Που να ήταν και στα… κανονικά του δηλαδή

Πέρασε ένας αγώνας βόλεϊ γυναικών. Ο Παναθηναϊκός επιβλήθηκε του Ολυμπιακού με 3-1. Εύκολα. Έχασε ένα σετ, αλλά στο ματς φαινόταν πως η δυναμική νίκης ήταν ξεκάθαρα με τις «πράσινες». Τεράστιο ρόλο έπαιξε σαφώς και η έδρα, η στήριξη του κόσμου. Όμως δεν αρκεί αυτό, όσο κι αν ωθεί.

Φτάνουμε στο τέλος του 2021. Το πρώτο μισό της σεζόν 2021-22, έχουμε δει αρκετά ντέρμπι. Το ποδοσφαιρικό έληξε 0-0, με τους «πράσινους» να έχουν πολλά αγωνιστικά προβλήματα. Στο μπάσκετ η ομάδα του Πρίφτη θριάμβευσε στο ΣΕΦ και με διαιτησία ξεκάθαρα εναντίον. Στο μπάσκετ γυναικών δύσκολα νίκησε ο Ολυμπιακός. Και φυσικά στο βόλεϊ γυναικών, έγινε αυτό που έγινε με το «τριφύλλι» γηπεδούχο.

Σε πολλά επίπεδα ο Παναθηναϊκός ακόμη ψάχνει τα πατήματά του. Στο ποδόσφαιρο έχει ξεχάσει πως είναι να διεκδικείς, στο μπάσκετ είναι η δεύτερη σεζόν με έσοδα-έξοδα κι έχει ισάριθμες νίκες στην έδρα του αντιπάλου, στον Α.Ο. μόλις πριν λίγα χρόνια με τη διοίκηση Δημήτρη Γιαννακόπουλο, ορθοπόδησε οικονομικά και οργανώθηκε επαγγελματικά σε όλα τα τμήματα.

Στην αντίπερα όχθη, ο αιώνιος αντίπαλος βιώνει χρόνια οικονομικής ακμής, συνεχόμενων τίτλων λόγω και της κατάστασης των άλλων συλλόγων, ενθουσιασμού αν θέλετε. Παρ’ όλα αυτά, αγωνιστικά και σε επίπεδο εικόνας εξέδρας, θα νόμιζε κανείς πως ισχύει το αντίθετο. Δηλαδή πως ο Ολυμπιακός ψάχνεται κι ο Παναθηναϊκός είναι στη σιγουριά και στην καλοπέραση.

Αν ήταν ένα ματς, θα ήταν σύμπτωση. Εδώ μιλάμε για μισή σεζόν, μιλάμε για ξεχωριστά αθλήματα, επαγγελματικά και μη. Είναι η «μητέρα όλων των μαχών» στη χώρα. Αυτό όμως, δεν προϋποθέτει και την επιτυχία ή έστω την αντίσταση από τη θεωρητικά χειρότερη ομάδα. Ειδικά όταν και σε επίπεδο διαιτησίας ή θεσμικών οργάνων, αποφάσεων, είναι αστείο να αναφέρει κανείς έστω ίση αντιμετώπιση των «πράσινων».

Πολλοί θα μιλούσαν για κατόρθωμα. Δεν είναι όμως. Απλά πρόκειται για το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Αυτό που ακόμη κι ο ίδιος έχει ξεχάσει, με εξαίρεση το μπάσκετ φυσικά όπου οι τίτλοι είναι ασταμάτητοι. Όμως ο ίδιος ο σύλλογος, το έμβλημα, ο κόσμος, η ατμόσφαιρα στο σύνολό της, ωθεί. Σαν αόρατη δύναμη. Ή ορατή πολλές φορές, ειδικά αναφορικά με τον τρόπο που κάνει τον αιώνιο να προβληματίζεται. Να μπαίνει στο μυαλό του το «αν χάσω πάλι τι θα γίνει;», ή το «αν χάσω και τώρα την έβαψα».

