Τώρα «πνίξτε» και τους... γραβατάκηδες

Thanks God it’s Friday… Θα μπορούσε τελικά η Ελλάδα, σε αυτή την περίοδο της οικονομικής κρίσης, να αναζητήσει χορηγία από την γνωστή αμερικανική αλυσίδα εστιατορίων. Για μια ακόμη Παρασκευή, η χώρα μας πανηγυρίζει για έναν απίστευτο για το μέγεθος της αλλά κυρίως για τον (ανύπαρκτο) προγραμματισμό της και τη (μηδενική) οργάνωση της (και) στον αθλητισμό, θρίαμβο.

Ήταν Παρασκευή και την 1^η Σεπτεμβρίου του 2006, όταν στην εφημερίδα που εργάζομαι, στα ΝΕΑ, είχα αναλάβει να μεταφέρω στο χαρτί τον ημιτελικό της Εθνικής ομάδας μπάσκετ με τις ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Παρασκευή και σήμερα όταν μου «χρεώθηκε» το αυριανό δισέλιδο για τον τελικό της αντίστοιχης διοργάνωσης στο γυναικείο πόλο στη Κίνα.

Δεν θα διστάσω να ομολογήσω πως τότε χρειάστηκα ένα δεκάλεπτο για να αρχίσω το κείμενο. Πριν πιάσω το πληκτρολόγιο, κρύφτηκα στις τουαλέτες για να μην δει κανείς τα δάκρυα που δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα βλέφαρα μου. Δάκρυα χαράς για το αγαπημένο μου άθλημα, δάκρυα ευτυχίας για τα παιδιά που έχω την τύχη να γνωρίζω (άλλους πολύ κι άλλους λίγο) και να ξέρω την προσπάθεια που χρόνια καταβάλλουν, δάκρυα λύπης που δεν μπόρεσα να είμαι και εγώ στην Σαϊτάμα να ζήσω από κοντά τον αλησμόνητο θρίαμβο επί μιας ομάδας που κόστιζε σχεδόν 90 εκατομμύρια δολάρια και είχε την εμπιστοσύνη (ίσως και την προτίμηση) όλου του κόσμου.

Σήμερα δεν συνέβη το ίδιο. Ίσως γιατί δεν γνωρίζω καμία από τις κοπέλες του Γιώργου Μορφέση. Ίσως γιατί δεν έχω παρακολουθήσει στο παρελθόν καμία άλλη διοργάνωση, όπως την εφετινή που έτυχε να αναλάβω στην εφημερίδα, και παρότι το 2004 έσπευσα στην πισίνα του ΟΑΚΑ για τον (χαμένο) τελικό με την Ιταλία. Όμως ανατρίχιασα όταν η τελευταία επίθεση που είχαν με παίκτη παραπάνω οι Κινέζες δεν εκδηλώθηκε με κάποιο σουτ και η μπάλα έφθασε στα χέρια των κοριτσιών για τα τελευταία 10 δευτερόλεπτα, στα οποία άρχισαν οι πανηγυρισμοί.

Στην ουσία ήταν η αντίστροφη μέτρηση για να πέσει στο νερό ο σεμνός αρχιτέκτονας του θριάμβου, Γιώργος Μορφέσης, με τις κοπέλες στην πισίνα λες και με τις γροθιές που έριχναν στο νερό μετρούσαν ένα-ένα τα δευτερόλεπτα για τη βουτιά του ομοσπονδιακού προπονητή. Χάρηκα που η Ελλάδα της ντροπής, με τα όσα συμβαίνουν στους ελληνικούς δρόμους από τους ταξιτζήδες, έβαλε τη σημαία της ψηλότερα από τις παγκόσμιες υπερδυνάμεις της Κίνας και της Ρωσίας, πανηγύρισα μαζί με τους εναπομείναντες στο γραφείο συναδέλφους τον μοναδικό θρίαμβο αυτών των κοριτσιών.

Είναι τεράστια η επιτυχία τους, αν αναλογιστεί κανείς τα όσα βρήκε την ευκαιρία να καταμαρτυρήσει μετά τον ημιτελικό ο πρόεδρος της ΚΟΕ, Δημήτρης Διαθεσόπουλος. Ύστερα από τέτοια προετοιμασία, με πόρτες κολυμβητηρίων κλειστές, με προπονήσεις σε κολυμβητήρια που δεν υπήρχε αίθουσα για βάρη, αυτά τα κορίτσια έφθασαν στην κορυφή του κόσμου. «Πρόκειται για θαύμα. Για θαύμα πραγματικό διότι οι συνθήκες προετοιμασίας ήταν τραγικές. Ψάχναμε κολυμβητήριο και δεν βρίσκαμε. Βρίσκαμε χώρους χωρίς γυμναστήριο, χωρίς τίποτα. Η επιτυχία αυτή είναι ένα μήνυμα αισιοδοξίας για την ελληνική κοινωνία» είχε πει προχθές ο Διαθεσόπουλος.

Τώρα είναι ευκαιρία όμως να στείλουν και ένα άλλο μήνυμα προς την Πολιτεία. Πραγματικά εκείνο που ελπίζω και εύχομαι να συμβεί, είναι στην άφιξη των χρυσών κοριτσιών, όταν τα περικυκλώσουν όλοι οι «γραβατάκηδες» που πάντα εμφανίζονται σε ανάλογες περιπτώσεις (απλά τα ονόματα και τα χρώματα, αλλάζουν), να ορθώσουν το ανάστημα τους, όπως έκαναν απέναντι στις Κινέζες, τις Ιταλίδες και όλες όσες νίκησαν, και μπροστά σε αυτούς.

Και να τους θυμίσουν ότι αθλητισμός δεν είναι μόνο το ποδόσφαιρο, που για μια ακόμη φορά τονίζω πως είναι ο βασιλιάς των σπορ. Αλλά είναι και το πόλο, και το μπάσκετ, και το βόλεϊ, το χάντμπολ και τόσα ακόμη αγωνίσματα και αθλήματα. Να αναφέρουν όλα τα προβλήματα που πέρασαν και περνούν κάθε χρόνο, να καταγγείλουν τη μείωση στις επιχορηγήσεις μέσω του ΟΠΑΠ ο οποίος έχει μετατραπεί σε δεκανίκι του ποδοσφαίρου. Να ζητήσουν οι φωτογραφίες μαζί τους να μην βγουν στο αεροδρόμιο, αλλά έξω από τις κλειστές πόρτες των κολυμβητηρίων ή στις αίθουσες με τα βάρη που είναι εγκαταλελειμμένες.

Θα είναι πιο εικαστικές και σίγουρα πιο ρεαλιστικές. Όπως και να’ χει σας ευχαριστούμε για τις στιγμές χαράς που μας δώσατε. Για τους λάτρεις του αθλητισμού είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να ζήσουμε, όπως με το Euro του 2004, τους θριάμβους της Εθνικής μπάσκετ, τα μετάλλια στη γυμναστική, στο στίβο, σε όλα τα αθλήματα και τα αγωνίσματα που οι Έλληνες ξεπερνούν τον εαυτό τους και πετυχαίνουν (ανάλογα με την υποδομή, τον προγραμματισμό και το πλάνο) θαύματα!