Οι πολλοί και οι «λίγοι»…

Δεδομένα καταδικαστέα όλα τα επεισόδια, δεδομένα δεν θα μπούμε στη διαδικασία να συγκρίνουμε ποιοι τα έχουν… μεγαλύτερα (τα επεισόδια), αλλά για άλλη μια φορά, οι λίγοι είναι αυτοί που κερδίζουν. Το γιατί συμβαίνουν, βέβαια, αυτά με τον ίδιο αντίπαλο είναι μια άλλη ιστορία που δεν είναι της παρούσης. Το θέμα είναι πως οι λίγοι, κατάφεραν για ακόμα μια φορά να κερδίσουν τους πολλούς. Οι 65.000 που βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ ήταν κύριοι, εξαιρετικοί κι έφτιαξαν ατμόσφαιρα που είχαμε να δούμε αρκετά χρόνια στο γήπεδο της Καλογρέζας.

Οι λίγοι, όμως, ήταν αυτοί που μπούκαραν κι έδωσαν και πάλι στους πολλούς τη δυνατότητα να ασχοληθούν με οτιδήποτε άλλο πλην ποδοσφαίρου. Σε διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσαμε να αναλύσουμε το γιατί το ματς για την ΑΕΚ χάθηκε στον τραυματισμό του Μάνταλου και για τον Ολυμπιακό κερδήθηκε στις δυο αναγκαστικές αλλαγές του, αφού αυτοί που πέρασαν στο ματς πήγαν καλύτερα από αυτούς που βγήκαν. Όμως δεν μας αφήνουν ούτε οι λίγοι, ούτε και οι «λίγοι»!

Οι πρώτοι, είναι ξεκάθαρα αυτοί που μπαίνουν στο 89’ και στερούν από την ομάδα τους τη δυνατότητα να διεκδικήσει έστω ότι μπορούσε στα πέντε-έξι λεπτά που θα απέμεναν. Οι «λίγοι», είναι αυτοί που επιτρέπουν στον προπονητή του Ολυμπιακού να συνεχίζει να προκαλεί. Είναι αδιανόητο να θεωρεί ο κάθε Περέιρα πως στο ξέφραγο αμπέλι του ελληνικού ποδοσφαίρου μπορεί να κάνει ό,τι γουστάρει, επειδή απλά κάθεται στον πάγκο του ισχυρού. «Λίγοι», είναι αυτοί που επιτρέπουν στον διαιτητή Καλογερόπουλο να σταματάει τον Παναθηναϊκό στο Φάληρο σε ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για μια καθαρή φάση, αλλά να κατακυρώνει σε χρόνο «dt» το γκολ του Χάρα που φαίνεται να μπαίνει με το χέρι.

«Λίγοι» ήταν και δυο – τρεις ποδοσφαιριστές των φιλοξενούμενων που αντί να χαρούν την επιτυχία της ομάδας τους ή έστω να πουν «εμείς θέλαμε να το πάρουμε το παιχνίδι μέσα στο γήπεδο», θεώρησαν καλό να το ρίξουν στην ειρωνεία. Αλλά του ΟΑΚΑ τα καμώματα, τα βλέπει ο Πέτριτς και γελάει. Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε γιατί θεωρώ ανάξιο σχολιασμού παίκτη που δεν σέβεται τους συναδέλφους και προσπαθεί μάλιστα να… πικάρει με πανηγυρισμό ένα από τα καλύτερα παιδιά του αντιπάλου, που έδειξε και στο ματς της Τετάρτης (11/03) πως πάνω από όλα βάζει την ανθρωπιά.

Οι «λίγοι», σε όλα τους, έδωσαν λοιπόν αφορμές στους λίγους που μπούκαραν. Αυτό, όμως, που είναι χειρότερο είναι το γεγονός ότι θα υπάρξει και πάλι το σχετικό… τσουβάλιασμα. Θα αρχίσουμε πάλι τα «όλοι οι οπαδοί τα ίδια κάνουν», «οι κάφροι δεν έχουν χρώμα» και τα σχετικά. Αυτό έχει μια δόση αλήθειας. Το θέμα όμως είναι τι τιμωρίες υπάρχουν. Κι αυτές, σύμφωνα με το χρώμα… διαφέρουν. Μην ανατρέξουμε πάλι σε γνωστά και χιλιοειπωμένα πράγματα. Από τη στιγμή που υπάρχει ατιμωρησία και εύνοια προς τη μια μεριά, η ζυγαριά θα γέρνει ολοένα και πιο επικίνδυνα και κάθε τόσο θα σπάει. Όπως το κιγκλίδωμα της Λεωφόρου, τα κάγκελα του ΟΑΚΑ και πάει λέγοντας. Και τότε, οι «λίγοι» τρέχουν μπροστά σε λίγους που όμως ενδόμυχα έχουν και την άτυπη συγκατάθεση των πολλών. Για αυτό και βγαίνουν όλοι χαμένοι.

ΥΓ. Αν καταφέρει ο κ. Περέιρα να τον… κυνηγήσουν και τίποτα οπαδοί της Ξάνθης, του Ηρακλή ή του Απόλλωνα στα προσεχή ματς Κυπέλλου, τότε θα μιλάμε για τρομερή δουλειά στο image του. Θα γίνει πάλι πρώτο θέμα στην Πορτογαλία.

ΥΓ2 Μέσα στους πολλούς που χάνουν, είναι κι οι περισσότερες ομάδες της Σούπερ Λίγκας. Πάλι αγωνιστική χωρίς κόσμο, πάλι χαμένα έσοδα. Αλλά ποιος δίνει το «ΟΚ» για να πάνε στο γήπεδο και οι «λίγοι» μαζί με τους υπόλοιπους;

ΥΓ3 Άπειρο respect στον Χρήστο Αραβίδη.