Ουίσκι με πάγο

Δεν έγραφε ονόματα, έλεγε απλά πως «ο ένας πήγε στην μητέρα του, ο άλλος στην κοπέλα του και ο τρίτος στον Καρρά». Το επόμενο πρωί - μάλλον μεσημέρι – έξαλλος, ο Γιώργος Μύρτσος πήρε τον συντάκτη του κειμένου και παραπονέθηκε: «Εντάξει τους άλλους τους κάλυψες, εμένα γιατί με έδωσες έτσι στεγνά;». Η εμπειρία μίλησε, αν κάποιος θα πήγαινε στον Καρρά, θα ήταν μόνο αυτός.

Ο Μύρτσος όμως ήταν sui generis περίπτωση, άνθρωπος που παραδεχόταν πως το ουίσκι ήταν η δύναμη του. Και υπήρξαν εποχές που ακόμα και αν έπρεπε να τινάξει γαρύφαλλα από το μαλλί, κανείς δεν νοιαζόταν όσο έκανε τη δουλειά του σωστά. Ηταν άλλες οι εποχές, λιγότερο επαγγελματικές, πιο ασυνάρτητες και κάπως έτσι όλα δούλευαν, και τα μπουζούκια και τα γήπεδα. Τώρα τελευταία είναι που μπλέξαμε τη νύχτα, την μπάλα και την λατρεμένη μας υποκρισία.

Το ρεπορτάζ της ΑΕΚ, προσεκτικά μοιρασμένο όπως πάντα έλεγε πως μετά την ήττα από τον Αρη, «οι Γκερέιρο, Γιάχιτς και Μπέρνς βγήκαν και διασκέδασαν μέχρι το πρωί με  ποτά». Δεν τα διάβασα εξονυχιστικά, ίσως να υπήρχαν και περισσότερες λεπτομέρειες, όπως τι ώρα μπήκαν στο μαγαζί, πόσα ποτά παρήγγειλαν, αν πήραν φιάλη, αν επιτρεπόταν το κάπνισμα, αν φλέρταραν καμία ωραία παρουσία ή αν χάθηκαν και στις τουαλέτες για ύποπτο χρονικό διάστημα.

Γράφτηκε σίγουρα το αμάρτημα, δεν γράφτηκε η ενδεδειγμένη λύση σε τέτοιες περιπτώσεις: Ότι σε έναν κανονικό, κόσμο όπου τους νόμους θα τους έδινε ένας αθλητικός συντάκτης ή παράγοντας, θα έπρεπε να μείνουν κλεισμένοι, ίσως και αλυσοδεμένοι σπίτια τους, να βλέπουν σε βίντεο (στα ποδοσφαιρικά ρεπορτάζ δεν υπάρχει dvd, μόνο βίντεο) τις φάσεις από τον αγώνα με τον Αρη και να προσεύχονται προς την πλευρά της Νέας Φιλαδέλφειας κάνοντας μετάνοιες πως δεν θα ξαναγίνει τέτοιο πράγμα.

Ποτό, νυχτερινή διασκέδαση και ποδοσφαιριστές έχουν μπλεχτεί και στο παρελθόν. Από τον τεράστιο Λέμενς που έκανε καριέρα στην παραλιακή, τον Γκοβού που έγινε αντικείμενο σαρκασμού ακόμα και από τον Σισέ, τον Ερικ Μίκλαντ που πραγματικά το καύσιμο του ήταν ένα θολό ποτό που ενίοτε τον έστελνε και στο αυτόφωρο μέχρι τον Μουσλίμοβιτς που φήμες λένε πως πριν τα μεγάλα παιχνίδια τον περιμένουν οπαδοί του ΠΑΟΚ έξω από τα μπουζούκια για να τον πείσουν να πάει σπίτι, οι ιστορίες ρέουν σαν – προειδοποίηση εύκολης παρομοίωσης - ένα καλό ουίσκι.

Η υποκρισία εμφανίζεται όταν μια ποδοσφαιρική ομάδα αντιμετωπίζεται - με αλλήθωρο τρόπο από τον παραμορφωτικό φακό του αθλητικού Τύπου – κάπως σαν στρατιωτική μονάδα. Ψευτοπειθαρχία, πίστη σε μια ανώτερη δύναμη και ευλύγιστη ηθική, εκεί ακριβώς που μας συμφέρει. Τελος πάντων, λίγο πριν το ποτό ας καταλήξουμε πως οι ποδοσφαιριστές είναι μεγάλα, καλομαθημένα και πλούσια παιδιά. Και θα βγαίνουν και θα πίνουν όσο και να τους κατακρίνει ο αθλητικός Τύπος – που δεν γράφεται και από ανθρώπους που δεν έχουν επαφή με τη νύχτα. Εκτός και αν κάποιοι νομίζουν πως το πρόβλημα της ΑΕΚ είναι πως ο Γιάχιτς δεν αυτομαστιγώθηκε αλλά πήγε για ποτά. Το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Το πρόβλημα είναι πως πιωμένος, ίσως να παίζει και καλύτερα.