Τελικά δε μας… ταπείνωσαν

Πρώτα και πάνω απ’ όλα ένα τεράστιο μπράβο στον Γιώργο Δώνη. Η κίνησή του να μην αφήσει κανέναν να πανηγυρίσει μετά από ένα ματς που ισοφάρισες στο τέλος και ουσιαστικά ήταν η ίδια η… ζωή σου, είναι επίδειξη Παναθηναϊκής νοοτροπίας. Αν θέλει ο καθένας να κρίνει την τακτική ή τις αλλαγές του, είναι άλλο θέμα. Όμως αυτή η κίνησή του και μόνο ήταν… Παναθηναϊκός. Ειδικά σε αυτή την εποχή, το «τριφύλλι» το χρειάζεται υπερβολικά αυτό. Για να θυμάται τι είναι, ποιο το μέγεθός του και να μην… βουλιάζουμε και σε αυτό το επίπεδο.

Αναφορικά με το ματς τώρα, μας φαίνεται άδικο να λένε όλοι διαρκώς πως λειτούργησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και τίποτα άλλο. Δεν είδαμε μια ομάδα που με… αέρα και «ορμάτε παλικάρια» πήρε το βαθμό της ισοπαλίας. Είδαμε ένα σύνολο τακτικά άψογο. Χωρίς να έχει όλους τους παίκτες του σε εξαιρετικό βράδυ. Οκ πάθος υπήρχε, αλλά σε όλο τον πλανήτη ποιος έχει νικήσει ή έχει πάρει κάτι από ντέρμπι, χωρίς να διαθέτει πάθος; Απλά υπήρχε αυτοσυγκέντρωση, υπήρχε αποφασιστικότητα, έλειψαν τα λάθη συγκριτικά με προηγούμενες αναμετρήσεις και έτσι ήρθε αυτή η ισοπαλία. Παρά την ατυχία. Διότι ήσουν άτυχος. Έχασες πέναλτι, έχασες την μεγάλη ευκαιρία του Μακέντα, δέχτηκες γκολ στη μοναδική φάση του αντιπάλου σου! Εκεί ακριβώς δε σε πήρε από κάτω ψυχολογικά. Στοιχείο σημαντικό για να βλέπουμε πως είμαστε για… μούντζες αναφορικά με αυτά που έγιναν στα τρία πρώτα ματς.

Διαβάστε περισσότερα στο Leoforos.gr