Παίρνω πρόζακ και παίζω Pro

Ναι, είμαι original (δεν αναφέρομαι στην ομάδα του δικέφαλου αετού γιατί μέχρι χτες απορούσα γιατί φωνάζουνε στα γήπεδα το επίθετο αυτό χωρίς να συνοδεύεται από κάποιο ουσιαστικό) φλώρος που μεγάλωσε με Mortal Kombat, Final Fantasy και Resident Evil και ακόμα και τώρα περνάω αρκετές ώρες παρέα με το χειριστήριο του Playstation 3 (μετά το zapping, είναι η πιο κοπιαστική μορφή γυμναστικής στην οποία επιδίδομαι).

Δεν θα έλεγα πως είμαστε φίλοι με το χειριστήριό μου, γιατί σε αυτή την περίπτωση θα έδειχνα ταιριαστός σε μία λευκή ρόμπα που δένει στην πλάτη και θα μπορούσα να μετακομίσω στo Δρομοκαΐτειο, αλλά θα τολμούσα να πω (πέστε να με φάτε) ότι το προτιμώ από πολλούς ανθρώπους που γνωρίζω. Όταν οι φίλοι μου, λοιπόν, με προσκαλούν σε ένα τουρνουά Buzz: Παγκόσμιο Quiz, σε ένα DC Universe On Line, σε ένα Sonic, βρε αδερφέ, είμαι πάντα σύμφωνος και ανταγωνίζομαι με πάθος και ενθουσιασμό για τη νίκη.

Άλλα υπάρχει και ένα παιχνίδι, που με διαολίζει περισσότερο απ’ότι το σκόρδο ένα βρικόλακα. Το όνομα αυτού: Pro Evolution Soccer. Δεν θυμάμαι την πρώτη στιγμή που ανακάλυψα την ύπαρξή του πριν από πολλά χρόνια, αλλά έχει χαραχτεί στη μνήμη μου ότι η σχέση μου με το συγκεκριμένο video game υπήρξε σχέση μίσους και απέχθειας από την αρχή.

Επειδή μικρός δεν ήμουν αθλητικός τύπος και δεν μπορούσα να κάνω ούτε μία ντρίμπλα στο γρασίδι, κάποιοι θεωρούσαν ότι είναι αδύνατον να παίξω ποδόσφαιρο και σε μία κονσόλα. Έτσι όταν κάναμε «ομαδούλες» (δεν πιστεύω ότι ανέσυρα τη λέξη αυτή από τις αναμνήσεις μου) σε αυτά τα μικρά τουρνουά ηλεκτρονικών παιχνιδιών, με διάλεγαν πάντα τελευταίο.

Και ενώ η υπόθεση τους ήταν ακραία ρατσιστική και έδειχνε προκατάληψη, τελικά, είχαν απόλυτο δίκιο, γιατί όντως δεν ήξερα να παίζω ποδόσφαιρο ούτε καν στην ηλεκτρονική του μορφή. Επαγωγικά ανέπτυξα μία φυσική αποστροφή για τέτοιου είδους παιχνίδια.

Όσο ήταν γνωστά μόνο τα FIFA έδειχνα μια ανοχή. Λίγο ο Robbie Williams στο soundtrack, λίγο η γρήγορη πλήξη που προκαλούσαν στους gamers, τέλειωνε νωρίς το πανηγύρι. Όταν εμφανίστηκε το Pro όμως, κατάφερε να κάνει αυτό που τόσα χρόνια φοβόμουν. Να εθίσει τους geeks φανατικούς των ηλεκτρονικών στο ποδόσφαιρο. Στην αρχή έχασα τον κόσμο κάτω από τα πόδια μου.

Τρομοκρατήθηκα. Νόμιζα ότι θα χάσω όλους τους φίλους gamers. Εν τέλει έτσι έγινε. Δεν προσαρμόστηκα ποτέ στην Pro Evolution Soccer κουλτούρα. Απλά, σταμάτησα να παίζω games για μερικά χρόνια.  Μετά όμως, οι Locomondo (μία μπάντα που σιχαίνομαι πιο πολύ και από τον αγκινάρες βραστές), κυκλοφόρησαν ένα τραγούδι που έχει ένα στίχο αφιερωμένο στο Pro, και επισκιάσαν τη μεγάλη επιστροφή μου στον κόσμο του gaming.

Κάθε φορά που συναντώ τους φίλους μου, πλέον, για βραδιά Playstation 3, κάποιος θα έχει τη φαεινή ιδέα να βάλει Pro 2010 ή 2011 ή όποια άλλη χρονιά σκεφτείτε (ούτε καλό κρασί να ήταν το Pro που μετράει και η χρονιά) και εγώ θα μένω να κοιτάζω την οθόνη της τηλεόρασης με μια έκδηλη απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό  μου.

Στην καλύτερη περίπτωση να φάω κανά κομμάτι πίτσα . Το Pro με εκνευρίζει ακόμα περισσότερο και από το κανονικό ποδόσφαιρο γιατί απλά είναι κάτι κακοσχεδιασμένα ανθρωπάκια που πάνε πάνω κάτω και μια στο τόσο μπαίνει κι ένα γκολ.

Μόνο η φασαρία που προκαλεί σε κάθε σαλόνι είναι αρκετή για να μισήσει κάποιος το εν λόγω παιχνίδι. Προφανώς και πρέπει να αλλάξω φίλους, αλλά επειδή αυτό δεν θα συμβεί σύντομα, το μόνο που έχω να πω σε όλους είναι απλό:«Μη χαίρεστε, γιατί όσο καλύτεροι είστε στο Pro τόσο πιο πιθανό είναι μετά βίας να σέρνετε τα πόδια σας στην πραγματική ζωή, έτσι το Pro να είναι μόνο ένα ψέμα που θέλετε να ζείτε για να ικανοποιείτε τις ποδοσφαιρικές σας ανασφάλειες».