Σημαντικές εβδομάδες, σημαντικότερη η επόμενη σεζόν

Δεν μπορεί κανείς Παναθηναϊκός να μην ζει με αγωνία τις εβδομάδες που ακολουθούν. Ο επόμενος μήνας θα καθορίσει την κατάληξη της τρέχουσας σεζόν. Επιτυχημένη ή αποτυχημένη, καθώς τα αποτελέσματα συνήθως καθιστούν την αγωνιστική περίοδο καλή ή κακή. Ειδικά σε μεγέθη όπως οι «πράσινοι».

Η έξοδος στην Ευρώπη είναι η προφανής αναμονή για τον Παναθηναϊκό. Κυρίως επειδή η πίεση είναι μεγάλη μετά από τόσα χρόνια απουσίες, που ξενίζουν κι ενοχλούν. Παράλληλα, η προοπτική ενός τίτλου ποτέ δεν μπορεί να αφήσει ασυγκίνητο το «τριφύλλι».

Το Κύπελλο ως στόχος, σαφώς είναι μεγαλύτερος απ’ την Ευρώπη. Γιατί θα μεταμορφώσει μια σεζόν για την οποία συζητούσαμε μέχρι πριν λίγο καιρό για τα εκτός έδρας ματς και τις πολλές ήττες, σε άκρως επιτυχημένη. Όπως είχε συμβεί και το 2013-14, όταν και κανείς μετά το Κύπελλο δε θυμόταν πως ο Παναθηναϊκός δε νικούσε την Βέροια στην έδρα του, έχανε απ’ τον Πανθρακικό και τον Ατρόμητο, ερχόταν ισοπαλία με τον Εργοτέλη στη Λεωφόρο.

Η πίεση που πάντα συνοδεύει ένα μέγεθος όπως ο Παναθηναϊκός, ηρεμεί μόνο με αποτελέσματα και στόχους. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μιλάμε για το «τριφύλλι» αυτής της εποχής. Που προσπαθεί να βγει απ’ τη δυσκολότερη περίοδο της ιστορίας του. Όντας μια πενταετία εκτός Ευρώπης. Έχοντας ξεχάσει τι θα πει τριάδα στο Πρωτάθλημα.

Συν τοις άλλοις, ποδοσφαιρικά οι «πράσινοι» προέρχονται απ’ το «χτικιό» που παρουσίαζαν επί Μπόλονι. Μια ποδοσφαιρική θλίψη. Μέσα σε ένα χρόνο, ένας Παναθηναϊκός κυρίαρχος δεν ήταν απλή υπόθεση. Δύσκολο, χρονοβόρο και με μεγάλο ρίσκο αυτό που επιχείρησε ο Γιοβάνοβιτς και ήδη έχει δικαιωθεί.

Δικαιωμένος θα είναι ακόμη κι αν ο Παναθηναϊκός τερματίσει 5ος. Αν πάει τελικό και (χτυπάμε ξύλο) χάσει το Κύπελλο. Αυτές οι στιγμές που δεν είναι απίθανο να προκύψουν, θα φέρουν κατήφεια, γκρίνια, μιζέρια. Όμως ένα αποτέλεσμα στο σημείο που έχουμε φτάσει, είναι ουσιαστικά αυτό που λέμε δοκάρι και μέσα μάγκας, δοκάρι κι έξω άχρηστος (για να μην πούμε τη λέξη που χρησιμοποιούμε συνήθως).

Ο Παναθηναϊκός του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ήδη έχει πετύχει το δύσκολο. Έχει γίνει ομάδα με ταυτότητα. Αγωνιστική φιλοσοφία που αγκαλιάζει ιδανικά τα πρέπει του «τριφυλλιού». Με κυριαρχικό ποδόσφαιρο, χωρίς ταμπούρι ανεξάρτητα το ποιος είναι ο αντίπαλος. Σε τέτοιο σημείο που αν γίνει κουβέντα ποια ομάδα έχει παίξει το καλύτερο ποδόσφαιρο στη σεζόν, δε γίνεται να μην θέσει σοβαρή υποψηφιότητα, ή ακόμη και να είναι φαβορί για τις προτιμήσεις το «τριφύλλι».

Ταυτόχρονα, υπάρχει ένας κορμός στο ρόστερ, μια βάση παικτών πάνω στην οποία θα στηριχθείς την επόμενη σεζόν. Πλαισιώνοντάς την φυσικά με τους κατάλληλους ποδοσφαιριστές ποιότητας και ηγετικών χαρακτηριστικών, οι οποίοι θα σε ανεβάσουν επίπεδο και θα σε κάνουν να ανέβεις ένα ακόμη σκαλοπάτι. Ίσως το τελευταίο που απαιτείται.

Όχι λοιπόν. Ο Παναθηναϊκός του Γιοβάνοβιτς θα είναι άδικο να κριθεί ως πετυχημένος ή αποτυχημένος από 2-3 αποτελέσματα που ακολουθούν. Ποδοσφαιρικά ήδη έγινε αυτό που έπρεπε. Και σε νοοτροπία και σε αγωνιστική φιλοσοφία και ταυτότητα ομάδας. Δείτε τον Ολυμπιακό πως αγωνίζεται. Έχοντας ποιοτικότερο ρόστερ και τον ίδιο προπονητή εδώ και κάποια χρόνια. Τον αναφέρουμε επειδή εκεί πρέπει να στοχεύουν οι «πράσινοι». Αυτόν που τερματίζει πρώτος.

Ένα κλικ είναι αυτό που λείπει. Όχι απλό, όχι σίγουρο, αλλά πρέπει πάση θυσία να γίνει. Οι προσθήκες που θα πραγματοποιηθούν, να δίνουν ποιότητα και προσωπικότητα, εξυπηρετώντας την υπάρχουσα ποδοσφαιρική ταυτότητα και φιλοσοφία. Δεν απαιτούνται αλλαγές απ’ τα… θεμέλια όπως προηγούμενες σεζόν.

Ακόμη κι αν η σεζόν αποτύχει σε επίπεδο τίτλων και στόχων. Ακόμη κι αν η Ευρώπη δεν έρθει. Η παραμονή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς πρέπει να είναι πρώτο και βασικό μέλημα. Η ενίσχυση της ομάδας με τις κατάλληλες κινήσεις, όχι υπερβολικές αριθμητικά, είναι ικανή να μετατρέψει αυτόν τον Παναθηναϊκό σε άμεσο διεκδικητή.

Όντας πλέον ένα σύνολο με ποιότητα, λύσεις, ψυχολογία, νοοτροπία, ποδοσφαιρικές αρχές επιπέδου Παναθηναϊκού και δίψα.