρου δεν εντοπίστηκε πουθενά. Ο τζόγος και τα άλογα είναι μια αγαπημένη ασχολία τους, ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ δεν προκάλεσε ακριβώς ανατριχίλα στους κατοίκους του νησιού. Μπορεί να παίζει ρόλο και η διαφορά ώρας. Ο αγώνας ξεκίνησε στις 2:45 τα ξημερώματα, την ώρα που στον δρόμο είχαν βγει οι γάτες να ψάξουν τα σκουπίδια. Και κάποιες κατσαρίδες. Ενα βαθύ ροχαλητό ερχόταν από κάτι ουρανοξύστες που φιλοξενούν χιλιάδες διαμερίσματα - όχι τόσο εντυπωσιακούς όσο ακούγονται εκ πρώτης όψεως. 

Απο τον 42ο όροφο του ξενοδοχείου Harbour Grand, ενός τόσο μεγαλοπρεπούς χτίσματος όσο και το όνομα του, τα πράγματα είναι ακόμα περίεργα. Ακόμα και αν περιστοιχίζεσαι από δεκάδες οθόνες, αρκετή μπύρα για να χορτάσουν όλοι οι Αγγλοι οπαδοί και κάποιες Μεξικανές με ωραία φορέματα η μπάλα είναι πάλι μπάλα. Και η Μπάρτσα μοιάζει ακόμα πιο όμορφη την ώρα που έρχεται το ξημέρωμα και εσύ εξακολουθείς να βλέπεις τον τελικό, αρκετές time zones μακριά απ' όπου γίνεται, μέσα στην αποπνικτική υγρασία του λιμανιού. 

Εχοντας την τύχη να ταξιδέψω, ως απεσταλμένος του "Βηματος της Κυριακής" στο Χονγκ Κονγκ, με την Heineken για λογαριασμό του Star Final, μιας διοργάνωσης που κάνει κάθε χρόνο ο χορηγός του Champions League σε κάθε περίεργο άκρο του πλανήτη, έχω δει τόσες διαφορετικές εικόνες, που η μπάλα περνάει σε δεύτερη μοίρα. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα, μέχρι που οι μπύρες άρχισαν να κρυώνουν και οι οθόνες συντονίστηκαν στον Αγγλο (όχι τον international Αλέκο) σχολιαστή. Κάπου εκεί, οι εικόνες, οι κατσαρίδες, τα φορέματα έπαψαν να έχουν σημασία. 

Η Μεξικανή με ένα φόρεμα που θα έκανε και τον Σερ Αλεξ να φτύσει την τσίχλα του, έπαψε να λάμπει όσο πριν, κάτι κοιλαράδες Ισπανοί ούρλιαζαν λέξεις, ο Φερνάντο Μοριέντες, καλεσμένος και αυτός του χορηγού κοιτούσε μελαγχολικός όπως κάθε πρώην ποδοσφαιριστής την οθόνη και η ερώτηση «υποστηρίζεις την ισπανική ομάδα» που είχε απαντηθεί από ένα αινιγματικό χαμόγελο, έμεινε αναπάντητη. Στην αρχή, οι σερβιτόροι, που απορημένοι κοιτούσαν όλους αυτούς τους δυτικούς να τρελαίνονται με ένα άθλημα που δεν είχε χαλινάρια και τερματισμούς, υποστήριζαν τους Άγγλους, γιατί οι αποικίες έχουν αφήσει πίσω τους σημάδια - εκτός από το οδήγημα από την λάθος πλευρά του δρόμου. Στην πορεία και αυτοί παρασύρθηκαν από τον χορό της απλότητας. Από αυτό το ποδόσφαιρο που τόσο άστοχα έχει χαρακτηριστεί playstation, από ανθρώπους που προφανώς δεν έχουν τραυματίσει τα δάχτυλα τους χωρίς να κάνουν ούτε στο ελάχιστο αυτό που κάνει ο Τσάβι: Να κάνει τη ζωή να φαίνεται τόσο απολαυστικά απλή. Χωρίς να είναι. 

Οσο κυλούσε η ώρα και το παιχνίδι γινόταν όλο και πιο απλό, όλο και πιο μελωδικό, όλο και πιο καταλανικό, όλοι καταλάβαιναν που οδηγείται το πράγμα. Το έχουν ξαναδεί, ακόμα και αν δεν το χορταίνουν.  Campeones Campeones τραγουδούσαν οι μεθυσμένοι Καταλανοί, οι φίλοι της Μάντσεστερ στράφηκαν στην Μεξικανή, οι σερβιτόροι σκέφτονταν τι θα ποντάρουν στις αυριανές ιπποδρομίες και οι κατσαρίδες έκαναν ελεύθερα βόλτα στις πλατείες, μέσα στην υγρασία και την εγκατάλειψη. 

Το σκηνικό ήταν τόσο περίεργο, όσο ακούγεται. Ενας άλλος κόσμος, να υποκλίνεται και αυτός στο μεγαλείο μιας ομάδας που - ας το ξαναπούμε - είμαστε τυχεροί που ζούμε. Από κοντά, από μακριά, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει που τα παιδιά μας θα τα πρήξουμε με την σιγουριά του ξεροκέφαλου γέρου: «Δεν είναι μπάλα ρε αυτή που παίζεται τώρα (το 2035), εκείνη τη Μπαρτσελόνα έπρεπε να έβλεπες κωλόπαιδο, πήγαινε φτιάξε στον πατέρα σου έναν καφέ» θα λέμε και θα γεμίζει το στόμα μας, όταν θα φτιάχνουμε μόνοι μας τελικά τον καφέ. Ετσι μετράει η ζωή, είτε είσαι στο Γουέμπλεϊ, είτε στην Αθήνα, είτε στο Χονγκ Κονγκ. Και παρακαλώ, με ηρεμία οι κατάρες και τα μπινελίκια, έχουμε και πτήσεις συνολικά 15 ωρών μπροστά μας, μέχρι την επιστροφή στην χώρα της αγανάκτησης.