Παρά την πίκρα, χάρηκα που ήμουν εκεί

Πρώτα απ όλα, ο Λεβαδειακός ολοκλήρωσε την κανονική περίοδο όπως του άξιζε, παρότι βρήκε έναν ΠΑΟΚ κατά διαστήματα εξαιρετικό επιθετικά απέναντί του.
Για να τα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ο ΠΑΟΚ έχασε για πολλούς λόγους. Πρώτα απ όλα, ένα παιχνίδι που το έλεγχε, του ξέφυγε χωρίς να καταλάβει γιατί. Με την ισοφάριση του Μελισσά να έρχεται αμέσως μετά το γκολ του Κλάους στο πρώτο ημίχρονο με την άμυνα συνολικά κοιμώμενη και το δεύτερο γκολ του Βασιλείου, να προέρχεται από ένα λάθος του Μαλεζά που δε δικαιολογείται.

Αμέσως μετά, ο ΠΑΟΚ απέδωσε εξαιρετικό ποδόσφαιρο κυρίως λόγω του Γεωργιάδη που ήρθε από τον πάγκο, αλλά και του Ίβιτς, πίεσε όσο ποτέ άλλοτε φέτος και κατάφερε με τα γκολ του Ίβιτς και του Κλάους να γυρίσει το παιχνίδι.

Σε εκείνο το σημείο όμως, πλήρωσε τα ρίσκα του Μπόλονι μετά το δεύτερο γκολ των γηπεδούχων.

Ο δεξιός μπακ Φωτάκης έχασε τον Κόρμπο που του βγήκε στη πλάτη, ο Μαχαίρας βρέθηκε χωρίς μαρκάρισμα γιατί η είσοδος του Παπάζογλου στέρησε έναν χαφ από την ομάδα και έτσι οι Βοιωτοί επικράτησαν.

Η αφέλεια του ΠΑΟΚ παρατηρήθηκε στο κομμάτι πως έπρεπε τουλάχιστον να κρατήσει τον βαθμό, αλλά έτσι όπως ήταν σε εκείνο το διάστημα δομημένη η ομάδα, ήρθε το μοιραίο.
Ο ΠΑΟΚ ξεκινά τα πλέι οφ με τέσσερις βαθμούς διαφορά από το απόλυτο πλέον φαβορί Παναθηναϊκό, που μέσα στα προβλήματά του βρήκε μία ισορροπία και ίσως κίνητρο για να διατηρήσει την αγωνιστική του σοβαρότητα.

Το έργο του Μπόλονι και των παικτών είναι πολύ δύσκολο και θα πρέπει να είναι όλοι τους προετοιμασμένοι για έξι παιχνίδια με τη πλάτη στον τοίχο. Και κακά τα ψέματα, ο φετινός ΠΑΟΚ δεν μας έχει δείξει πως μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο.

ΥΓ Όποιος πει πως το παιχνίδι ήταν μόντα, είναι απλά βλάκας