Είναι ωραία τα κλισέ αναφορικά με τα ντέρμπι των αιωνίων και την αντιπαλότητα Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού. Για κάνει την όποια ποιοτική διαφορά να χάνεται, το αβαντάζ να εξαφανίζεται. Ισχύουν μέχρι ένα βαθμό. Ίσως απλά σε πολλές περιπτώσεις το «τριφύλλι» να έχει υποτιμήσει τον εαυτό του. Ή ίσως απλά να έχει υπερτιμηθεί η αξία και οι δυνατότητες των τμημάτων του Ολυμπιακού.

Την αλήθεια ποτέ δε θα τη μάθουμε. Οι ιδιαιτερότητες της αιώνιας αντιπαλότητας, δε θα μας το επιτρέψουν. Ξέρουμε όμως τι βλέπουμε αγωνιστικά. Που περιμέναμε «μάχη» με ελαφρύ προβάδισμα Ολυμπιακού και η αλήθεια ήταν εντελώς διαφορετική, ή που περιμέναμε ξεκάθαρο «ερυθρόλευκο» προβάδισμα κι επίσης η αλήθεια αποτυπώθηκε αλλιώς.

Ο Παναθηναϊκός ως μέγεθος κι ως σύλλογος, έχει μάθει πλέον στα δύσκολα. Όποια μορφή κι αν έχουν αυτά. Για παράδειγμα η διαιτησία στο μπάσκετ δεν μπορεί να τον… τρομάξει, βιώνοντας τις εποχές Μπερτομέου. Όχι πως αυτό είναι λογική φυσικά, καθώς ζούμε στην εποχή που δε θα… έκλαιγαν παιδάκια θυμίζουμε. Αλλά τα πρώτα δείγματα είναι το λιγότερο για φάσκελα.

Στο τέλος όλα τα κρίνουν οι τίτλοι και οι επιτυχίες. Τηρουμένων των αναλογιών και χωρίς να παραγνωρίζονται τα δεδομένα. Όμως έτσι όπως φαίνεται το πράγμα, θα ήταν ευχής έργον για τον Παναθηναϊκό να έπαιζε συχνότερα με τον αιώνιο. Καθώς έχει συνηθίσει σε όλα τα αθλήματα (πλην υδατοσφαίρισης φυσικά), να έχει μάθει να διαχειρίζεται αυτά τα ματς. Τις απαιτήσεις, τον αντίπαλο, την πνευματική προετοιμασία που κρίνει σε μεγάλο βαθμό την έκβαση.

Δυστυχώς για το «τριφύλλι» δεν έχει διαρκώς ντέρμπι. Αλλά αυτά ακριβώς είναι που του υπενθυμίσουν πως το μέγεθος δεν διαφοροποιείται. Η δυναμική μεταβάλλεται. Όχι η δύναμη. Υπάρχει τεράστια διαφορά… Σαν ένα θηρίο που κοιμάται. Προφανώς και δεν έχει τη δυναμική που διαθέτει όταν είναι ξύπνιο. Δεν μειώνεται η δύναμή του όμως…

Υ.Γ. Το ματς με τον Βόλο δεν χρειάζεται ανάλυση. Ο Παναθηναϊκός νίκησε κι ας δέχτηκε γκολ, πάει εκεί και περνάει. Τέλος η ιστορία. Οποιαδήποτε συζήτηση φόβου μην τυχόν και νικήσει ο Βόλος, δεν έχει σχέση (ή δεν πρέπει να έχει) με το «τριφύλλι». Γιατί αν φοβάται κάποιος επειδή τελείωσε 2-1 το ματς στη Λεωφόρο και δέχτηκαν γκολ οι «πράσινοι», τότε γιατί περιμένει ή ελπίζει σε κατάκτηση Κυπέλλου;