Το… πήρε πριν το πάρει

Θα μιλήσουν πολλοί για θρίαμβο του μπάσκετ, για θρίαμβο της Ελλάδας, για χαρά που χρειάζεται σ’ αυτές τις δύσκολες στιγμές και άλλα… φιλοσοφικά. Θρίαμβος είναι και δεν χωράει αμφιβολία, αλλά μόνο… όταν θελήσουν οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι, ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, οι παίκτες και ο κόσμος τους, θα «επιτρέψουν» να τον μοιραστούν. Για κάποιες ώρες ή και μέρες όμως, δικαιούνται να τον κρατήσουν μεταξύ τους, να ρουφήξουν κάθε σταγόνα του, να συγκρίνουν πιθανώς με τους πολλούς προηγούμενους, να… κατατάξουν το φετινό κατόρθωμα, πριν πια ο «στρατάρχης» Ζέλικο δώσει σήμα τέλους και «δείξει» προς την Βαρκελώνη.

Ναι, έχει δουλειά ακόμα να κάνει ο Παναθηναϊκός για να εκπληρώσει τον στόχο του έκτου αστεριού στην φανέλα, αλλά κι αυτό που πέτυχε μέχρι τώρα δεν στερείται λάμψης. Δεν ήταν μόνο πρόκριση επί της πρωταθλήτριας Ευρώπης, επί της διοργανώτριας του φάιναλ φορ, με μειονέκτημα έδρας. Ηταν όλα αυτά, με εκκωφαντικό, εμφατικό, αποστομωτικό τρόπο.

Το «μέταλλο» του μπασκετικού Παναθηναϊκού, της μακράν της δεύτερη κορυφαίας ομάδας στην Ευρώπη τα τελευταία δέκα – έντεκα χρόνια, δεν νομίζω να υπήρξε κάποιος που να το αμφισβήτησε ή, να το υποτίμησε. Δεν είναι μυστικό, όμως, ότι φέτος υπήρξαν ερωτηματικά που μπήκαν γύρω από αυτή την ομάδα. Για τα γκαρντ, για τους ψηλούς, για τον Σάτο, για τα πάντα.

Παραθέτω μια άποψη που φιλοξένησε η «Εξέδρα» στο φύλλο της Πέμπτης, του Ντέγιαν Τομάσεβιτς, παίκτη που έχει συνεργαστεί με τον Ομπράντοβιτς και είχε καθοριστική συμβολή στην κούπα του ΟΑΚΑ, το 2007. «Ο κόουτς ζει και αναπνέει όλη τη χρονιά για τα ματς πρόκρισης, για τους τελικούς, για όλα αυτά που κρίνουν. Αυτά έχει στο μυαλό του, αυτά φτιάχνει, αυτά σχεδιάζει και εκεί εμφανίζει την ομάδα πανέτοιμη κι ας… νομίζει διάφορα ο κόσμος νωρίτερα».

Να λοιπόν, στην διάρκεια των τεσσάρων ματς και ο Σάτο, να και ο Καλάθης ειδικά αυτός, να και ο Βουγιούκας και πάει λέγοντας. Να και ο Παναθηναϊκός στο φάιναλ φορ, να και ο τίτλος του φαβορί πλέον να τον συνοδεύει από κάθε… νοήμονα άνθρωπο. Βάρος μεγάλο θα σκεφτούν πολλοί, αλλά υπάρχει και εκεί ο Ομπράντοβιτς. Παιχνιδάκι το έχει κάνει να αφαιρεί βάρη όταν πρέπει και να… σηκώνει βάρη μετά τους τελικούς.

Για τον Ολυμπιακό θα ακουστούν πολλές κραυγές, θα βγει θυμός από τον κόσμο του, θα ακουστούν και υπερβολές. Για μένα, πρέπει να γίνει ένας διαχωρισμός. Ο Ολυμπιακός των αγώνων με την Σιένα ήταν ανέτοιμος, αδιάβαστος, χωρίς ψυχολογία, ελάχιστος έως ανύπαρκτος, για γέλια και για κλάματα. Με ευθύνη του Ιβκοβιτς πρωτίστως, αφού όπως δίκαια είχε πιστωθεί τα μέχρι τώρα καλά θα χρεωθεί και αυτό το ναυάγιο, αλλά εξίσου μεγάλη και όλων, ακριβοπληρωμένων και… φθηνοπληρωμένων που συμμετείχαν στην τραγωδία.

Από ‘κει και πέρα, η γενίκευση σε ώρες εκνευρισμού μπορεί να φέρει την… ισοπέδωση. Ο Ντούντα, ο Σπανούλης, ο Παπαλουκάς, ο Μπουρούσης και οι άλλοι κατά σειρά, έβαλαν μεγάλο βάρος πάνω τους, απέτυχαν παταγωδώς στο πρώτο σοβαρό τεστ της χρονιάς και… χρωστάνε. Αν δεν κρίνουν ότι χρωστάνε στους εαυτούς τους, σίγουρα χρωστάνε στους Αγγελόπουλους και στον κόσμο που περιμένει πολλά για χρόνια. Είναι στο μείον, μεγάλο μείον, αλλά έχουν κι άλλες ευκαιρίες μπροστά τους για να χρεωθούν πισωγύρισμα του Ολυμπιακού την χρονιά που ορίστηκε ως… ακόμα μία νέα αρχή. Ευρωπαϊκά, πάντως, πισωγύρισμα είναι όπως και να το κάνουμε, μετά από δύο φάιναλ φορ και έναν τελικό Ευρωλίγκας.